O gece belki de hiç yaşanmamalıydı. Ya da yaşanması gereken en önemli gecelerdendi? Basit bir oyunun içine düştüğünü sanan Taehyung, aslında sırlarla dolu hayatının anahtarını kilidine sokmuş, kendisini bambaşka duygularla tanışırken aynı zamanda da...
9 | neden sadece sana dokunduğunda böyle hissediyor?
[ The neighbourhood, A little death ]
˝Dokun bana, evet Bana orada dokunmanı istiyorum Nefes alıyormuş gibi hissettiriyorsun˝
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
//
yazar, geçmiş kesidi🦋
"Birileri geliyor!" Bir çığlık koptu soğuğun merkezi olan binada. Tüm arabalar teker teker kapıda durmuş, içeriye girmek için kapıyı yumrukluyorlardı.
"Bak! Bana bak! Benim bu işte hiç bir parmağım yok anladın mı? Susacaksın ve ben de seni kurtaracağım." Diyor korkudan tir tir titreyen adam.
"Çoçukları alın! Size bir kaç kanıt lazım olacak," diye bağırıyor karşısında ki adam. Başlarını salladıklarında karanlık koridorda hızla ilerliyorlar.
"Ben birinci odadan bir çoçuk alacağım sen ikinci odadan, sen de üçüncüden al."
Hepsi birbirlerine kafa salladıklarında dizleri titriyor. Aşağı katlardan gelen seslerle birlikte aceleyle odalara daldıklarında gözlerine kestirdikleri ilk çoçukları alıyorlar.
"Arka kapı!"
En sonunda iki kelimeden oluşan fakat tüm alfabeyi içine sığdırmış kadar etkili olan o cümle çıkıyor dudaklarından.
Tüm bina tuzla buz olmadan önce.
//
taehyung🦋
Sıcak süt dolu bardağa parmaklarımı sardığımda iyice sinmiştim koltuğa. Eve hapsolmamın dokuzuncu günündeydim ve derslere girmek için bile çıkamıyorum evden. Çünkü dokuzuncu gün olmasına rağmen yüzümdeki morluklar geçmemişti. Her defasında akşamları tekrardan baş kaldırdığım için yenileri eklenmişti.
"O kadar komik duruyoruz ki.."
Jimin'in en sonunda sessizliğe dayanamayarak hafif kıkırtıyla konuşmasıyla bakışlarım onu bulmuştu.
"Hepimizin ağzı yüzü yamulmuş cidden hani gülmemek için zor duruyorum." diyerek eklediğinde ben de kıkırdamıştım.
O günden sonra gerçekten de hepimizin ağzı yüzü dağınıktı. Konuşmak için ağzımı araladığımda bile dudaklarımın sızladığını hissediyordum. Fakat sanırım insan bazen alışmaması gereken şeylere daha kolay alışıyordu.
