Een goed begin ( Goed Begin #1)

21. De Waarheid

Na drieëntwintig uur, twaalf minuten en tien seconden wordt de deur van mijn kale politiecel weer open gedaan. Ik zit hier al die tijd al voor me uit te staren. Ik ben er tot nu toe maar twee keer uit geweest, elke keer voor verhoor met verschillende agenten. 'Van Dongen, verhoor' zegt de agent. 'Handen op je hoofd en omdraaien' zegt de agent, en voor ik het weet zijn we op weg naar de verhoorkamer.

Tegenover me zitten twee agenten die ik wel ken, maar alleen van gezicht. Het zijn twee mannen. De ene heeft korte zwarte krulletjes, ik heb geen idee hoe hij heet. De andere heeft zo'n knotje. Hoe noemen ze dat ook al weer? Een man bun ofzo. 'We vragen het je nog één keer, Eva' zegt de man bun 'Wat deed je daar?' Ik kijk hem aan. ' Voor de derde keer, dat is mijn huis. Floris en ik waren wat gaan eten en hij heeft gedronken. Toen is hij bij mij thuis op de bank in slaap gevallen' Ik zie dat de mannen me niet geloven, en dat is frustrerend, want het is de waarheid. Zuchtend strijk ik mijn pony uit mijn ogen. Hij wordt te lang. Als ik hier ooit nog weg kom ga ik naar de kapper. De zwarte krul kijkt mij aan. 'Stel dat het echt zo is, wie heeft er dan geschoten'' zegt hij. Weer zucht ik. 'Carmen, dat heb ik ook al drie keer gezegd. Dat is Wolfs' vriendin.' Man bun is niet geamuseerd. Hij gelooft er helemaal niets van, en ik vermoed dat hij me met alle liefde de cel in gooit. Er wordt op de deur geklopt en Esmée loopt naar binnen. Ze geeft man bun een briefje. 'Marcel, het is van Mechels. Dringend verzoek' zegt e en ze keert mij de rug toe en loopt de deur uit. Marcel en krul gaan in gesprek. Ze praten zacht en ik vang flarden op. 'Kan niet.... Floris..... Pistool... Niet mogelijk' Dan keren ze zich naar mij. 'Mechels wil je spreken op haar kantoor' zegt Krul. 'Pieter, begeleid jij haar, dan ga ik naar Wolfs' Het verdriet staat in zijn ogen. Shit, dat klopt, ik heb Wolfs wel eens over een Marcel gehoord. 'Ga je mee, Eva' zegt Pieter. 'Voor de zekerheid krijg je handboeien om, dus even met je neus naar de muur' Ik draai om en ga met mijn rug naar Pieter staan. Mijn handen worden achter mijn rug getrokken en dan voel ik het koude metaal op mijn huid. Daarna de verontrustende klikjes van de sluitende boeien.

Ik wordt door de kantoortuin begeleid naar Mechels. Dit doen ze expres, zo zien al mijn collega's me, en misschien vertel ik dan wel iets wat ze nog niet weten, iets waarvoor ik moet breken. Het enige wat ik nog niet heb verteld is dat Wolfs en ik verliefd zijn, en dat wil ik nog even voor me houden, op hoop van zegen dat Wolfs dat ook doet. Wanneer ik halverwege de kantoortuin ben, voortgeduwd door Pieter, komt Marion binnen. Wanneer ze me ziet blijft ze stil staan, het verdriet in haar ogen te lezen. Haar rode haar lijkt spontaan wat doffer. Ik slik en wend mijn blik af. Dat is te pijnlijk.

Wanneer Pieter op de deur klopt, gebaart Mechels dat ik naar binnen mag, als Pieter wil meelopen wordt hem de deur gewezen. 'Alleen Eva graag' zegt ze zonder op te kijken van haar papierwerk dat haar hele bureau in beslag neemt. Ze kijkt op. 'Pieter, ik red me wel' zegt ze als ze hem rond de deur ziet dwalen, niet zeker of hij zijn chef wel achter kan laten met een agent die vermoedelijk het foute pad op is gegaan. Hij knikt stijfjes en werpt me een dodelijke blik toe. 'Eva Eva Eva toch' zegt ze zodra Pieter de deur heeft gesloten. 'Je hebt jezelf in een lastig pakket gebracht. Een heel erg lastig pakket' ik doe mijn mond open om iets te zeggen, maar ze kapt me af. 'Je weet dat ik, hoe zal ik het zeggen, nogal in mijn eigen theorieën geloof. Ik geloof niet dat je Wolfs hebt neergeschoten' zegt ze. Ik zucht opgelucht. 'Maar, ik wil dat je me alles, en dan ook echt alles over Carmen vertelt' Ik knik. Natuurlijk doe ik dat. 'En ik wil de waarheid horen over wat er tussen Wolfs en jou speelt. Ik ben dan misschien wel oud, maar niet achterlijk' zegt ze. Ik kleur diep rood. Voor Mechels is het niet genoeg. 'Wolfs heeft hetzelfde verhaal vertelt als dat jij deed, maar alleen met iets extra's erbij, jullie relatie' Ik zucht. Dan begin ik met vertellen.

