Een goed begin ( Goed Begin #1)

5. Eva en Floris

Nog geen vijf minuten later komt Marion de kleedkamer ingestormd. Vloekend in zichzelf gooit ze haar tas op de grond, en dan ziet ze mij pas zitten. 'Eva, je was er al!' zegt ze tegen mij. 'Ik ben er al een tijdje' antwoord ik terug. 'Sorry, dat ik zo laat ben, dat vervloekte openbaar vervoer' tiert Marion. 'Geeft niet, en je hoeft je er echt niet voor te verontschuldigen hoor.' Marion bloost een beetje, wat raar staat omdat haar wangen de zelfde kleur krijgen als haar haar. 'Ik zal je gelijk laten zien hoe de kluisjes werken' zegt Marion terwijl ze richting een muur loopt met aan allebei de kanten een opening. Nu besef ik pas dat daar de kluisjes zitten. Marion loopt naar de rechterkant en loopt door naar achteren. Op elk kluisjes die gebruikt worden staat een naam, maar lang niet op allemaal. Het zijn honderd kluisjes, en er worden er misschien net vijftig gebruikt. 'Deze is voor jou' zegt ze als ze naar een kluisje wijst in het midden. Gelukkig is het een kluisje die boven is, anders zou ik elke dag gek worden. 'Doe je spullen er maar in' zegt ze en ik stop mijn tas in mijn kluisje. Mijn telefoon leg ik er bij, maar van Marion mag ik die bij me houden. Op voorwaarde dat ik net de hele dag op Facebook ga zitten. 'Ik heb niet eens Facebook, Marion' werp ik tegen. Ze kijkt me raar aan, maar legt zich er bij neer. 'Oke, doe je kluisje maar dicht' zegt ze en ik sluit mijn kluisje. 'Nu toets je een code van vier cijfers in'. Ik toets een code van vier cijfers in. 'Nu druk je op het groene vinkje en draai je de draaiknop tegen de klok in' Ik doe wat ze zegt en het kluisje piept en geeft als goedkeuring twee groene lampjes. 'Onthoud de code goed, want het is een hele moeite om dat ding weer open te krijgen' lacht Marion naar me, en ik weet dat ze er ervaring mee heeft.

Alles is ingesteld op het bureau en Marion heeft me beloofd om morgen even kort de straat op te gaan. Ik ben daar meer dan blij mee, want hier heb ik erg lang op gewacht. Ik ken de stad absoluut niet goed, maar ik heb het vermoeden dat dat niet lang gaat duren voor ik het wel op mijn duimpje ken. 'Heb je een rijbewijs, Eva?' vraag Marion. 'Ja, al een aantal jaar' antwoord ik. 'Mooi, dan rij jij morgen'. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ik ken de stad nog helemaal niet' breng ik benauwd uit. 'ik laat je heus niet verdwalen Eva, maak je maar geen zorgen. En zo leer je de stad veel sneller kennen'. Daar had ze een punt. 'Oke, maar als we verdwalen is het niet mijn fout' was mijn weerwoord. Marion steekt haar handen in de lucht alsof ze onder schot werd gehouden, en ze loopt lachend weg.

Om vijf uur is mijn dienst afgelopen, en ik pak snel mijn spullen uit mijn kluisje. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geweldig hier, maar ik vind het helemaal niet erg om naar huis te gaan. Voor ik bij de deur aankomt schiet er iemand voor mij langs. Ik schrik, maar als ik Floris voor me zien staan met een lachend gezicht, ontspan ik al snel. 'Eva, ben je al klaar?' vraagt Floris. 'Ja, ongeveer een kwartier geleden al' zeg ik terwijl ik naar mijn horloge kijk. 'Ik ben ook nu klaar, wil je even met mij iets drinken in de stad' vraagt Floris, terwijl hij een beetje nerveus kijkt. Ik denk er even over na, maar het is nooit verkeerd om vrienden te hebben, hier in Amsterdam. Mijn stage duurt nog wel even, en helemaal alleen is dat ook niet leuk. 'Ja, lijkt me leuk Floris' glimlach ik naar hem en we lopen samen naar buiten.

