TOMRİS | Gerçek Ailem

12) "Hastane"

Selamınhelloooo!

Nabersiniz??

Yorumlarınız beni çok mutlu ediyor ayayyayaay. Bir de 6k olmuşuz, hatta geçmişiz. Bu kadar kısa bir sürede her geçen gün daha çok büyüyor olmamız beni inanılmaz mutlu ediyorrr. Çok seviyorum sizi cağ kebaplarım🥺

Bölüm uzunluğunu arttırmamı isteyen kişiler var aranızda. Aşklarım 1500 - 2000 kelimeden oluşan bölümler yazıyorum zaten. Bu tarz da, çerezlik bir kurgu için fazlası sıkıcı olur diye düşünüyorum ben.

Ama iki günde bir bölüm atmaya özen göstereceğim bundan sonra sözzzz💜

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfennn.

Keyifli okumalar...

*****

Her şey tepetaklak olmuştu.

Buraya gelirken öyle çok büyük beklentiler içerisine girmemiştim. Her şey aynı olacaktı benim için. Yeni semt, yeni yurt, yeni iş, yeni okul... Bunlar benim fikirlerimi değiştirmeyecekti. Bir önceki yerde nasılsam burada da böyle devam edecektim hayatıma.

Ben böyle düşünürken hayat bana oradan bir orta parmak çekmişti.

Ula hayaatt!

"Tamam, sizinle geleceğim."

Karşımdaki çiftin yüzü sözlerimle birlikte ışıldadığında yutkundum.

"Ama bir şartım var," dedim. Duraksadılar. Sonra adam kafasını salladı.

"Tabi, ne istersen."

Ona bakarken "DNA testi istiyorum," dedim. "Öyle sadece lafınıza inanmamı beklemiyorsunuz değil mi?"

Gülümsediler sözlerime.

"Tabi, istersen şimdi bile gidebiliriz," dedi kadın. "Oradan da eve geçeriz. Ne dersin?"

Şaşırarak baktım onlara. "Hemen mi?"

"Yani ne kadar hızlı olursa o kadar iyi diye düşündüm. Uzatmanın bir anlamı yok gibi."

"Buradan çıktıktan sonra ne olacak?" diye sordum.

Belli etmesemde korkuyordum. Yabancı bir evde, yabancı insanlarla iç içe olacaktım? Üstelik bu çiftin başka çocuğu var mıydı, yok muydu, bilmiyordum bile. Varsa büyük sıçmıştık.

Kadın eşine bir bakış atıp konuşmaya başladı. "Sen eşyalarını hazırladıktan sonra buradan çıkınca direkt hastaneye gideriz. Test sonuçlarını görünce de, eve geçeriz. Sen ne düşünüyorsun?"

Kafamı salladım sadece. Şu an konuşamayacak kadar düşünceliydim çünkü.

Ayağı kalktığımda "Odama uğramam gerek," diye mırıldandım.

"Tabi, biz seni dışarıda bekliyoruz."

Kafamı salladım ve onları yalnız bırakarak odadan çıktım. Bir kat daha üste çıktığımda bizim odayı görünce duraksadım. Kızlara ne diyecektim? Onlarsız ne yapacaktım? Peki ya Bade, bensiz ne yapardı? Her yerde yanımdaydı o benim, nereye gitsem peşimden gelirdi. Şimdi gideceğimi öğrenirse yıkılırdı. Çağla her ne kadar kendine sahip çıksada, o da bana alışmıştı. Yokluğum ona da zor gelecekti, kendimden biliyordum.

Ben kızlarsız ne yapardım?

Onlarla birlikte yemek yemeden, onlarla birlikte uyumadan, onlarla birlikte işe gitmeden, onlarla birlikte izin günü kullanmadan, eğlenmeden, kitap okumadan, dedikodu yapmadan, sabahları Çağla'ya bağırmadan, yemekte Bade'yi azarlamadan, onlara meşhur atasözleri söylemeden ne yapacaktım?