TOMRİS | Gerçek Ailem

41) "Şüphe"

Selamınhelloooo tospiklerimmm!!

Nasılsınız, ne var ne yok?? Oruç nasıl gidiyor?

Bölüm aslında dün gelecekti ama panomda nedenini açıkladım. Kusuruma bakmayın lütfen. Her neyse nihayet geldim.

Medyada kedimiz var 🫠

Bu arada attığım duyurulardan haberdar olmak için beni takip etmeyi unutmayın. Bölümlerin ne zaman geleceğini/neden gelmediğini oradan açıklıyorum. erzurumluniloyaa

Bomba bir bölümle geldim. Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.

Keyifli okumalar.

✍🏻

Üstüme formanın ceketini de giyip aynadan kendime son bir bakış attım.

Mükemmeldim, her zamanki gibi.

Odadan çıktığımda vakit kaybetmeden aşağı indim. Annemlerin sesini takip edip yemek odasına girdim. Babam her zamanki gibi baş köşede, annemde hemen yanındaki yerdeydi. Kız kardeşimi göremeyince gözlerimi devirdim. Hep olduğu gibi yukarıda süslenmek ile meşguldü belli ki hanımefendi.

Sabah ezanıyla kalkmasına rağmen nasıl oluyor da hep kahvaltıya geç kalıyordu, anlamış değildim. Sanırım hiçbir zaman da anlamayacaktım.

"Günaydın," dedim bizimkilere ve her zamanki yerime geçtim.

Beni gören annem kocaman gülümseyip "Günaydın oğlum," dedi. Dünyalar güzeli bir anneye sahiptim.

Babam da günaydın diye karşılık verdiğinde kafamı salladım. Önümdeki tabağa birkaç bir şeyler doldurdum. Kız kardeşimi bekleme gereği duymadan yemeğe başladım.

"Oğlum kardeşini beklesene," diyen annemle bakışlarımı ona çevirdim.

"Hiç o süslüyü bekleyemem anne, aşırı acıktım. Antrenmanım var zaten ilk iki derse girmeyeceğim."

Annem kafasını iki yana salladığında onlar da kahvaltıya başlamış oldu. Zaten biricik kızlarını bekleselerdi bu masadan aç kalkarlardı.

Her şeyden olabildiğince yemeğe çalışıyordum, çünkü antrenmanda fazlasıyla efor sarf edecektim. Okulun basketbol takımındaydım, hatta takım kaptanıydım. Yakında okullar arası turnuvalar başlayacaktı ve bir aydan az bir süre kalmıştı. Geçen sene ufak bir sakatlık yaşadığım için turnuvalara katılamamıştım. Haliyle bizim okulda finale çıkamamıştı. Bu sene bu durum tekrarlanmayacaktı. Herkes Erdemir Koleji'ni tekrar hatırlayacaktı.

Kahvaltının bitmesine yakın, kız kardeşim "Günaydın," diyerek içeri giriş yaptı.

O yanımdaki yerine otururken "Nihayet teşrif edebildin," diye söylendim.

Gazel elinin tersiyle koluma vurduğunda ona alayla baktım. Mükemmel kaslarım onun bu sinek kadar hafif olan vuruşunu hissetmemişti bile.

"Sen sus da yemeğini tıkın," dediğinde elimi yüzüne sürdüm.

Çığlık atıp geriye kaçtı. Telefonunu çıkarıp kameradan kendine baktı. Bir sorun olmadığını görünce geri yerine oturdu ve kaşlarını çatarak bana baktı.

"Makyajımı bozacaksın salak!" diye bağırdı.

Omzumu silkip "Boşuna sürüyorsun onları," dedim. "Hiçbir işe yaradığı yok."

Bir kere daha koluma vurduğunda sabır çektim. Şimdi vursam ağlayacaktı, babam da beni bir güzel paylayacaktı. Boş yere suçlu çıkacaktım. Sakin kalmak en iyisiydi.