Şiir yazmamaya karar vermiştim ama bu kadar sevildiğini bilmiyordum ;)
Sizin için şiirlere devam edeceğim..
İyi okumalar.
___________________________________________________
Ben ne zaman yalnız kaldım,
Bilmiyorum..
Kendimi hiç yalnız sanmazdım
Çevremde hep birileri vardı,
Ben hep birilerinin yanındaydım
Günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliğinden hazırlanırdı
Aramızda habersiz gidip gelen gündelik armağanlarla
Kendi kendini taşıyan
Bir ırmağın akıntısında hayat bizi kendi sahillerimize ulaştırırdı..
Bazı evlerden taşınırdık,
Bazı insanlar girip çıkardı hayatımıza
Bazı mektuplar alırdık,
Bazı sözler, çiçek selamları sonraları
Bazı tanıdıklarımızın ölümleriyle de karşılaştık Elde olmayan nedenler
Sudaki halkalar gibi genişleyen
Küçük alınganlıklardan büyük dargınlıklara vazgeçişler,
Unutuşlar,
Kayıplar birbirimizi çok sevdik hep yıllarla azala azala...
___________________________________________________
Dakikalardır ev halkı trene bakar gibi bi bana bi Salihe bakıp duruyorlardı. Çünkü ben ve Salih dakikalar içinde birbirimize hiç olmayacak sözler söylemiş kavga etmiştik. Ve şimdide kimseden ses soluk çıkmıyordu.
Ağlaya ağlaya hızla bahçeye çıktım. Kapının önünde ki oturağa geçip oturdum ve karşıdaki şehrin ışıklarını izlemeye başladım. Gözümden akan yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Üstümdeki hırkanın önünü ilikledim ve bacaklarımı kendime çektim.
Arkamdan gelen adım sesleriyle başımı çevirdim. Karaca ve Akşın yanıma ellerinde kahvelerle geldiler. Onlara gülümseyip oturuşumu düzelttim. Karaca'nın uzattığı bardağı aldım.
"Saol kuzum.."
Karaca tebessüm edip yanıma oturdu. Akşında bir diğer yanıma oturmuştu. Kahvemden yudum alıp önümüzdeki masaya koydum.
Akşın elini sırtıma koyup sıvazladı.
"İyi misin abla.."
Ona bakıp acıyla gülümsedim.
"İyi değilim Akşınım"
Akşın yaklaşıp sıkıca sarıldı başımı omzuna gömüp derin bir nefes verdim. Başımı iki yana hafif sallayıp başımı omzundan kaldırdım. Arkama yaslanıp derin bir nefes verdim. Karnıma hafiften kramp girince elimi karnıma götürdüm. Karaca elimi tuttu masum masum bana bakıyordu.
"Ya kızlar bana böyle bakmayın valla sabahlara kadar ağlayasım geliyor"
"Ama abla sende içini dök rahatla, hem biz yabancı değiliz ki"
"Değilsiniz tabi Karaca, siz benim kardeşlerimsiniz.."
Titrek bi nefes aldım ve masaya uzanıp kahveyi elime aldım zorla bi yudum aldım ve masaya geri koydum. Dolu gözlerle onlara baktım.
"Ya.. ben Salih'e büyük haksızlık ettim demi"
Akşın başını olumlu anlamda salladı
"Amcam ilk defa böyle sus pus kaldı abla valla"
"Ama ben napayım şimdi " sesim yükseldi
"Sizce kim haklı? Hı!"
Karaca omzunu hafifçe kaldırdı
"Yani bana sorarsan abla ikinizde birbirinizi çok kötü kırdınız ikinizde haksızsınız"
~~~~~~~~
Yaklaşık 1 saat önce;
Kavga sahnesi•
İçeri girdiğim gibi babamla göz göze gelmiştik. Ağlayarak babamın karşısına geldim. O da karşımda sessizce ağlıyordu. Ellerini yanağıma uzatıp okşadı ve anlımdan öptü. Aniden sıkıca sarıldım ve daha çok ağlamaya başladım.
Sırtımı sıvazladı.
"Şşt tamam güzel kızım, artık burdasın.."
Kollarının arasından yavaşça çekildim. Gözlerimi kırpıştırdım ve diğerlerine baktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimizden Biri // ÇUKUR
General FictionRöportaj için gittiğim mahallede başıma gelmeyen kalmadı.. Aşk nedir öğrendim. Aile nedir öğrendim. En önemlisi de bir olmayı öğrendim.
