Kayıp Bebek Açelya ~ Gerçek aile

3

Açelya'nın ağzından okumaya başlıyoruz artık hadi bakalım aslanlarım oy ve yorumu unutmayalım

UNUTMAYIN LAN

°°°

"Açelya!"

Geliyorum, diye seslenerek hızla ceketimi üzerime geçirdim. Servis gelmişti ve acilen yetişmem gerekiyordu.

Aşağı indiğimde hızla servise binip arabayı kullanan Necmi abiye mahcup bir bakış attım.

Yine geç kalmıştım.

Servis hareket ederken bazılarının göz devirdiğini fark etsemde aldırmadım. Yetimhanedekiler tarafından pek sevilmediğim gibi okuldakilerle de aram iyi değildi.

Kimse sessiz sedasız etrafındakileri izleyen tipleri sevmezdi çünkü en çok onlar bilirdi çevresinde olup bitenleri.

Onlar öyle düşünse de ben yalnızca benden kelimelerim çalındığı için konuşamıyordum.

Bunu bana öz ailem yapmıştı.

Henüz 5 yaşındayken bu yetimhaneye bırakılmıştım ailem tarafından ve dediklerine göre ben geldiğimde başımda derin bir yara vardı. Raporda yazılana göre aldığım bir darbe sonucu zihnim kendini sıfırlamıştı ve ben gözlerimi açtığımda kim olduğumla ilgili en ufak bir fikre sahip değildim. Adım dışında.

Bana yalnızca bunu söylemişlerdi.

Uzun süredir sessiz biriydim, belki hafızamı kaybetmeden önce böyleydim belkide bana yapılanlar beni bu hale getirmişti hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim bu kalp ağrısının beni sessizliğe mahkum bıraktığıydı.

Beni hiç mi sevmemişlerdi?

Servisin camına çarpan yağmur damlalarını izlerken aracın durmasıyla çantamı sırtıma takarak araçtan indim. Okulun bahçesine girerken köşedeki lüks araç gözüme çarpsa da kafamı iki yana sallayarak binadan içeri girdim. Ben niye bakıyorsam milletin aracına?

Klasik okul rutininden sonra eşyalarımı toplayıp tekrar servise bindim. Sınıfta en arka köşede otururdum ve kimse sınav haftaları dışında yanıma gelmezdi çünkü insanlarla iletişim pek kurmuyordum. Ama yapmakta iyi olduğum şeylerde vardı tabi, yüzmek gibi.

Okuduğum okulu iyi bir yüzdelik dilimle tutturmuştum ve aslında öğretmenlerimi de seviyordum, üstelik yüzme konusunda müdürümüzün desteğiyle kendimi geliştirip yarışmalara katılma şansı da yakalamıştım. Yakında yine maçım vardı ve çok heyecanlıydım. İlçe birincisi olsamda il yarışmalarında ne kadar iyi yapabilirdim bilmiyordum.

Antrenman yapmalıydım.

Yetimhaneye gider gitmez dört kişi ortak kullandığımız odama ilerledim. Bulunduğumuz yetimhane vakıf desteğiyle açılmıştı ve oldukça iyi imkanlara sahipti. Özellikle kız çocuklarının iyi eğitim imkanlarına sahip olmasını isteyen zengin aileler yetimhaneye düzenli olarak bağışta bulunuyorlardı ve müdürümüz ise bize her türlü imkanı sağlıyordu. Kendisinin hiç çocuğu olmadığı için bu işe girdiğini ettiğimiz sohbetlerden öğrenmiştim. Elinden geldiğince hepimizin yanında olmaya çalışan sevecen bir kadındı.

Üstümü değiştirip izin kağıdımı aldıktan sonra yüzmek için spor kompleksine doğru yol aldım. İlçe birinciliğinden sonra devlet tarafından desteklenmiş ve hem burs almış hemde rahat giriş sağlayabilmek için kart edinebilmiştim. Pek çok yetim çocuğa göre şanslı bile sayılırdım.

Üstümü değiştirip havuza girdiğimde belli aralıklarla süre tutarak çalışmaya devam ediyordum. Son kez yaptıktan sonra sayacı kapatıp yalnızca yüzdüm, havuzun en derin yerine ulaştığımda kendimi farklı bir dünyaya geçmiş gibi hissettim. Kısa bir an gözlerim kapandı.