KÜLHANBEYİ

Ramazan Özel Bölüm 🤭

Bölümün adı da sahur programı gibi oldu ama kusura bakmayın 😂 Ayyyy Ramazan geldi ayol 🥹💖 En son geçen Ramazan yazmışım inşallah bu periyotta devam etmez🥲 Vallahi yazmak istiyorum ama bir şey engel oluyor sanki bana bilmiyorum 🥹 sizleri seviyorum Neslihan ve Yusuf'u da çok özledim, itiraf etmem gerekirse kendi yazdığım kitabın kahramanlarını unutmuşum ve bu beni tahmin ettiğinizden çok daha fazla üzdü... Oturdum baştan okudum aslında fena da sayılmazmış ama çok az oy verilmiş olmasına alıştım sanırım🥹 Neyse efendim Hayırlı Ramazanlar 🥰🙏🏻

************

   "Annecim, hadi kızım kalk. Hadi benim güzelim. Hadi. Anneem. Hadi yavrum. Kız kalksana!" Başlarda okşanan saçlarım sonlara doğru bedenimin dürtülme aşamasına geçmiş en son safha olan çemkirme kısmında da gözlerimi nihayet zar zor açabilmiştim.

   "Anne?"

   "Hah uyandın mı yavrucum? Hadi elini yüzünü yıka da gel bak imsak vakti geliyor aç açına oruç tutulmaz evladım. Sonra tüm gün içine cin girmiş gibi dolanıyorsun etrafta. Hadi güzelim, ay hadi Neslihan yarım saattir kaldırmaya çalışıyorum seni kızım! Abinler bile kalktı aşağıya indi çabuk elini yüzünü yıka geç kaldık. Rezil olacağız elaleme!"

   Benim sahura kalkıp kalkmamamın elalemle alakasını çözmeye hiç uğraşmadım bile. Çünkü hatırı sayılır nöronum kendine gelmeyi bırak gözünü bile açamamıştı haliyle.

   "Tamam." Dedim ya da demeye çalıştım yüzümün yarısı yastığa gömüldüğü için anlamsız bir homurtu gibi çıktı sesim. Annem benimle daha fazla zaman kaybetmek istemediği için söylenerek odamdan çıktığında ne dediğine odaklanamayacak kadar uykudaydı hala beyin hücrelerim.

Aşağıdan gelen gülüşme ve konuşma sesleri nihayet beni biraz olsun kendime getirdiğinde sürünerek yataktan çıkıp elimi yüzümü yıkamaya gittim. Hoş yıkadıktan sonra da toparlanabilmiş değildim.

Diz vermiş pijamam ve tabiri caizse posurmaktan başkalaşım geçirmiş garip saç tutamlarımla hala açılmamak için inat eden gözlerimi mutfak masasına çevirdiğimde beynim şimşek hızıyla yerine geldi.

Gözlerim bana oyun oynamıyorsa karşımda tüm heybetiyle oturan kişi Yusuf Abi'ydi. Emin olmak için gözlerimi sıkıca yumup açtım ancak maalesef görüntü kaybolmadı aksine daha da net bir şekilde karşımda durmaya devam etti. Ben olayı çözmeye çalışırken abimin sesiyle şaşkın bakışlarım ona döndü.

   "Oo sonunda teşrif edebildin kız çirkin. Abo bu ne hal kızım deli dürtmüş gibi tövbe tövbe!"

   "Ne deli dürtmesi ya ne varmış halimde abi?" Mırıl mırıl cevap verirken utançtan yerin yedi kat dibine girmek istiyordum şu anda! Allahım bir insan evladı nasıl günün her dakikası muntazam bir şekilde gezebilirdi ya! Sahura götünde pireler uçuşarak gelmeyen insan mı olurdu canım!

   "Nesli, abim ne yok ki? Medine fukarası gibi bulduğunu geçirmişsin üstüne. Hela saçın ayrı bir sanat eseri söyleyecek kelime bulamıyorum." Abim de sağ olsun ne güzel destek oluyordu ama bana!

   Elimle saçlarıma şekil vermek için boşa bir çabaya girerken tek boş yer olan Yusuf Abi'nin karşısındaki sandalyeye oturdum utana sıkıla. Hayır yani gerçekten saat 4'te de bir insan evladı bu kadar iyi görünemezdi zannımca! Sahi ne işi vardı bizim evde?

Avel avel suratına bakmamdan bir cevap aradığımı anlamış gibi açıklamaya çalıştı o da.

"Ata çağırdı."

Abim kendini boğmak istercesine ağzına tıkmaya çalıştığı yarım somunla hevesle başını salladı.

"Gol toboo şokorom. Sonsoz todo çokmoyor sofroon."

"Abi. Allah aşkına sus ne dediğin anlaşılmıyor bile." Yüzüm sanki yıllardır aç bırakılmış gibi yemek yiyen abim yüzünden iğrenmeyle buruşurken haber vermediği için ekstra gıcık oluyordum sanırım! İnsan yatmadan önce bi' söyler haber verirdi! Gerçi ne yapacaktım sanki olmayan çeyizimden saten geceliklerimle karşısına çıkacak halim yoktu ya! Bu adam burnuma dürüp soktuğum peçetelerle görmüştü beni, bu halim onda bir şok etkisi yaratmamıştır herhalde?!