Açelya hiç hatırlamasa da henüz 5 yaşındayken ailesinin düşmanları tarafından kaçırılmış ve gözlerini bir yetimhanenin revirinde açmıştı.
Ailesi senelerce kayıp kızlarını ararken Açelya'nın bildiği tek bir şey vardı o ise ismiydi. Seneler sonra kav...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Alaz Karayel (2numara)
°°°
Babamın lafından sonra herkes yavaş yavaş dağılmıştı ve bana odama kadar annem eşlik etmişti. Evin genel olarak çok tatlı bir dizaynı vardı fakat annemin bakışlarından burada senelerce bulunamadığım için içinde bir burukluk olduğunu anlayabiliyordum.
Aynı şeyleri bende hissediyordum.
Çok farklı bir hayatım olabilirdi ama artık geçmişi düzeltmenin bir yolu yoktu ve önümüze bakmak zorundaydık.
Yeni evimdeki ilk gecemde yatağımda uzanırken bunları düşünüyordum.
Odadaki eşyalar yeni olsada duvardaki çizimlerden çok kısa bir süre önce çocuk odası olduğu belliydi.
Beni bulana kadar odama hiç dokunmamışlar mıydı?
İstesemde uyuyamayacağımı fark edince su içmek için sessiz adımlarla odadan ayrıldım.
Ben, Ali Asaf ve Alaz büyük villanın üçüncü katındaydık. Bizim üstümüzde annem ve babamın katı varken 2. katta ise Karan ile Emir bulunuyordu. 1. Kat Toprak ve Barlas'ın odası olsa da her katta odalar haricinde film odası, çalışma odası gibi daha görmediğim ama annemin söylediği farklı odalarda vardı. Evin iç dizaynı çok güzeldi, acaba bütün evi gezmem ne kadar zamanımı alırdı?
Bunları düşünerek aşağı inerken elimden geldiğince sessiz olmaya çalışıyordum.
Fıtı fıtı fıtı.
Annem önceden ortak kullanım alanlarını söylediği için mutfağı bulmakta zorlanmamıştım.
Tamam kocaman girişte bir süre mal gibi dolaşmış olabilirim ama bunlar önemsiz ayrıntılar.
Bardağa suyu doldurup sandalyeye oturdum. Boğazım kup kuru olmuştu ve soğuk su aşırı iyi gelmişti.
Birden başıma saplanan sancıyla sanki geçirecekmiş gibi elimi alnıma bastırdım.
"Seni bahçede dolaştırmamı ister misin?"
"Açelya!"
Duyduğum endişeli ses kendime gelmeme sebep olurken girişte endişeyle bana bakan babama döndüm. "Baba?" Sorarcasına söylediğim kelime gözlerindeki endişenin yerini duygu dolu bir ifadeye bırakırken neden telaşlandığını anlamaya çalışıyordum.
"Su içmek için inmiştim..." Diye açıklama yapmaya çalışsam da babam pek beni dinliyor gibi değildi. Mutfağın bahçeye açılan kapısına gidip kilitli olup olmadığını kontrol etti. Tekrar yanıma döndüğünde artık yüzünde rahatlamış bir ifade hakimdi. Ellerini omuzlarıma koyarak "Bir daha yalnız inme tamam mı," diye sordu. İyi de neden?