Ongemakkelijk sta ik op de stoep. Kijkend maar mijn kleine auto, weet ik dat Floris daar niet in ga passen. Ik stoot al bijna mijn hoofd in de auto, en Floris is een stuk langer. 'Gaan we met mijn auto of...' vraag ik Floris. Ik zie Floris naar mijn auto kijken, en ook hij beseft dat dat niet gaat passen. 'We gaan met mijn auto' besluit Floris.

Floris rijdt gemakkelijk door de smalle straatjes van Amsterdam, zo gemakkelijk dat ik de weg al kwijt ben als we nog maar twee straatjes hebben gehad. Ik zucht, denkend aan hoe dit morgen wel niet gaat uitpakken. 'Wat is er Eef?' vraagt Floris aan mij. 'Morgen wil Marion dat ik ga rijden als we de straat op gaan, en ik weet nu al niet meer waar we zijn' kreun ik gefrustreerd. Floris schiet in de lach en ik kijk hem boos aan. 'Het lukt je wel, ik heb het ook gered hier.' zegt hij. 'Kom je niet uit Amsterdam?' 'Jawel, maar ik heb een tijdje in Engeland gewoond'. 'Wat is een tijdje?' Vraag ik hem. 'Tien jaar'. Aan zijn gezicht zie ik dat hij er niet meer over wilt vertellen, dus laat ik het onderwerp rusten. 'Waar gaan we eigenlijk heen Floris?' Vraag ik om van onderwerp te veranderen. 'Ik zat te denken aan een gezellig restaurant in het centrum' antwoord hij. 'Lijkt me een goed plan, maar eerst moet ik even kleding halen thuis' zeg ik wijzend naar mijn uniform.

Aangekomen bij mijn huis vraag ik Floris of hij mee naar boven loopt. 'Je bent zo terug toch? Dan wacht ik wel even' en ik sprint naar boven. Floris is gekleed in pak, ik denk dat hij dat draagt als hij vrij is, dus ik besluit om een jurkje aan te trekken. Veel moeite hoef ik niet te doen, want ik heb maar twee jurkjes. Eentje is voor officiële gelegenheden zoals begrafenissen, en de andere is voor zulke avonden. Ik trek het bordeauxrode jurkje aan, en laat mijn haar los hangen. In heb het eigenlijk altijd in een staart, maar voor Floris wil ik er leuk uitzien. Ik heb dat nog nooit gehad, maar sinds vanmorgen kijk ik anders naar hem.
Bij hem wil ik me opdoffen, bang om er niet naast te horen staan. 'Eef, doe eens normaal, je kent die vent net' zeg ik hard op tegen mezelf. Snel pak ik een zwart leren jasje en die trek ik aan. In mijn zakken stop ik mijn telefoon, sleutels en wat geld. Je weet maar nooit.

In het restaurant is het druk, heel erg druk. Floris loopt naar binnen of hij daar al jaren komt, en de bediening groet hem vrolijk. 'Ah, Floris. Gezellig dat je er weer bent!' glimlacht de serveerster tegen hem, en ik besef dat hij hier inderdaad vaker komt. 'Wie is dat' vraag ik aan Floris. Aan mijn eigen toon merk ik dat ik jaloers klink. Snel corrigeer ik mezelf, daar heb ik het recht niet toe. 'Dat is Emma - Lieke, een goede vriendin van me. Hoe denk je anders dat ik zo snel aan een plekje kom hier' Floris lacht. Ik lach een beetje met Floris mee, maar ik ben eigenlijk stik jaloers. Ik kijk de blonde volslanke vrouw na. Ik kan daar niet aan tippen. Niet dat ik dik ben, maar ik kan ook echt niet zeggen dat ik slank ben. Mijn bruine haar draag ik altijd in een staart en mijn pony zit warrig. Tegen de meeste mensen die ik langer ken ben ik niet heel erg aardig, maar voor goede vrienden sta ik altijd klaar. Emma - Lieke daar tegen over, is erg sociaal en sympathiek en kletst met iedere bezoeker. Soms flirt ze met iemand, maar dat doen de gasten eerder met haar. 'Ben je jaloers Eef' grinnikt Floris. 'Hoe kom je daar nou bij?' breng ik geïrriteerd uit. 'Hmm, zomaar denk ik dan' zegt Floris, nu ook geïrriteerd.