Een goed begin ( Goed Begin #1)

28. Apotheek

De rit naar mijn verstopplek was een hel. Bij iedere Ambulance broeder of dokter schoot ik verder onder de dekens, omdat ik als de dood was dat iemand me zou herkennen. Onderweg naar de kamer zag ik geen agenten, dus ik neem aan dat Mechels die teruggetrokken heeft om mij zo veilig mogenlijk uit het ziekenhuis te krijgen. We zijn voor de zekerheid nog wel even langs de kamer van Wolfs gegaan, maar die is weggehaald. Dat is maar beter ook, want dat zou het volgende doelwit van Carmen zijn. Op het nachtkastje lag één roos, dit was ons teken. Ik heb Wolfs gevraagd of hij er eentje uit zijn boeket wilde halen en die daar neer te leggen, zodat ik zeker wist dat hij veilig was. Wanneer Jill me in een kamer op de EHBO inrijdt, stap ik snel uit bed. Met een snelle inspectie door de kamer kom ik tot de conclusie dat die leeg is, en de kamer kan op slot. Dit leek ons het verstandigst. Ik zit hier dicht bij de uitgang voor Ambulances en ik kan dus in geval van nood snel wegkomen. Maar ik ga niet weg. Ik zou ervoor kunnen kiezen om de boel de boel te laten, maar ik wil dat Carmen gepakt wordt, voor er meer slachtoffers vallen. 

'Dankjewel Jill, heel erg bedankt voor je hulp.' zeg ik tegen Jill wanneer ze de kamer wilt verlaten. 'Geen probleem, ik zie je vast nog wel eens hier langskomen als er weer een lijk onderzocht moet worden' zegt ze en na een knipoog gaat ze de deur uit. Ik doe hem achter haar op slot. Ik kan nu niet heel veel doen, alleen wachten tot de agenten Carmen te pakken krijgen. De pijn in mijn arm is overweldigend en ik krijg steeds vaker zwarte vlekken voor mijn ogen. ik ga even op het bed zitten, misschien word de pijn dan wat minder. 

Na iets minder dan een half uur hou ik het niet meer uit. Ik moet iets van pijnstillers hebben. Voorzichtig haal ik de deur van het slot en kijk even snel naar links en rechts. De witte gang is leeg, op een leeg bed en een karretje met koffie en thee erop, na. Geen dokters of andere mensen die mogenlijk voor Carmen kunnen werken. Na een snel rondje over de EHBO en een paar keer wegduiken voor iemand in de gang, kom ik bij een kleine apotheek. Ze zullen hier waarschijnlijk geen pijnstiller die je gelijk in je bloed moet spuiten, en dus ook veel sneller werkt, alleen paracetamol. Daar heb ik dus niets aan. De oudere man achter de balie ziet mij binnenkomen. 'Kan ik wat voor je doen' vraagt hij als hij me bij de pijnstillers ziet kijken. 'Heeft u niet iets zwaarders en sterkers dan paracetamol?' vraag ik hem. Hij schud zijn hoofd. 'Nee dat mogen we niet uitgeven, dat gaat alleen maar via artsen, dus dat hebben we hier niet'. Ik slaak een zucht, en daarbij verschuift mijn arm. Met een van pijn betrokken gezicht zie ik weer sterretjes. Ik wankel even op mijn benen maar weet overeind te blijven. De man snelt snel naar me toe en grijpt me bij mijn goede arm. 'Jeetje, meis doe rustig aan. Ga anders even zitten' zegt hij terwijl hij me naar een paar stoelen bij de ingang van de Apotheek trekt. 'Nee, ik kan niet zitten, ik moet pijnstillers hebben en hier weg.' zeg ik en ik trek mijn arm los. Ik heb hier geen tijd voor, Carmen is waarschijnlijk nog wel in het ziekenhuis en ik ben enorm zichtbaar op deze plek. Snel sta ik op, weer iets te snel want weer wankel ik op mijn benen. De man pakt me bij mijn schouder en ik schud zijn arm ervan af. 'Het spijt me, maar ik moet gaan' zeg ik en ik loop richting de uitgang van de Apotheek. Net voor ik naar buiten stapt valt mijn oog op de Arts en de Ambulancebroeder die op dat moment aan de andere kant van de ruimte lopen. Ze kijken zoekend om zich heen. Nog net op tijd duik ik weg achter een molen met foldertjes die naast de deur staan. Dat zijn de mannen uit de gang. 'Shit' verzucht ik. 'Nee, alsjeblieft niet, kijk alsjeblieft niet deze kant op' bid ik in mijn gedachten. De apotheker staat verbaasd naar me te kijken. Wanneer ze doorlopen slaak ik een zucht van verlichting. Snel sprint ik de winkel uit achter de mannen aan. De pijnstillers zijn al weer vergeten, de adrenaline neemt het over.