Karanlık ıslak bir odadayım. Karşımda küçük 3-4 yaşlarında bir çocuk var. Çığlık sesleri... kulağımı patlatacak kadar yüksek. Daha sonra bir kadın beliriyor hayal meyal. Çok sinirli, bağırış sesleri çocuğun ağlama seslerini bastırıyor. Kapıyı sertçe kapattı kadın, hâlâ bağırıyor.."buradan çıkmayacaksın sakın adımı atayım deme bile" çocuk korkmuş. Dışarıda bir yaşlı kadın daha var galiba. O da ağlıyor.
Nefes nefese kafamı sudan çıkartırken aklımda kalan son şeylerdi bunlar.. kimdi bu kadın? Bu çocuk neden bu kadar tanıdıktı.. yaşlı kadın neden ağlıyordu çocuğa neden yardım etmiyordu..? Tam bunları düşündüğüm esnada kapıya sertçe vuruldu. Bu doğukandı
"Derin, iyi misin?" Ben.. iyiyim çıkıyorum şimdi.. "tamam uzun süre ses çıkmayınca merak ettim seni" beni mi? Şey tamam geliyorum.
Üzerime bir şeyler geçirip dışarı çıktım, dışarıda deli gibi yağmur yağıyordu. Neden bilmiyorum ama yağmuru hep çok sevmişimdir, bana hakkında hiç bir şey hatırlamadığım geçmişimi hatırlatır. Bahçeye çıkıp çimenlere uzandım. Muhtemelen hasta olacaktım, ama önemli değildi, rahatlamıştım. Uzaktan bir karaltı belirdi. Gelen doğukandı. Yavaşça yanıma uzandı. Bir süre hiç konuşmadan yanımda uzandı. Daha sonra ayağa kalktı ve elini uzattı."gel, bu aralar seni hiç iyi görmüyorum." Elimi yavaşça uzattım, elimi tutup kaldırdı. Elini yukarı kaldırıp beni döndürdü."hadi ama, müziği duymuyor musun dans et." O an düşünebilecek durumda değildim dans etmeye başladım o da devam etti. Yarım saat-bir saatin sonunda sırılsıklam olmuştuk doğukan durdu. Yüzümü iki elinin arasına aldı. Öpmek için eğildiği anda kendime geldim ve geri çekildim. Doğukan olmaz, hilal.. hilal var. Hevesi kırılmıştı. "Doğru.." "o zaman ben gideyim artık" koşar adımlarla içeri girdim
Hilal bana çok kızacak..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TIMARHANE
Gizem / GerilimPsikiyatri kliniğinde kalan bir grup genç gözlerini bir sabah revirde açar. Akşamında odalarında bir cinayet işlendiğini öğrenirler fakat bu cinayetten sorumlu tutulan kişi çok eskiden aralarından ayrılan arkadaşlarıdır.
