Mavi'nin Sen Tonu |düzenleniyor|

13.Bölüm - Hastane

Uzun zamandır yeni bölüm yayınlayamadım, üzgünüm. Anca tamamlayabildim. Sero'nun elenmesi beni ciddi anlamda üzdü. Sonuçta orada 2 favorim -Hilmi Cem ve Serenay- var ve 1 tanesi gitti. Ama İnşallah Hilmi Cem o şampiyonluk kupasını kaldıracak. Cidden kafamı anca toparlayabildim. Neyse parkurlar da yarışlar da onların olsun, insanlık Serenay'ın.

Herkese hayırlı Ramazanlar. Tuttuğunuz oruçlar, ettiğiniz dualar kabul olur İnşallah :)

Bu arada size bahsettiğim hikayemi yayınlamaya karar verdim. Birazdan ilk bölümünü yayınlamayı düşünüyorum.Profilime girip ilk bölümü okuyabilirsiniz. Şimdiden oy veren, okuyan, yorum yapan herkese çoook teşekkür ederim :*

Taksiden inince koşarak hastaneye girdim. Giriş'teki sekreterin önünde durdum. ''Pardon. Ben Ece Begüm Yücetan'ın kuzeniyim de, sanırım bir kaza geçirmiş kaç no'lu odada ?'' diye sordum.

Sekreter bilgisayarından hastane kayıtlarına baktı ''Kendisi şu anda ameliyatta. 3. katta , koridorun hemen sonundaki ameliyathane.'' dedi, dolan gözlerimle kadına baktım ve kafamı salladım. O sırada yanıma Hilmi Cem geldi ''Teşekkürler.'' diyip asansöre doğru koştum. Asansörün çağırma düğmesine üst üste bastım ama gelmedi.

Koşarak merdivenlere yöneldim, 3.kata çıktığımda ameliyathanenin önünde Serpil teyze, Begüm'ün babası Aykut amca, Begüm'ün abisi Gökhan -Keser- ve Anıl dahi vardı. Sadece biz yoktuk.

Koşarak ağlayan Serpil teyzeye sarıldım ''Serpil teyze, Begüm?'' diyip ağlamaya devam ettim. Ayrılınca önünde durdum ağlamasını durdurmaya çalışıp''Siz dışarıya çıktığınız gün eve üzgün döndü. Seni üzdüğünü söyleyip ağladı, senin yanına senden özür dilemek için geliyordu.'' dedi.

Söyledikleri kalbimi delip geçmişti, resmen en yakın arkadaşıma güvenmemiştim. Vicdan azabı duyuyordum.

Dizlerimin bağı çözülmüştü , dizlerimin üstüne çöküp yüzümü kapattım ve ağlamaya devam ettim. Allahım nolur Begüme bir şey olmasın, o benim şu hayatta ailem dışında güvendiğim sayılı insanlardan. Bir ailem , bir Begüm bir de Hilmi ile Oflaz. Benim tek dayanağım bunlar. Nolur onlara bir şey olmasın.

Biri kolumdan tutup beni kaldırdı, ellerimi yüzümden çekince yine her zaman olduğu gibi bana destek olan Hilmi Cemdi ''Begüme bir şey olmayacak, buradan hep beraber çıkıcaz. Tamam mı?'' dedi. Yanaklarımdan akan yaşları sildi ve bana sarıldı. Kısılan sesimle ''Hepsi benim suçum. Keşke gurur yapmayıp bir kere arasaydım.'' dedim ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

''Senin suçun değil, sakın kendini suçlama. Kimse böyle olacağını bilemezdi. Hiç kimse.''

Ayrıldığımızda gözlerimin içine baktı ve gözlerimi tekrar sildi ''Ağlama, sakın ağlama. Her şey yoluna girecek.'' dedi. Zorlukla kafamı salladım. Beni ameliyathanenin önündeki koltuğa oturttu ve yanıma oturdu.

HİLMİ CEM'DEN..

Ona ağlama dediğim halde ağlıyordu, bu kız beni öldürmek istiyor galiba. Ağlamasından nefret ediyordum. O kadar mükemmel bi gülümsemeye sahipken ağlaması çok saçmaydı.