Ik vertel haar het hele verhaal, alles. Natuurlijk een paar gênante en naakte details weggelaten, maar ik verwacht dat Wolfs dat ook heeft gedaan. Alsnog vind ik niet dat ze het recht heeft om dat te horen. Mechels zegt niets als ik vertel over alles wat er het afgelopen jaar heeft afgespeeld. Hier en daar een knikje of een goed- of afkeurend geluidje. Wanneer ik uitgesproken ben is het even stil. Dan begint zij te vertellen. 'Ik kreeg gister avond een telefoontje, één van mijn beste agenten zou neergeschoten zijn en een andere aspirant agent was opgepakt, want die zou betrokken zijn bij de schietpartij. Ik ben gelijk naar het bureau gekomen, want niemand komt aan mijn mensen, ook een van mijn mensen zelf niet. Toen ik hoorde dat het om jullie twee gig geloofde ik het gelijk al niet. Misschien een beetje naïef, maar ik noem het altijd maar intuïtie.' Een bezorgde uitdrukking glijdt over haar gezicht. 'Ik had al een beetje het vermoede dat er wat tussen jullie speelde, en dat werd voor mij op deze manier een beetje meer bevestigd. Aangezien Marion jou begeleider is heb ik ook met haar gesproken, zij bevestigde voor mij dit verhaal. Dat heeft je gered, want zij wist ook over ene Carmen. Ondertussen had Pieter met Wolfs gesproken, en die bevestigde Marion haar verhaal.' ik ben Marion nog nooit zo dankbaar geweest, ik kan haar niet genoeg bedanken, maar ik ga het proberen. 'Er is een wapen bij jou thuis aangetroffen. De vingerafdrukken van Eva van Dongen en een voor ons onbekende vrouw zijn hierop aangetroffen. Toen vonden we een lijk in een gracht dicht bij het politiebureau. Het is nu bevestigd dat dit één van de handlangers van Carmen is. Misschien zegt de naam Rosanna van Woerkom jou iets?' vraagt ze en ze kijkt naar me op. Ik graaf diep in mijn gedachten, maar het zegt me niets. 'Nee, die naam zegt me niets, maar hoe weten jullie dat deze vrouw bij Carmen hoort?' Mechels draait zich naar één van de rapporten op haar bureau en draait een foto naar me toe. Op de foto ligt een vrouw op de kant, net naast de gracht. Om haar hoofd is een plastic zak vastgemaakt, en haar kleding is stuk, net zoals haar huid. Op verschillende plekken zijn haar organen te zien. 'Ze is geraakt door een propeller' concludeer ik. Mechels knikt. Ze laat me een andere foto zien. ' In haar mond vonden we een briefje, ondergetekend door Carmen.' De foto is nog luguberder dan de andere. 'Het hoofd van de vrouw is compleet verwoest. Haar haar, wat blond was, is nu rood van het bloed. Waarschijnlijk ook door de propeller. Ander verwondingen kunnen daar niet door gemaakt zijn. 'Haar ogen zijn zeker ook uitgestoken door Carmen?' vraag ik Mechels. 'We vermoeden van wel, en op het briefje staat ook een aanwijzing daarnaar.' Ze schuift de foto van het briefje onder mijn neus. 'Ra ra, wie is dit geweest. Jullie moeten beter op jullie agentjes letten. De volgende keer zijn ze dood. - C.' staat er op het briefje. Ik laat me achterover in mijn stoel vallen. Ik had niet gemerkt dat ik zover naar voren was gekropen. Mijn handen prikken in mijn rug, en de handboeien zijn te zwaar. Ik trek er een beetje aan. Mechels ziet het en roept Pieter weer naar binnen, die mijn handen losmaakt. 'Voor nu ben je vrij, Eva, maar als we je nodig hebben hoor je het' zegt Mechels. Ik kan wel huilen van opluchting.

Wauw, ik denk dat dit officieel het langste hoofdstuk van dit boek ever is. We zijn bijna aan het einde *sad face*. Maar, ik beloof jullie een spectaculair einde! Willen jullie een vervolg van dit boek, of een nieuwe met een compleet ander verhaal? Laat het me weten!

P.S Een vote of leuke reactie is nooit vervelend *hint hint :)*