İnsanlar Bazen Kötüdür

III. Çığlık

Selam, nasılsınız? Lütfen kitabıma destek olur musunuz? Oy ve yorum yapamayanlar en azından hikayemi başkalarıyla paylaşırsa da yardımcı olmuş olurlar.

Ve lütfen oy ve yorum yapabilenler, oy atıp yorum yazın.

Sizi seviyorum.

Keyifli okumalar dilerim!

🖤

Çok önceden hâlâ ergenlikte olduğum bir dönemde yaşadığım duygu çatışmalarının içerisinde boğuştuğum için bir psikolağa gitmiştim. Ailem bunu bilmiyor bile, onlardan neden gizli gittiğimi hiç kendime itiraf edemedim.

Tüm yaşadıklarımı anlatacağım kadar güvendiğim bir arkadaşım olmamıştı hiç. Dışarıdan soğuk bir tip oldığumu ve yanıma yaklaşamadıklarını söylerlerdi arkadaşlarım. Öyle biri değildim aslında hiçbirine asıl içimdeki kişiyi gösterecek zamanım olmamıştı.

Benden çabuk sıkılırlar ve başka arkadaş gruplarıyla takılmak isterler sonrasında da unutulur giderdim bir sıranın üstünde.

Arkadaşsızlığı çok taktığım söylenemezdi ama konuşacak birinin varlığı müthiş hissettirirdi. Bir psikolağa gitmekte buldum çareyi. Anlatayım. Yaşıma ve ergenliğime verdi her şeyi. Ben abartıyor muşum.

Herkes mi böyle şeyler yaşıyordu yani normal mi karşılamalıydım?

Ailesi olmayan çocuklar eksik büyürlermiş. Benim bir ailem varmış. Kıymetlerini bilmeli ve ergenliğimin bitmesini beklemeliymişim.

Bir daha içimi kimseye açmamak adına kapadım. Sonra da psikoloğa gitmedim.
Reşit olmayı bu yüzden istemiyordum çünkü anlattıklarım abartı değildi. Ben olduğu gibi anlatıyor kendi yorumumu katmıyordum. Bu bir sorun değildi yani öyle mi?

Peki, ailem vardı benim. O hâlde neden kendimi eksik ve sevgiye aç hissediyordum? Bunu bana nasıl açıklayacaklardı?

Ruhum açtı. Bir tatminsizlik vardı. Onlar ailemdi evet. Onları seviyor ve değer veriyordum. Ama neden yarımdım? Kendimi onların bir parçası gibi hissetmekte zorlanıyordum.

Yağmur'a bile daha çok sıcak kanlı davranıyorlardı. Babamın onun sarı saçlarını okşarken kızım demesini ömrüm boyunca unutamayacaktım. Annemin ona gülerek sevgiyle bakışını da. Ağabeyimin onu bisikletinde gezdirerek attığı kahkahaları da...

Sorun bendeydi. Herkes mutlu olmayı becerebiliyordu. Ben beceremiyordum bir tek. O hâlde sorun bendim.

Titrek ellerimi önümde birleştirdim.

"Sana bunca zaman baktım, sıcak bir çatının altında barınmanı sağladım. Soframa oturdun. Sana baba oldum. "

O zaman ben neden doğdum. Babalık yapmayacaksan neden ben dünyaya geldim?

"Bende seni emzirdim. Ateşlendiğinde başında durdum. Şimdi senden bir şey istiyoruz diye yaptıklarına bak. Hak etmiyor muyuz?"

İlk önce anneme sonra babama baktım. Haklı değillerdi. Ama sakin olmalıydım. Bu durumda beni kurtaracak bir kahraman asla gelmeyecekti. Ben kendimi kurtarabilirdim sadece.

"Okul okumak istiyorum ben ama? Neden anlamıyorsunuz ki beni."

Babam gözlerini devirdi. "Senin iyiliğini düşünüyoruz. Sakince konuşuyorum ama beni çileden çıkarma Mira! Ya yarın bir gün bize bir şey olursa arkamızda kalacaksın, ağabeyin sana nereye kadar bakar..."