Een goed begin ( Goed Begin #1)

1. Amsterdam - Amstelland

Ik stap over de drempel van het politiebureau Amsterdam - Amstelland. Ik had hier enorm lang naar uitgekeken, maar eindelijk was het dan zover. Vandaag begin ik echt met mijn stage. Ik ben al bijna vier maanden bezig met mijn opleiding tot politieagente, en nu mag ik op stage. De Politieacademie zat niet heel ver van mijn stage, en mijn appartementje helemaal niet. Ik was op mijn twintigste zelfstandig gaan wonen, en ik had laatst mijn drieëntwintigste verjaardag gevierd. Ik voel me erg thuis in Amsterdam, ondanks dat ik oorspronkelijk uit Maastricht kom. Van mijn begeleider op de Academie had ik gehoord dat mijn begeleider op het bureau Marion Dreesen is. Ondanks dat Marion nog niet zo heel lang in dienst is als Rechercheur, had ik gehoord van mevrouw Mechels, de Hoofdinspecteur van de eenheid, dat Marion erg goed is in haar werk en dat ze mij alle kneepjes van het vak kan leren. Terwijl ik mij bij de balie meldt, komt er een roodharige vrouw met kort krullend haar op mij af. Ik schat haar rond de dertig. Ze is een klein beetje gezet, maar niet dik. Ze draagt een politie-uniform en ook haar koppel heeft ze gewoon om. Aan haar vriendelijke blik te zien, kan ik het waarschijnlijk heel goed met deze vrouw vinden. 'Ben jij Eva van Dongen?' vraagt de vrouw aan mij. 'Ja, dat ben ik' antwoord ik terwijl ik de hand van de vrouw schud. 'Ik ben Marion Dreesen, je stagebegeleider' lacht Marion tegen mij. Aan mijn verbaasde blik te zien, merkt Marion vast op dat ik niet had verwacht dat ze er zo uit zou zien. 'Oh, hoi. Ik had u heel anders voorgesteld' zegt ik. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. 'Lekkere binnenvaller Eva' mompel ik tegen mezelf. Marion lacht weer. 'Zeg maar je hoor, en op een positieve manier mag ik hopen toch?' 'Ja, absoluut' stotter ik. Marion lacht weer even kort, en dan gebaart ze ik mee mag lopen naar binnen. Marion zwaait even kort naar de man achter de balie, die terug zwaait, en dan volg ik Marion naar binnen.

Ik zet mijn voet over de drempel, en het wordt gelijk een stukje stiller in de kantoortuin. Nerveus volg ik Marion naar een kantoortje, waar een streng ogende vrouw zit. Ze heeft net als Marion krullen en haar donkerblond haar valt tot op haar kaak en ze heeft een paar rimpels in haar gezicht, maar ze ziet er niet erg oud uit. Ze ziet er iets molliger uit dan Marion, maar ook zij is niet dik en terwijl ze druk bezig is met telefoneren, slaat ze boos met haar platte hand op tafel. Ik schrik een beetje en Marion fluistert tegen mij 'Das de nieuwe hoofdinspecteur Frieda Mechels, ze heeft een tijdje in het leger gewerkt en daarna is ze directeur geweest van een gevangenis". Sarcastisch voegt ze er snel aan toe 'Maar daar zie je niets meer van hoor'. Ik schiet in de lach en voel me gelijk een stuk meer ontspannen. Marion klopt op de deur, en Mechels, die ondertussen klaar is met bellen, gebaart dat we naar binnen mogen komen. Marion stapt als eerste naar binnen, en ik loop snel achter haar aan. 'Mevrouw Mechels, dit is.....' Ze kan haar zin niet afmaken, want Mechels roept verrukt uit 'Aaah, Eva van Dongen, welkom. Leuk om je te ontmoeten!' Ik bloos een klein beetje, maar antwoordt wel 'Mevrouw Mechels, het is ook leuk om u te ontmoeten' Mechels richt zich tot Marion, en brengt een stortvloed aan woorden naar buiten; 'Marion, laat Eva de kantoortuin zien, de vingerscan moet je even voor haar instellen en ik wil dat je haar voorstelt aan een paar collega's. Kluisje nummer 65 is voor Eva, en ik wil dat je haar uitlegt hoe het hier te werk gaat. Laat haar ook even weten wat de interne nummers zijn.' En daarna voegt ze er aan toe 'Jullie kunnen gaan.' Marion knikt en draait zich op haar hielen om. Ik volg haar naar buiten, en ze lopen de kantoortuin in. De kantoortuin is groter dan dat ik verwacht had. Er staan een stuk of dertig bureaus , verdeeld over ruim 500 vierkante meter. Bijna elk bureau is bezet, en de meeste mensen kijken mij aan. 'Mag ik even jullie aandacht?' roept Marion door de ruimte. Iedereen draait zich naar Marion en ze kijken haar aan, sommige geïrriteerd, maar de meeste ogen nieuwsgierig. Er is een man die nog driftig zit te typen op zijn computer. 'Wolfs, die van jou ook graag!' roept Marion wat harder tegen de man. Hij kijkt boos naar Marion, maar wanneer hij mij aankijkt lacht hij sloom. Zijn blonde haar hangt tot aan zijn kaak, en zit warrig. Ook deze Wolfs is niet erg oud, hoogstens achtendertig. 'Dankjewel Wolfs, fijn dat je even tijd voor ons hebt' zucht Marion sarcastisch. Een paar mensen grinniken om deze opmerking. 'Dit is Eva van Dongen, zij is mijn stagiaire voor de komende tijd, tot ze klaar is op de Politie Academie. Als jullie zo vriendelijk willen zijn om haar te helpen als ze de hulp nodig heeft' Ik bloos een beetje. 'Dat was het' eindigt ze, en de meeste mensen gaan weer aan het werk. Wolfs komt op mij af en schud mij de hand. 'Hoi Eva, ik ben Floris Wolfs. Heb je zin in je stage?' vraagt hij aan mij. Van dichtbij zie ik een paar kleine lachrimpeltjes rond zijn ogen, en hij heeft een stoppelbaardje. 'Ja, ik heb er enorm veel zin in' antwoord ik. 'Ik moet weer aan het werk, Mechels wil zo ongeveer.... nu een proces verbaal van mij hebben, en ik heb het nog niet af' zegt hij wanneer hij naar zijn horloge kijkt. 'Oké, veel succes' zeg ik tegen hem, en hij loopt snel naar zijn bureau. In de loop van de dag komen er een heleboel collega's naar mij toe om zich voor te stellen. Maar zodra ze zich voorstellen, ben ik hun naam alweer vergeten.