ÇİLEKLİ ŞEKER

HANIMEFENDİ ~12

Bugün içsel manada sana anlatacağım o kadar çok şey var ki Kâri, fakat yine benim içsel manada asla yazacak gücüm yok... Kısaca tam, "Tamam iyiyim, mutluyum, başarabilirim, kendimi düzeltebilirim, hayallerimi gerçekleştirebilirim!" dediğim zaman her şeyi üst üste geliyor Kâri, ilerleyemiyorum...

Bir labirent içerisinde çıkış bulmaya çalışan bir gezgin gibiyim. Belki fark etmiyorum Ama yüzümdeki hüzünlü gülümseme hep oturmuş vaziyette...
Kafese sıkışmış, esaret altında olan bir mahkum gibiyim. Nasıl ifade etmem gerektiğini bilemediğim bir döngüdeyim...

Yorgunum...
Her seferinde, " Bu sefer gerçekten daraldım... Yoruldum!" derken bir adım daha uçurumdan düştüğümü fark etmiyorum ...

İçimdeki o kadim sıkıntılar git gide büyüyor. Çaresizim, zihnimde, kalbimde o kadar çok şey var ki...
Ama ben kağıda bile dökemiyorum... Döksem belki rahatlarım, ama yapamıyorum kâri.
Yazık mı denir halime? Ne denir? Acınır mı yoksa? Ne yapılır? Nasıl tepki verilir? Bilmiyorum...
Çünkü ben herhangi bir tepki vermeden ancak tepkisizlikle mücadele edebiliyorum...

Bazen kendinden tiksiniyorum, çok yapay ve yapmacık bir insanmışım gibi geliyor. Dikkat çekmeye çalışan bir mahlukat gibi. İnsanları huzursuz eden, rahatsız eden bir insan gibi...
Bazı huzur dolu anlarda sıkışarak o gergin hayata dönmek istemiyorum...

Yaşamın getirdiği bir şey mi bu, bilmiyorum ama yoruldum kâri. Gerçekten çok yoruldum...

Ama sonra ne diyorum biliyor musun kâri? Rabbimin bir bildiği var diyorum...
Bana bir imtihan verdi, bana bir sınav verdi ve benim, O sınavı geçmemi istiyor.
Öyle büyük bir Rabbim var ki benim, demek ki ilk sınavı geçemedim, ilk imtihanı teslimiyetle geçemedim, yeni yeni imtihanlar koyuyor benim önüme... Her seferinde tekrardan şans veriyor, Her seferinde diyor ki " Kulum, hadi bu sefer yaparsın, sana bir şans daha verdim!" diyor...

Kendimi böyle avutuyorum. Çünkü biliyorum, ben bir gül istiyor isem eğer, benim Rabbim bana büyük bir gül buketiyle gelecek.
Çünkü biliyorum onun bir vaadi var ve o vaadini gerçekleştirecek!
Çünkü o sözünden dönmez...

" De ki: Ey inanan kullarım, çekinin Rabbinizden; bu dünyada iyilik eden kişileredir iyilik ve Allah'ın yeryüzü, geniştir; sabredenlerin mükafatları, sayısız bir surette ödenir. "
Zümer Suresi 10. Ayet

Kalemimi elimden bırakarak derin bir nefes aldım ve tekrardan şükür ettim rabbime...

Ardından aklımdan bir türlü çıkmayan arkadaşım düştü hatrıma tekrardan. Tek arkadaşım olan Betül ün kalbini o kadar kırmıştım ki, o günden beri konuşmamıştık. Haklıydı, aslında tam da bunun olmasını istemiştim ama neden bu kadar kırgındım?...
Betül ün güvenliği için bunu yapmam gerekiyordu...
Ona zarar gelmesini istemiyordum. Benim başıma gelen şeylerin benzerini yaşamasını istemiyordum. Çünkü o herifi biliyordum. Öğrenmiştim, bana kendini öğretmişti...
Bana ulaşmak için çevremden başlayacaktı...

Nefes almaya çalıştığım bilmem kaçıncı günün sonunda. Gün algım tamamen kaybolmuştu. Yahya yla o günden beri konuşmuyorduk. Arada bir aşağıdan sesi geliyordu. Kâh Müezza ile oynuyor, Kâh Kur'an okuyor, Kâh ders çalışıyordu. Tabiki bunlar çok sık olmasada en azından televizyondaki şahıslar dışında birinin sesini duyuyordum. İyi ya televizyon bile izlemek saçma geliyordu artık. Onu da izlemiyordum...

Bir de arada kapıma gelen Müezza ve bana durum bildirimi yapan Simay abla dışında herhangi biriyle iletişimde değildim...

Melih ağabey etrafta gözükmüyordu. Simay ablayla aralarında bir şey olduğunu hep hissetmiştim ama tek taraflı olma ihtimali muhtemeldi...
Ben onların seslerini tam alamasamda bazen ciddi anlamda bağrıyorlardı ve sesleri bana kadar geliyordu. Gerçi bu sadece bir kere olmuştu...
Küçükken hep onları beraber düşünürdüm, hatta daha küçücük bir çocukken onları evli sanıyordum. O zaman benden sadece 15 yaş büyük olduklarını öğrendiğimde şaşırmıştım. İlk davaları bendim. Gerçi Yahya bende önce tanımıştı onları ama devlet koruması altına girince mecbur ellerini ve eteklerini çekmek zorunda kalmışlardı...