O gece belki de hiç yaşanmamalıydı. Ya da yaşanması gereken en önemli gecelerdendi? Basit bir oyunun içine düştüğünü sanan Taehyung, aslında sırlarla dolu hayatının anahtarını kilidine sokmuş, kendisini bambaşka duygularla tanışırken aynı zamanda da...
˝Delindi gökler şimdi huzur kayıyor dünya, altımıza buzu ne çıkar kopsa fırtınalar sarıldık sarmaşıklar gibi.˝
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
//
yazar🦋
Her şey. Yaşanan her şeyin getirdiği güzellikler, lanetler ve kaybedilenler vardı. Hayatın silsileleri tüm ruhlara teker teker vurduğunda insan, kendi benliğinin içinde öylece dolanıp durur, hatalarını arardı.
Yalnız olmanın, kimsesiz olmanın ve güçsüz olmanın ağırlıkları teker teker kurbanın boynundan sarıldığında nefesi kesilir, bir başına ince bir dala tutunarak yaşama ümidini beklerdi.
Belki bir hayal, belki bir umut, belki bir hayvan olurdu bu ümit. Ya da bir ruh. Kendi ruhunu, yalnızlığını paylaşacağın, hayata siyah beyaz filmin arkasından renkli bakabileceğin biri.
Hayat siyah beyaz gibi görünse dahi renkler her zaman vardı, o renkleri görmenizi sağlayan başka birine sahip olduğunuz sürece.
Yaşamanızı daha da kolaylaştıran, yaralarınızı iyileştiren, kalbinizin ortasına sıcak bir sevgi bırakan, gözlerine baktığınızda saniyelerin öylece akıp gittiği birisine sahip olduğunuz sürece, hayatın renkleri sizin için gözler önüne serilirdi.
Jungkook, çıktığı sıcak yatağın içerisinden yüzündeki tebessümle arkasına baktığında renkleri görebiliyordu. Tüm renkler işte orada, tam arkasında yatan bedenin etrafında seriliydi.
Tüm yaşam bu kadardı.
Tek bir beden, tüm yaşamı oluşturabiliyordu.
Mucize gibi.
Gözlerinin ışıltısı tekrardan yerini bulduğunda gözlerini yatakta uyuyan, bir meleği andıran bedenden zorla da olsa çekmiş ve balkona çıkmıştı Jungkook.
İçine çektiği nefes tümüyle ciğerlerini doldururken yüzünde aptal bir tebessüm kendini sürekli belli ediyor, aldığı nefesin bile farklı olduğunu düşünüyordu. Tüm gece.. Uyuya kalana kadar tüm yaralarını teker teker öpmüştü Taehyung. Bıkmamış, sıkılmamış, ağlamasına kızdığı için ağlamamaya çalışarak melül melül gözlerle bakmıştı gözlerinin içine.
Bu yedi dikiş onun için kalp yarasıyken, Jungkook için büyük bir yara bandıydı. Diğerleri gibi değildi bu yara bandı; Yapışkanı, sargısı falan yoktu. Ruhu vardı. Kocaman sevgisi...
