Medya benim eserim<3
{Sapsik ya burda İdris iyi bozduydu onu}
-------------------------------------
Kimse sevemezmiş beni,
Ben yolda görmeden ezilen karıncadan farksız birisiyim aslında...
Kalbim yokmuş ben düşünmezmişim kimseyi, halbuki benim kendimden bile vazgeçeceğimi bilen bilir, bir insan için...
En çokta bu üzüyor insanı ya zaten...
Fazla iyimserim belki de,
Fazla karşımdakini düşünüyorum...
Olm beni 59 yerimden bıçaklayanı
60 kere bıçaklamadı diye affettim,
siz beni siktir edin benim merhametimi anlayamazsınız...
--------------------------------------------------------------------------
Odamdan herkesin çıkması ile kendime gelmiştim. Ayşe ve Akşın varken resmen dünyada değil gibiydim. Ayşe'nin dedikleri kulağımda çınlıyordu. Yüzümü avcumun içine alıp derin bir nefes bıraktım. Daha sonra toparlanıp ayağa kalktım ve odadan çıktım. Salona inmeye başladım.
Herkes akşam yemeği için sofraya oturmuştu. Salihin yanından başka yer olmayınca oraya geçip oturdum. İdrise bakıp tebessüm ettim.
"Bugün son günüm efendim"
İdris baktı
"Gidiyor musun"
Başımı olumlu anlamda salladım
"İşimden kovuldum efendim, yaptığım herşey boşa artık eve gidip başka bi iş bulmam gerekiyor"
Salih elindeki bardağı bıraktı ve yandan bana baktı. Ben ise doğrudan Salihe bakıyordum.
Daha sonra Sultana baktım.
"Akşın üniversite okuyacakmış sanırım"
"Evet" bardağından yudum aldı.
"Sen istemişsin, Salih dedi"
Salihe baktım hafif tebessüm edip bana baktı. Mahçup bi halde önüme döndüm ve yemeğime baktım. İdris başlayınca bizde yemeğimize başladık.
Yemeğimi çatalla oynaya oynaya bitirmiştim.
Salihe hafif yaklaştım.
Fısıldadım.
"Yedikten sonra terasa gel"
İdris yemeğini yedikten sonra kalktı ve kendi odasına gitti. Onun kalkması üzerine bende kalktım ve terasa doğru ilerledim.
Terasa geçtim ve ellerimi cenime koydum. Harbiden hava iyice soğuyordu. Dışarı doğru bakarken ne konuşacağımı düşünmeye başladım.
Arkadan kapı sesi duyunca Salihin geldiğini anladım arkama dönmeden konuşmaya başladım.
"Ayşe bana bişeyler söyledi"
Derin bi nefes alıp verdim
"Umarım öyle bişey yoktur şayet öyle bişey varsa ne yapmam gerekiyor bilmiyorum"
Arkadan ses gelmeyince dönüp baktım. Salihin kanlı gözünden damlalar akıyordu. Şaşırmıştım ilk defa biri karşımda böyle ağlıyordu. Yanına yaklaşıp ve yüzüne baktım.
"Neden ağlıyorsun Salih"
Yutkundu burnunu hafif çekti
"Ben aşk nedir bilmezdim Gizem.."
"Hayır Salih, nolur ya.." ellerimi saçıma götürdüm arkaya attım ve etrafa bakındım.
"Dinle beni! Sonra ne dersen de kabulümdür"
Sesini yükseltmişti. Tırssamda dikkatle onu dinlemeye başladım.
"Aşka uzun zaman önce küstüm ben.. sevdiğim kadın kollarımda can verirken ona bi söz verdim, ama sonra sen çıktın işte karşıma"
Gözlerim dolmuştu. Başımı iki yana sallamaya başladım. Salih yaklaşıp ellerini yanaklarıma koydu.
"Bana bişey demene gerek yok, ben içimde yaşar yaşatırım bu sevgimi"
Yutkunup ellerini yanaklarımdan çekti.
"Şu son bir kaç gün ağır geçti, yaşadıklarım normal değil, bi normal insan için hiç kolay değil Salih!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimizden Biri // ÇUKUR
Ficción GeneralRöportaj için gittiğim mahallede başıma gelmeyen kalmadı.. Aşk nedir öğrendim. Aile nedir öğrendim. En önemlisi de bir olmayı öğrendim.
