Mavi'nin Sen Tonu |düzenleniyor|

17.Bölüm - Kavuşma

Arkadaşlar sizden çok ama çok özür dilerim. Farkındayım bölümü baya geciktirdim ama gerçekten şu aralar çok yoğun ve zor zamanlar geçirdim. Kafamı bir türlü toparlayamıyordum,sadece hikayeden bahsetmiyorum genel olarak böyleydi. Geçen bölümü 'sezon finali' olarak düşünün. Zaten sezon finali yapmayı düşünmüyordum ama mecbur böyle bir şey oldu. 

Her ne kadar Hilmi Cem'in elenmesine üzülsem de Turabi'nin kazanmasına sevindim. Survivor All Star şampiyonu Turabi oldu, başta kendim olmak üzere tüm #TÇFC #HCİFC #SAFC ve #EBYFC kitlesini tebrik ederim :* 

Bu arada 30K'yı devirmişiz :) Görünce sevinç çığlığı attım ve annem deli olduğumu düşünmüyor zaten öyle olduğumu biliyor kjskjs Hadin size keyifli okumalar kuzular, hepinizi çok seviyorum :* <3

Murata yavaşça bir adım daha attım ve elindeki bıçağı Serenay'ın boynundan çekip karnına sapladı. Serenay acıyla yüzünü buruşturup karınını tuttu.

Olayın şokuyla onlara bakarken diyebildiğim tek şey ''Serenay?''oldu. Murat psikopatça kahkaha attı ve bıçaktaki kanı yüzüne sürdü ''Sana acele et demiştim atarlı kahraman.'' diyip gülmeye devam etti. Dizlerimin üstüne çöktüm ve dolan gözlerimle Serenay'a baktım.  

İçeriye bir anda polisler girdi ve Murat neye uğradığını şaşırdı. Muratı kollarından tuttular ''Bırakın beni, prenses benim olacak anladın mı? Kaçıp yine bulucam onu. Bırakın!'' diye bağırışları eşliğinde dışarı çıkarttılar.

Yavaşça Serenay'a yaklaştım, yüzünü ellerimin arasına aldım. Konuşamıyordum, boğazım düğüm düğüm oldu. Onu kurtaramamıştım. 

Ambulans görevlileri gelip Serenayı sedyeye yatırdı. Arkalarından aşağıya indim, ambulansa bindirdiklerinde bende arkasından bindim. Sedyenin yanındaki koltuğa oturdum ve Serenay'ın elini tuttum. Ambulans şoförü arabayı çalıştırdı ve siren eşliğinde hızlıca sürmeye başladı

''Hasta çok kan kaybetmiş, kan grubu ne?''

''AB rh negatif.''

''Tamam, hastaneye haber verin. Acil AB rh negatif kana ihtiyacımız var.'' dedi, gözlerini açıp ışıkla baktı. Onlar Serenayla ilgilenirken ben elini sıkıca tutup gözümden akan yaşları durdurmaya çalışıyordum. Avcunun içini öptüm ''İyi olacaksın, ne olursa olsun iyileşeceksin güzelim. Sen çok güçlüsün.'' diye fısıldadım.

Araba durduğunda görevliler hızlıca kapıyı açtılar ve Serenayı çıkarttılar. Diğer sedyeye yatırdılar. Elini hiç bırakmamıştım ama ameliyata girene kadar. Ameliyathaneye aldıklarında ellerimiz ayrıldı. Saçlarımı asılıp ameliyathanenin önünde volta atmaya başladım. 

Bir süre sonra Songül teyzeler geldi. Turabi Songül teyzenin kolundan tutmuştu. Yanıma geldi ve kollarımdan tuttu ''Hilmi, kızım nerede?'' diyip ağlamaya devam etti.Fısıltıyla ''Ameliyata aldılar.'' dedim. Songül teyze daha çok ağlayıp ''Kızım..'' diye bağırmaya başladı. 

Bir kaç hemşire gelip sakinleştirici yaptılar ve başka bir yere götürdüler. Yavaşça duvara doğru ilerledim ve duvara sırtımı yaslayıp yere oturdum. 

Ne saniyeler geçmek biliyordu, ne dakikalar ne de saatler. Serenay hala ameliyattaydı. Annesini odaya aldılar, Begüm ve Merve sürekli ağlıyor. Ben ise hala bulunduğum yerde dolu gözlerle ameliyattan çıkmasını bekliyorum. 

Doktor ameliyathaneden çıkınca hemen ayağa kalktım. ''Hastanın durumu nasıl?'' diye sordum. ''Kendisini ameliyattan birazdan çıkarıcaz ve yoğun bakıma alıcaz. Hayati tehlikesi devam ediyor. Yara biraz derindi ama allahtan organları zarar görmemiş.İlerleyen zamanda yoğun bakıma bir kişi alabiliriz. Geçmiş olsun.'' diyip gitti.