"Çünkü çok güzelsin. Sana bakınca iç acıtacak kadar güzel bir manzara görüyorum." Sıcak eller hissettim elimde. Elimi tutarak dudaklarına götürerek öptü. Zorlukla yutkundum. "Parmak uçlarındaki, bana dokunduğun anda uçup giden acılarım bile senin ha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
◇◇◇
Hayatım zordu. Çok zordu.
Küçüklüğümden beri abimden ve annemden korkan bir kızdım.
Sindirilmiştim. Baskı ve şiddetle korkak bir kız olmuştum.
Bir konuda fikir belirtemiyor, doğru düzgün gülemiyordum bile. Her hareketimden sonra ya hakaret duyuyordum, ya da şiddet görüyordum.
Her hareketimde bir hata bulunmuş, her hareketimde şiddet görmüştüm.
Abim yüzünden kimseyle göz göze gelemiyor ve kimseyle konuşamıyordum.
Pars abiyle bir kere konuştuğum için öldüresiye dayak yemiştim. Abim küçüklüğümden beri doğru düzgün arkadaşım olmasına bile izin vermemişti.
Bu konakta onca şey yaşarken kimse karşı çıkmamıştı. Herkes kör ve sağırdı yaşadıklarıma.
Alışmıştım artık. Yaşadıklarıma alışmıştım. Sadece biraz kalbim kırılıyordu. Babamın yaşadıklarına dayanamıyordum.
Ben kendimden geçmiştim. Ama babam çok hastaydı ve bunları kaldıramıyordu. Ben de olmasam ne olurdu hali bilmiyordum.
Bu hayatta beni kimse sevmemişti. Kimse beni umursamamıştı. Ama babam saçlarımı okşamış, şefkatle bakmıştı. Onun bakışları buz gibi olan içimi ısıtıyordu.
Babam benim her şeyimdi. Beni seven tek kişiydi. Beni koruyan, benimle ilgilenen, bana kızım diyen tek kişiydi.
Ona bir şey olursa dayanamazdım ki ben. Umudum biterdi. Yaşama sevincim giderdi.
Benim ruhumu besleyen tek sevgiydi. Benim ruhumu ayakta tutan. Yoksa alışmıştım mutsuzluğa, yalnız olmaya.
Ama babam da giderse mahvolurdum.
Titreyen ellerimi önümde birleştirdim. Şimdi korktuğum ve Sude'nin deyimiyle tehlikeli olan bir adamla karşı karşıyaydım.
Gurur bey duvara yaslanmış ve kollarını göğsünde birleştirmiş elindeki not defterimi tutarak bana bakıyordu.
Dolan gözlerimi kırpıştırdım. Çok korkuyordum.
Abim görürse beni burada evin beyiyle, mahvolurdum. Yeniden karnımdaki morluklara dayanamazdım. Kolumdaki yanıklara da dayanamazdım.
Nefesimi tutmuşken, başımı kaldırdım ve etrafa baktım.
Kimse yoktu ama annem şimdiye kadar beni aramaya başlamıştır. Bu düşünceyle daha fazla korktum.
Hem karşımda çok tehlikeli bir adam duruyordu.
Gurur bey duvardan bedenini ayırarak mavi gözlerini gözlerimle birleştirdi.
Hemen başımı yere eğdim. Titreyen bacaklarımı bir adım gerilettim.
Göz ucuyla Gurur beyin not defterimi açtığını gördüm.
