"Çünkü çok güzelsin. Sana bakınca iç acıtacak kadar güzel bir manzara görüyorum." Sıcak eller hissettim elimde. Elimi tutarak dudaklarına götürerek öptü. Zorlukla yutkundum. "Parmak uçlarındaki, bana dokunduğun anda uçup giden acılarım bile senin ha...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
◇◇◇
"Teşekkür ederim Pars abi. Sen de olmasan, ne yapardım hiç bilmiyorum." Dedim mahçubiyetle.
Pars abi kaşlarını çattı. Fakat sonra gevşeterek gülümsedi.
Keskin çenesi ve uzun boyu olmasına rağmen o iyi biriydi. Ama yine de güvenemiyordum. Sonuçta abimle arkadaştı.
"Ne teşekkürü Elzem. Ben isteyerek yapıyorum bu şeyi." Elimdeki poşeti işaret etti. "Yardımcı olmayı. Her neyse." Dediğinde elimdeki ilaçlara bakarak gülümsedim.
"Ne demem gerektiğini bilmiyorum. Benim elimden teşekkür etmekten başka bir şey gelmiyor." Dedim sessizce mırıldanarak.
Gerçekten de öyle. Ona karşı mahçup hissediyordum.
Abimden bir şey istemeye çekiniyordum. Zaten babama asla almıyordu bir şey.
Kendim içinde ondan bir şey istemek kalbime ve ruhuma yük oluyordu.
Pars abi iç çekti. Yüzüne baktığımda gözlerinde iki yıldır gördüğüm ifade belirdi.
"Gülümsesen yeter." Dediğinde anlamazlıkla fakat gayri ihtiyari gözlerimi yüzüne çevirdim.
Kahverengi gözlerini yumdu ve elini ensesine attı.
"Sadece Elzem, mutlu olsan yeter. Çünkü ben içimden geldiği için yapıyorum tüm bunları. Kemal abi de benim babam sayılır artık. Sen mahçup hissetme olur mu?" Dedi ve boğazını temizledi.
Pars abi konuşurken başımı salladım.
"Çok iyisin abi. Beni anlayan sayılı kişilerdensin. Umarım sen de babama yaptığın iyiliğin karşılığında çok mutlu olursun. Senin için dua edeceğim." Dediğimde Pars abi ellerini yumruk yaparak geriye doğru bir adım attı.
"Benim mutlu olmam imkansız Elzem. Çok imkansız." Dediğinde göl kenarında söylediği şeyleri hatırladım ve onun için üzüldüm.
Üstelik Meltem abla da bunu haketmiyordu. Meltem abla dünyanın en iyi kadınıydı. Buraya geldiğinde her zaman bana hediyeler getirir, halimi hatırımı sorardı.
