Taboo Breaker | تـابـوشـکـنـ

Taboo² | Shot 41

کاژه؛ به معنای پناهگاه امن است. اصطلاحا به جا یا کسی گفته می‌شود که فرد در کنارش احساس آرامش و امنیت می‌کند.

تابوشکن
-فصل دوم؛ کاژه-

انگشتانش را به در کوبید و بدون این‌که منتظر جواب بماند، وارد شد.

چاقو هنوز در جیبش بود اما در این اتاق، دیگر گمان نمی‌کرد که هیچ‌گاه به درآوردن شیِ دسته‌مشکیِ براقش نیاز داشته باشد.

آرامشی که می‌خواست، درحالی که عطر اقاقیا را بر جسمش داشت روی صندلی نشسته بود و تماشایش می‌کرد.
چشمانش آرام بود. از آن مدل مسکن‌هایی که تنها از یک شوکولاتِ زیادی جدی برمی‌آمد و ییبو هربار با دیدنش گمان می‌کرد قلبش درست مانند روزهای اول، دارد خودش را از سینه به بیرون پرت ‌می‌کند.

_ییبو؟

جان با ولم صدایی پایین به زبان آورد و ییبو مقابل صندلی‌اش ایستاد. پایش را ناشیانه اما از قصد به پای جان مالید و کمی به سمت پایین خم شد.

_ما اومدیم یه لیس به شوکولاتمون بزنیم، رئیس. اجازه هست؟

به چشمان مرد که تلاش می‌کرد آرام بماند، خیره شد و نیش‌خندی پررنگ بر لب نشاند. به قدری او را می‌شناخت که بداند در سرش چه می‌گذرد یا چه میزان از این‌که کسی در را باز کند و آن‌ها را در چنین وضعیتی ببیند، وحشت دارد.

ییبو نیز می‌ترسید! اما ترسش از این نبود که کسی در را باز کند. از این می‌ترسید که مغز تیک‌وتاکیش آن میزان هیجان را تاب نیاورد و پیچ مهره‌هایش دوباره هرز رود.

دو دستش را روی صندلی گذاشت و خم شد. سرش را کمی دیگر نزدیک برد و دقیقا مماس با صورت مرد نگه داشت. زیبا بود. زیباتر از تصوراتش؛ حقیقی‌تر از همیشه؛ طوری‌که ییبو می‌توانست با اطمینان بگوید شیائوجان دیگر تمام و کمال برای اوست.

_نکن.

جان با جدیت اما زمزمه‌وار به زبان آورد و ییبو نیش‌خندش را تمدید کرد. از اذیت کردن "او" بیش‌تر از اذیت کردن هر آدمی در جهان لذت می‌برد. طوری که پیشانی‌اش از شرم سرخ می‌شد و شکلی که تلاش می‌کرد بر روی جدیت اولیه‌اش ثابت بماند تا مبادا از مرز رد شوند و چیزی که نباید اتفاق بیفتد، برای ییبو بیش‌تر از هرچیزی زیبا بود.
قلبش را می‌لرزاند. دستش خیس از عرق می‌شد و لب‌هایش را مانند ماهی بیرون افتاده از آب، نیمه‌باز می‌کرد.