KALPTEKİ YARA İZİ

"KALP ATIŞI"

Keyifli okumalar...💛
Merak etmeyin bu bölümün sonunda keyfiniz yerine gelecek🌝

+++++++
"Nerdeyim ben"

"Fransa"

"Benim burada ne işim var"

"Herkes bir dersi hakediyordu"

"Sen kimsin"

"Ben Taner, Taner Karaca"

~🌺~

Mezarın başında sabahlaya bilirdim, ama bu Adayı geri getirmezdi....

"Barış" dediğimde ağlamaktan şişmiş gözleriyle bana döndü "hadi gel eve gidelim hasta olacaksın"

"Ablamı yalnız bırakmam"

"Yarın yine geliriz" biraz daha kalmak için ısrar etsede eve dönmeyi kabul etmişti...

Barış benim hiçbir şeyim değildi bu yüzden benimle kalması doğru olmayacaktı.

Onu evine kadar götürüp zile bastım.

Sinem kapıyı açtığında ağlamaktan gözleri şişmişti "bir daha bir yere gitmiyorsun!" Diyerek kolunu tutup sertçe eve çekti.

"Yavaş!" Diye bağırdığımda bana döndü.

"sizin yüzünüzden çocuklarım babasız büyüyecek insafsızlar!" Diye bağırdığında bağırdım.

"Sizin yüzünüzden benim ailem öldü benim herşeyim öldü! Ayrıca ne babası o adam mı baba? Babalığı batsın!"

"Kocama iftira atıyorsunuz! Benim kocam çok iyi bir baba! O babalık yapabildiği kadar yaptı!"

"Muhttap olamayacağım kadar karaktersiz bir kadınsın!" Diyerek arkamı dönüp gittim.

~🌺~

Bir ormandaydım. Sessiz sakin... Ve karanlık.

Tam karşımda ama bana uzak olan bir kız... Bu kız Adaydı...

"Bırakma" dedi.

"Neyi?"

"Dikkat et" dedi bu seferde.

"Niye?" Dedim.

"Aramaktan vazgeçme"

"Kimi" dediğimde yok oldu...

"Unutma mezar tek kişiliktir"

"Anlamıyorum Ada... Neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmiyorum tek bildiğm seni çok sevdiğim"

"Seven sevdiğini hisseder. Vazgeçme" ve artık gitmişti sadece sesi vardı.

"Neyden Ada?"

"Bazen bazı bildiğin doğrular yanlıştır!" Diye bir çığlık geldi ve artık sesi de yoktu.

Yataktan zıplayarak uyandığımda ter içinde kalmıştım.