"သက်သာရဲ့လား သခင်မ"
"ဒီလောက်လေးနဲ့ ကျွန်တော်မသေနိုင်သေးပါဘူး Allie"
"အို...သခင်မရယ်...မပြောကောင်းမဆိုကောင်း"
Allie ကစိုးရိမ်စွာနဲ့ သဘောမကျသလိုပြောလာတော့ ပြုံးလိုက်မိသည်။ဒီအိမ်တော်စရောက်ကတည်းက Allie ကသူ့အပေါ်အလုပ်အကျွေးပြုစုခဲ့တာမို့လို့ အစ်မတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေသည်။အခုလည်း ဖန်ကွဲစစင်တဲ့ဒဏ်ရာကိုဆေးထည့်ပေးနေတာဖြစ်၏။ဒဏ်ရာရတဲ့ကျွန်တော့်ထက် Allie ကပိုစိုးရိမ်နေတာ။စိုးရိမ်လည်းစိုးရိမ်စရာပါပဲ။Omega တစ်ယောက်က Alpha တွေလို healing မြန်တာမှမဟုတ်ပဲ။ဒီရက်တွေထဲ လမ်းလျှောက်ရတာအခက်အခဲဖြစ်တော့မယ်ထင်တယ်။
"ရပါပြီ သခင်မ"
Allie ကဒဏ်ရာကိုပိုးသတ်ပြီးဆေးထည့်၍ ပတ်တီးပါးပါးဖြင့် သေသေသပ်သပ်စည်းပေးထားတာကြောင့် ခေါင်းညိတ်ပြီးပြုံးပြလိုက်သည်။
"ညစာကို အခန်းထဲပဲလာပို့ပေးရမလား သခင်မ"
"မလိုဘူး...ကျွန်တော်အောက်ထပ်ဆင်းလာခဲ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
ဒဏ်ရာနဲ့မို့ အောက်မဆင်းစေချင်သော်လည်း သခင်မအကြောင်းသိနေတာကြောင့် ခေါင်းညိတ်ပြ၍အရိုအသေပြုပြီး ပြန်ထွက်လာရသည်။အောက်ထပ်ကိုရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဝိုင်နီသောက်နေတဲ့သခင်ကိုတွေ့တာကြောင့် ခြေသံမကြားအောင်အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းလျှောက်ရသည်။
"Allie"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်"
ရုတ်တရက်လှမ်းခေါ်တာမို့ ဆေးသေတ္တာကိုတောင်သွားထားချိန်မရပဲ အနားသွား၍အရိုအသေပေးရသည်။
"ဒီနေ့ညစာကို...မင်းတို့သခင်မကိုချက်ခိုင်း"
စစ်တပ်ထဲတွင်အချိန်ပေါင်းများစွာကုန်ဆုံးခဲ့သူမို့ Taehyung ရဲ့အပြောအဆိုတွေက ဘယ်သူ့အပေါ်မဆိုယောကျာ်းလေးဆန်ဆန်သာ။
"ဟို...သခင်မကခြေဖဝါးမှာဒဏ်ရာရထားတာကြောင့်...ဟင်းချက်ဖို့အဆင်မပြေ..."
