SENİ GÖNLÜME ALAMAM BxB

XXXII.Bölüm - ÇOK ÖZLEDİM..

Atacağım demiştim fakat bir türlü müsait olamadım.Bu yüzden çookk özür diliyorum.

Kitabı beğendiğiniz ve takip ettiğiniz için teşekkür ederim.Kitaba olan ilginiz için sağ olun..

Her bölüme oy atan tüm herkese içten teşekkür ederimmm💖

Geri kalan okuyan da beğense çok güzel olacak.Hem bana da bir motivasyon kaynağı olur.Çünkü okuma sayısının yarısı kadar bile oy yok ve bu biraz moral bozucu oluyor...

Bu arada yeni takipçilerim hoş geldinizzzzz🤭🤗 Teşekkür ederimmmm.

60 kişi olmamıza 2 kişi kaldı :)

Umarım beğenirsiniz bu bölümü☺️

İyi Okumalarrrrr.💖😽

....

Annem saatlerdir beni kolları arasından çıkarmıyordu.Hoş bende bu durumdan hiç şikayetçi değildim ya...Kaç sene ayrı kalmıştık birbirimizden.Ben ona o bana hasretti.
Kolları arasında olmama rağmen yinede ondan uzaktaymış gibi hissediyordum.

Annem saçlarım arasına bir öpücük daha kondurdu ve titrek bir nefes alarak göğsüne yaslı yüzümü yüzüne çevirdi.

Sabahtan beri akmıyormuşçasına hala dolu olan gözleri ile yüzünü inceliyordu.Dudaklarında buruk bir tebessüm gözleri usul usul yüzümde dolaşıyordu.

Bir elini kaldırmış ve yanağımı okşamıştı.Eli acelesi yokmuş gibi usul usul tüm yüzümde dolaşıyordu.Anın verdiği mayışma ile gözlerimi kapattım.Annemin şefkatli ellerine teslim oldum.

"Güzel oğlum benim...." Sözleri ardından tüy kadar bir öpücük hissettim yanağımda ama yinede açmadım gözümü.

"Güzel gözlüm benim..." bu sözleri ile Ali geldi aklıma.Onu izlemeye ger daldığımda bana öyle seslenirdi.

'Ne daldın öyle güzel gözlü.'

Nasıl da özlemiştim...Hiç kavuşmadığını özlemek...
Akmayı yeni bırakmış gözlerim tekrar dolmaya hazırlanıyordu.

"Annesinin bitanesi..." Aslında çok basit bir cümle gibiydi değil mi? ...

Birtanesi... aslında pek de bir özelliği yoktu değil mi? Ama bana yine birilerini hatırlatıyordu. 'Sende her kelimede birini mi hatırlayacaksın 'diyeceksiniz değil mi? Ama insan hatırlıyor işte.
Ne kadar basitte olsa o şey sevdiği birinin demesini özlüyordu insan.Her yerde olur olmadık zamanda onu hatırlatıyordu insana.

Bu seferde abimi hatırlatmıştı işte bana.

'Abisinin birtanesi ben geldim.'

'Birtanecik kardeşim benim.'

'Kardeşlerin birtanesi nasılmış?'

Abimi çok özlemiştim...Hemde tarif edemeyeceğim,kelimelere dökemeyeceğim kadar çok özlemiştim.Keşke şimdi çıkıp gelse şu kapıdan içeri girse.

'Ben geldim!' Dese eski günlerdeki gibi.Evin neşesini getirse her zamanki gibi.

Ben geleceğim ama senin yatman lazım dese bir saniye beklemezdim.Yemin ederim bir saniye beklemezdim.Neyim var neyim yok bütün varımı yoğuma onun uğruna sererdim.Yeterki abim geri gelsin,ben onu bir kez daha göreyim.Tekrar beni sıkı sıkı sarsın isterdim.

Hıçkırıklarım başlamıştı.Ne zaman ağladığımı bile bilmiyordum.

"Annem!"