Vecd | Parçalı Kırık

4.UYKU

Leila Bravi'den

Sıcak bir acıydı.Ama üşütüyordu .

"Uyanması mucize olur beyim."

Kulağıma bir uğultuyla beraber değen o sözlerle birlikte tuğla misali ağırlaşmış gözlerimi aralamaya çalıştım.Kirpiklerim var gücüyle birbirini iterken , vücudumdaki hiçbir yerimi hissedemediğimi anladım.

Saniyeler dahi beni korkutmaya başladı.Gözlerimi açsam ,sanki bu hissizlik üstümden kalkacaktı.Ama yapamıyordum.

Vücudumun fiziksel acılara karşı sessizleştiğini sanırdım.Ta ki bugüne dek...Bas bas bağırmak ,beni öldürün de şu acıdan kurtarın demek istiyordum.Parmak uçlarıma kadar akan hissizliğin kırk kemiğim aynı anda kırılmış gibi verdiği o acıyı tarif edemiyorum.

İçimde dev çığlıklar atıyordum;belki yerden yere çarptığını bildiğim şey çıldırmış olan ruhumdu.Ama dudaklarımın dışarıya döktüğü o çığlıkları duyuramıyordum.
Acaba inleyemeyecek kadar çok mu acıyordum...

Sesler susalı epey olmuştu .
Benim boş direnişimi izlediklerini sanıyorken duymadığım bir soruya cevap verdi ilk uyanmak istediğimde duyduğum o yaşlı ses.

"Hayır uyanmaya çalışmıyor beyim.Verdiğim o güçlü ağrı kesicilere rağmen sadece çok acı çektiği için gözlerinden yaşlar akıyor olmalı . " Dedi mahcup ve kırgın bir sesle.
"Gitmesine izin verdiğimizde daha az acı çekecektir."

Kirpiklerimi itmeye çalışırken ,göz kapaklarıma batan iğnelerin gözlerimi kör edeceğini düşündüm.Belki de yanaklarımı sırılsıklam eden o gözyaşlarının çok ağır olduğunu sanmam da bundandı.

Daha önceleri de çok ağlardım.
Ama gözyaşlarının tenimde kayarken verdiği acıyı hiç hissettiğim olmamıştı.
Gözyaşlarının ağırlığı olur muydu ki?

Neydi şakaklarımdan dökülene dek bana ızdırap çektiren bu ağırlığın sebebi...

Gözyaşlarımın ağırlığı bile bana acı veriyordu.Bilincimin beni terk etmeye başladığını hissettiğimde damarlarıma akıtılan o şeye minnettardım...Ve beni zihnimin kıskacından kurtarıp uyutana da .

..