Kayıp Bebek Açelya ~ Gerçek aile

16

Aman aman nerelere geldik

E hoş geldik

Geçen bölüm bir aksiyonlar oldu ama beni az çok anladınız ben öyle uzun uzun dram falan yazamam

O yüzden yandan yandan alalım sizi bölümeee

°°°

"Karan bir otur artık oğlum, seni izlerken benimde başım dönüyor."

Hafiften kendine gelen bilincimle ne olduğunu anlamaya çalıştım.

En son ben vurulmuştum!

Gözlerimi aralarken tepemde bir ileri bir geri yürüyen Karan abimle göz göze geldik. Aniden adımları bıçakla kesilmiş gibi duraksarken hızla dibimde bitti.

"Abiciğim, iyi misin?"

Zor bela başımı salladım, galiba ilaçlardan dolayı henüz acı hissetmiyordum. Yine de üzülmesin diye gülümseyerek "İyiyim," dedim.

Yüzünde rahatlamış bir ifade belirdi. Abi o kadar vuruldum yani bir 'iyiyim' lafına yumuşamasaydın keşke hemen.

Neyse seni de böyle seviyorum.

Saye halam "İyi misin bir tanem," dediğinde az önce kimin Karan abime otur dediğini de fark etmiş oldum. Sanırım abim vurulduğum için stres yapmıştı.

"Abi, annemler nerede? Ali abim nasıl?"

Acaba kaç gündür bu hastanedeydim?

"Ulan tam abi dediğine sevinecektim yine Ali kısmında ilk kime dediğini anımsamış oldum. Neyse Emir'e demedin ya ona şükrediyorum." Kısa bir an kendi kendine düşünerek devam etti. "Zaten yaşadıklarınızdan sonra iddiayı kazanmak abimin hakkıydı, şerefimle çekiliyorum bu savaştan."

O an odanın aralık kapısından içeri süzülen Emir abim alaylı bir sinirle "Lan yalana bak," diyerek konuya bodoslama daldı. "Eğer Ali abime abi dememiş olsaydı sakatlığı umursamaz yine sana desin diye bin takla atardın. Tabi iş işten geçtiği için salla bol keseden Sayın Namık Kemal."

Karan abim gözlerini tehlikeli bir ifadeyle kısarak ona baktı."Sen yine baş aşağı sallanmak istiyorsun galiba kuçu kuçu." Kuçu kuçu?

Emir abim gaza gelerek üstüne yürüyen Karan abime karşılık verdi. "Salla salla, senden korkan senin gibi olsun."

"Abi!" Dememle ikisininde bana dönmesi bir olurken açıklamak adına devam ettim. "İkinizde biraz sakin olsanız, yani şimdi sallamanın veya kuçu kuçunun sırası mı?"

"Fındık kurdum doğru söylüyor," diyen Emir abim hızla soluğu dibimde alarak bedenimi kolları arasına aldı. "Hadi bir abi de banada affedeyim seni." Gülümseyerek hafif geri çekilip gözlerinin içine baktım. "Abi."

"Bir daha söyle kız!"

"Abiii."

"Bir daha bir daha."

"Ab-" ben konuşamadan Karan hızla müdahele etti. "Yeter lan, gözümün önünde yapmayın birde." Emir abimi kenara iterek onun yerine geçip en az onun kadar sıkı sarıldı.

Kimsede, ya dikişleri patlarsa korkusu çekmiyor ha.

Aniden tekrar aklıma gelenlerle "Ali abim," dedim endişeyle. Ben vurulduğumda o da çok kötü durumdaydı.

"İyi o iyi. Bizimkiler doktorunun yanındaydı en son, bir süre daha uyutacaklar ama görme şansın var. İstersen ziyaret edebiliriz, annemlerde uyandığını bilmiyor görüşmüşte olursunuz."

Afallasam da onayladım, ben dikişten falan bir süre kalkamam sanıyordum ama anlaşılan o ki uyuduğum süreçte epey toparlamıştım.

Garip, sanki hiç vurulmamış gibi hissediyordum.