Όχι μόνο φιλοι

Κεφάλαιο 16

-Βασιλική

Ξεκλειδώνω την πόρτα και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Επικρατεί απόλυτη ησυχία, λες και δεν μένει κανένας. Το φως του ήλιου που δύει δίνει ένα πορτοκαλί χρώμα στα πάντα και θα μπορούσα να καθίσω να θαυμάσω το πόσο όμορφα είναι, αν δεν ήταν το μυαλό μου ένα κουβάρι. Με αργά βήματα κατευθύνομαι προς την σκάλα για να πάω στο δωμάτιο, όταν μια φιγούρα στην κορυφή της σκάλας τραβάει την προσοχή μου. Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω τον Άρη να με κοιτάει με ένα απολογητικό χαμόγελο.

"Βασιλική μπορώ να σου μιλήσω;" μου λέει ήρεμα και για κάποιο λόγο η ηρεμία του με νευριάζει απίστευτα. Σε λίγα δευτερόλεπτα έχω νευριάσει τόσο πολύ που σχεδόν τρέμω. Πώς τολμά να είναι τόσο ήρεμος όταν πήγε να σκοτώσει τον Ανδρέα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο; Εξαιτίας του πέρασα πέντε ώρες στα επείγοντα σκεπτόμενη τα χειρότερα πιθανά σενάρια και δυστυχώς για εμένα ξέρω πολλά από την στιγμή που σπουδάζω ιατρική.

Δέκα ράμματα και μια μαγνητική τομογραφία αργότερα μπορούσα να φύγω σχετικά ήσυχη για την υγεία του Ανδρέα και ο Ανδρέας θα παρέμενε στο νοσοκομείο μέχρι το επόμενο πρωί για παρακολούθηση.

Μέσα σε πέντε ώρες έχασα δέκα χρόνια από την ζωή μου και αυτός μου ζητάει να μου μιλήσει λες και ήταν μια από αυτές τις φορές που έκανε απλά μια χαζομάρα.

Πριν προλάβω να κάνω βήμα έχει κατέβει ήδη όλη την σκάλα και στέκεται μπροστά μου. Τον προσπερνάω, όμως μου πιάνει το χέρι και με σταματάει.

"Άφησε με" του λέω ψυχρά.

"Βασιλική ήμουν ηλίθιος και το ξέρω, όμως μπορείς να με ακούσεις;" μου λέει με το πιο γλυκό ύφος που έχει και η καρδιά μου σε δευτερόλεπτα λιώνει. Γιατί μου το κάνει αυτό; Μου είναι τόσο δύσκολο να παραμείνω θυμωμένη μαζί του, όμως του αξίζει ο θυμός μου.

"Ξεκίνησες καλά, είσαι όντως ηλίθιος." του απαντάω προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελο μου.

"Δεν ήθελα να φτάσουν εκεί τα πράγματα."

"Μήπως ήθελες να πεις πως δεν ήθελες να τον χτυπήσεις;"

"Ήθελα να τον χτυπήσω, απλά δεν έπρεπε να το κάνω. Ήταν μια στιγμή αδυναμίας."

Απλά κοιτάω το ταβάνι και αναστενάζω. Αυτός ο άνθρωπος θα είναι το τέλος μου. Κάθομαι στα σκαλιά και του κάνω νόημα να ξεκινήσει να μιλάει.

-Άρης

Απλά την κοιτάω που μου κάνει νόημα να μιλήσω και ξεχνάω ότι είχα σκεφτεί να της πω.