Eh yeni bölümde yeniden beraberiz millet... Umarım batırmadan hikâyeye final verebilirim. Keyifli okumalar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hava yavaştan kararmaya başlamıştı. Soğuk havayı iliklerime kadar hissediodum ama kalkmak istemiyordum. Sadece birkaç saat daha kendim olmak istiyordum. İçimde yaşattığım çocuk olmak istiyordum.
Ruhu öldürülmüş duyguları alınmış hissizliğe itilmiş elleri kana bulanmış çocuk olmak istememiştim. Annemi babamı özlemiştim. Abimle geç saatte eve döndük diye babamdan azar yemeyi bile özlemiştim.
"Tek başına bu soğukta ne halt yiyorsun sen?" Arkamdan gelen sesle anlık irkilerek ayağa kalktım. Ama abimi görmenin verdiği rahatlamayla geri yerime oturmuştum.
"Oturuyorum?" Dedim gayet normal bir şeyden bahsediyormuşum gibi. Deli görmüş gibi bakan gözlerine bakmaktan itinayla kaçarak tekrar denize döndüm.
"Sen iyi misin çocuk? Soğuktan nefret ediyorum diye ortalıkta geziosun ama tek başına kaldığın ilk dakika kendini soğuk havanın ortasında uçurum kenarına atıyorsun."
"Çünkü sadece o zaman kendim oluyorum abi. O zorla itildiğim eli kanlı insan olmuyorum." Dedim dolan gözlerimle.
"Sen gerçekten iyi değilsin Yoon." Başımı salladım yavaşça.
"Benden iyi oynadığın hâlde sadece kazanmama izin verdin." Diye mırıldandım dan diye. Yanıma oturup omzumdan tutup kendine yasladı.
"Yoon noldu birden? Sabah bir şey yoktu?"
Derin bir nefes alıp ayağa kalktım. Omzumu silktim.
"Unut gitsin. İşinden olucaksın. Hadi git sen. Bende eve geçim." Dedim sakince.
"iyi olduğuna emin misin?"
"Emin değilim adım Yoongi." Dedim gülerek. Sabır dilenircesine yukarı kaldırdı başını sonra sakince bana baktı.
"Anlaşıldı iyisin. Hadi görüşürüz." Gülümseyerek başımı salladım. Aslında iyi değildim sadece benim yüzümden işine ara verdiği için iyi rolü yapıp gitmesini sağlamıştım.
Arabası uzaklaşınca kendi arabama geçtim ancak tekerin üstüne bir zarf konulmuştu. Kaşlarımı çatarak etrafıma bakındım. Abim böyle bir şey yapmazdı.
Yavaşça zarfı alıp arabaya geçtim. Dikkatli bir biçimde zarfı açıp içinden çıkan beyaz kağıdı dikkatlice okumaya başladım. Tek bir cümle yazıyordu aslında.
"Gerçeğe gözlerini kapatanlar asıl kör olanlardır avcı..."
Anlamsız gözlerle kağıda bakmaya başladım. Sonra başımı iki yana sallayarak tehdidi görmezden gelip arabayı çalıştırdım ve dogruca eve geldim.
"Sonunda nerdesin sen Yoongi!" Chan'e dönüp donuk bir ifadeyle bakmaya başladım.
"Ucurum kenarındaydım." Dedim buz gibi bir sesle.
"Sen iyi misin?" Başımı salladım.
"Sadece biraz dinlencem Chan. Görüşürüz." Deyip odama gittim. Telefonu açtığım sırada bilinmeyen bir numaradan gelen mesaj dikkatimi çekmişti.
Kayıtlı Olmayan
"Bakıyorum kimliksiz kayıp
cesetleri bulamadın?"(18.20)
"Kimsin sen?"(21.44)
"Seni ilgilendirir mi?
Ayrıca soruma cevap alamadım."(21.50)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Save Me | TaeGi
VampirosGölgeler ışığın çocuğudur. Ancak benim tanıdığım bir gölge varki ışığın çocuğu olduğunu unutanlardan varlığını ne olduğunu umursamayan tehlike ile bütünleşmiş bir beden. Geceleri gölgeler yapay ışıklarla oluşurken o gecenin gölgesi. Karanlıkta orta...
