ÇİLEKLİ ŞEKER

DAMGA ~18

Bir ay geçti , koskoca bir ay...
Ağrılarla, gözyaşlarıyla dolu, koskoca bir ay geçti ....
Ve sonunda taburcu olabiliyordum . Gökyüzünü , temiz oksijene hasret kalmış bir kul olarak, tekerlekli sandalyemi ittiren ablam eşliğinde sonunda açık havaya çıkmıştım...
Hastanede iyileşmeye çalıştığım bu bir ay içerisinde ablam yanıma gelmişti , dayım da diğer hafta bize katılacağını söyleyerek her gün düzenli olarak beni arıyor ve iyi olup olmadığını soruyordu. Şimdi de ablamın oğlu hastaydı . Beni hemen Simay ablaya emanet edip gitmesi gerekiyordu . Bir taraftan da vicdan azabı çekiyordum . Ablam benimle ilgilenmekten yeğenimle ilgilenmemişti...
Annemle babamın yaşanan olayların hiçbirinden haberleri yoktu. Özel olarak onlardan saklıyorduk . Çünkü onlar , bunu kaldıramayabilirlerdi...

Bu aralıkta Melih ağabey her daim uzaktan uzakağa beni kontrol ediyor , Simay abla ise her gün yanıma uğrayıp , daha sonra bize bahsetmemekte ısrar ettiği işlerinin kontrolü için tekrardan gidiyordu ...
Bu bir ay içerisinde Yahya ile düzgün bir iletişime girememiştik. Ablamdan kaynaklı olmalı ki biraz utanıyordu...
Yahya ile aramızda geçen hikayeyi bütün gerçekliğiyle ablama anlattığım zaman, ablam da gözyaşlarını tutamamıştı, Yahya'nın bana teklif ettiği evlenme akdi ve onun dışındaki ufak tefek olaylar onu derinden etkilemişti . Çok şükür ki karşı çıkmamıştı ...

Yahya da ben taburcu olduktan sonra imam nikah işini halletmek istiyordu. Tabii bunun için aileme biraz bu olayı çıtlatmamız lazımdı . Resmini nikah ve düğününü ailelerimizin yanındayken yapmamız gerekse de , imam nikahını kendi aramızda kıymayı planlamıştık...
Bu yaşadığımız olayları tam olarak açmadan annem ve babama nasıl anlatabilirdik, bunu bilmiyordum...
Ama emindim ki onu da bulacaktık...

Bu süre içerisinde sandalyeme alışmıştım. Her gün mutlaka hastane içinde sandalyemle bir tur atıyordum . Hastanedeki personel, doktor ve hemşirelerle de artık haşır neşir olmuştuk . Herkes beni tanıyordu, tam olarak bilmeselerde silahlı yaralanma sonucunda bacaklarını kaybetmiş bir kız olarak anlayışlı gözlerle bakıyorlardı bana ...
Betül her gün yanıma geliyor, bazen yanımda kalıyor, ablamla nöbetleşe yanımda zaman geçiriyorlardı. Serkan da arada uğruyor bir selam verip geri gidiyordu ...

Hastaneden taburcu olduktan sonra nereye gideceğimizi tam bilmiyorduk. Bundan önceki eve geri gidemezdik . Ama yine aynı evde olmamız gerekiyordu ,aynı ortamda bulmamız gerekiyordu ve bunu nasıl yapacağımızı hala tam olarak bilmiyordum. Simay abla daha sonra açık bir şekilde anlatacağını söylemişti ...
Bu süre içerisinde Yahya kendi sağlığıyla alakalı bana hiçbir şey söylemese de, yüzündeki yorgunluktan dolayı endişeleniyordum . Bazen iyi, bazen kötüydü... Sürekli telefon görüşmesi yapıyordu ...
Hastalığı ne derecedeydi, ya da farklı bir yöntem , farklı bir doktor bulmuş muydu? Hiçbir şey bilmiyordum...
Oturup adam akıllı konuşacak rahat bir vakit bulamamıştık...

Ablam beni Simay ablanın beklememizi söylediği yere doğru götürürken karşıdan Serkan ın telaşla yaklaştığını fark ettim. Ablama kafasıyla selam vererek bana baktı ,
" Dilan , Simay ile Melih hoca kaza yapmışlar. Yahya onların yanına gitti. Sana telefonla ulaşmaya çalışmış ama ulaşamamış. Betül de hastanede . Hemen seni de götürmem gerekiyor. Yahya senin çıkışına gelemeyeceğini o yüzden seni alıp getirmemi istedi . Biliyorsun bu onun için biraz zor bir istek , ama hemen gitmemiz gerekiyor . "

İçimi bir telaş kaplamıştı korkuyla ablama baktım, onun eve , oğlunun yanına gitmesi lazımdı ,
" Abla senin eve gitmen gerekiyor. Sen merak etme ben sana haber veririm ."
Ablam ihtiyatlı bir şekilde Serkan a baktı ,
" Dikkat et ve bana haber ver . "
Ardından yanağımı öperek sandalyemi arabanın kapısına yaklaştırdı . Arabaya kendim binmem gerekiyordu. Eğer düşme , veyahut ona benzer bir tehlike olursa ablam yardım edecekti. Bu şekilde kimseye ihtiyacım olmadan arabaya binip inebilecektim.
Yavaşça arabaya yerleştiğimde ablama camdan el salladım ,
" Dilan beni mutlaka haberdar et ."