KÜLHANBEYİ

Bölüm-7

Herkes uyumaya giderken kendimi odaya atıncaya kadar bu uygulama beynimi kemirip durdu. Daha önce hiç dikkatimi çekmemişti. Ya yeni indirmişti ya da mesaj bildirimine o kadar takılı kalmıştım ki geri kalan her şey önemini yitirmişti.

Adını unutmadan hemen yatağın üzerine kendimi atıp uygulamanın içeriğini internetten araştırmaya başladım. Belki de bu kadar uğraşa değmeyen bir uygulamaydı. Futbolla filan alakalıydı hatta?

Açılan ekranda hızlıca gezdirdim gözlerimi. Okudukça da şaşırdım. Bizim kunduz külhanbeyine de bak sen! İnsanların anonim olarak birbirleriyle mesajlaşıp konuşabildiği bir sosyal ağdı bu uygulama. İyi ama Esma Teyze'ye aşkını haykıracak kadar bir kadını seviyorsa tanımadığı, görmediği biriyle konuşmak için neden uygulama indirmişti ki!

Sıkıntılı bir nefes verip pencereye doğru yürüdüm. Bu kadar sır dolu olması iyice sinirimi bozmaya başlıyordu artık!

   Hep bir gizem, hep bir bilinmezlik!

Gözlerim önce karşımda lambası yanmayan odayı sonra da bahçede sandalyeye oturmuş telefonun ekranının aydınlattığı yüze çevrildi.

Her neye bakıyorsa sıkıntılı olduğu belli bir nefes verip kafasını kaldırdı. O an gözlerimiz buluştu. Bir şeye karar vermeye çalışıyormuş gibi gözlerini kısıp telefonuna döndü. Parmakları hızlıca telefon ekranında gezindi. Ardından telefonuna kaldırıp bana gösterdi. Galiba bu telefonuna bak demekti?

İçimde anlamlandıramadığım garip bir heyecanla hemen telefonuma uzandım. Mesaj atmıştı.

"Uyumamışsın."

Gözlerimi tekrar ona çevirdim. Ne cevap vereyim ki yani görüyorsun işte uyumadığımı?! Ama sonra konuşmak istemese mesaj atmazdı diye düşündüm. Belki de bir ipucu bulabilirdim!

"Uykum yok, dolanıyorum öyle odada."

Mesajım anında iki mavi tike döndü. Ancak hemen cevap yazmadı. Belki de cevap vermezdi. Ne yapacağını izlerken stresten dudaklarımla oynamaya başlamıştım bile. İlk defa bir sebep olmadan konuşuyorduk ve belki de bu sayede bir şeyler öğrenebilirdim o yüzden bu fırsatı kaçırmak istemiyordum.

Tedirgin bekleyişin ardından mesaj geldi. Ama tahminimle uzaktan yakından alakası yoktu. Ben, beni geçiştirir diye beklerken ondan asla düşünemeyeceğim bir atak geldi.

"Benim de uykum yok. Misafirim olmak istersen bir şeyler ikram edebilirim?"

Şaşkınlıkla bir mesaja bir de bir cevap bekleyen Yusuf Abi'nin suratına bakıyordum.

Bu fırsatın bir daha asla gelmeyeceğini biliyordum. Ama çok istekli olursam da işkillenirdi bunu da biliyordum. Öyle bir cevap vermeliydim ki bir şeyler planladığımı anlamamalıydı!

Baktım yaratıcı bir mesaj gelmiyor aklıma, e adam da beklemekten sıkıldı hızlıca evin anahtarını alıp ses çıkarmadan inmeye başladım.

Beni görmeyi beklemiyordu. Bunu, bahçelerinin kapısını araladığımda yüzünde oluşan şaşkın ifadesinden çok rahat anlayabiliyordum.

"Geldin?" dedi saçma bir şekilde. Kendini orada olduğuma ikna etmeye çalışıyordu galiba.

"Çağırdın?" dedim bende aptal aptal. Bütün geceyi böyle zeka dolu sohbetle geçireceksek boşuna erkenden sevinmişim anlaşılan!

"E-evet tabi gelmeyeceğini düşünmüştüm ondan yani, şaşırdım biraz. Eee" ensesini kaşıyıp ne yapacağını bilemiyormuş gibi sağa sola bakmaya başladı. Ne oluyordu bu adama yahu?!