AŞK-I REALE

(2) "Kararsızlık"

Satır arası yorumlarınızı ve tepkilerinizi merakla bekliyor olacağım.☺️

İyi okumalar, sevgili dostlarım.🫀

___&___

İki hafta sonra

Duygu değişimleri yaşadığımız zamanlar oluyordu, tıpkı benim bu aralar yaşadığım gibi...

Ne hissedeceğimi bile bilmiyordum, hamileliğimi öğreneli iki hafta olmuştu. Aradan geçen iki hafta bana yetmemişti. Henüz kabullenemiyordum, belki de çabalarının daha önce olmasını istediğim içindi. Çok çabalamıştık, Elijah ve ben bir bebeğimiz olmadı için çok uğraşmıştık. Uğraşlarımız boşuna değildi, şimdi karşılığını alıyordum ama yanlız başıma. Hâlâ ona söyleyip söylememek konusunda kararsızdım. Söylersem sonuçları ne olur, kestiremiyordum. Öğrenmeye hakkı vardı ama ayrıldıktan hemen sonra gidip hamile olduğumu söylemek de saçmaydı. Ben bile hâlâ inanamazken bir anda adamın karşısına çıkıp 'hamileyim' diyemem.

Abdestimi aldıktan sonra seccademi serip sabah namazımı kıldım. Namazım bitince ellerimi açarak Allah'a yalvardım. Bu kadardım işte, bir kul olarak yanlızca bu kadar gücüm vardı.

Allah'ım, sen anneme, Elijah'a ve tüm insanlığa İslam dini ile tanıştırıp hayatlarına geçirmeyi nasip et. İman ver. Senden başka gidecek kapım yok, Rabbim, sen bana taşıyamayacağım yük yükleme. Babamı affet. Ya Rabbim, senden başka af dilenceğim kimsem yok, sen beni affet. Daha önce yapmış olduğum her şey için tövbe ediyorum. Sen bağışlayanların en bağışlayıcı olanısın.

Birkaç damla gözlerimden akarken ellerimi yüzüme sürdüm. Nasuh tövbesi yaparak geçmiş günahlarımın affolmasını istiyordum. Seccademi katlayıp yerine koyduktan sonra bir inşirah suresi okuyarak kalbime dolan huzuru hissetmek istedim. Tesbihatımı yapıp cevşen de okuduktan sonra yatağıma uzanıp uyumayı bekledim.

•••

Gözlerimi açar açmaz saate baktım, neyse ki zamanım hâlâ vardı. Kısa bir kahvaltı sürecinden sonra hazırlanmış ve hastanenin yolunu tutmuştum. Dün acilde görev aldığım için yorgunluğumu atamamıştım. Arabayı kapalı otoparka park edip odama çıktım. Bugünüm de randevulu hastalarım ile geçecekti. Hızla feracemi çıkarıp beyaz önlüğümü giydikten sonra koltuğuma oturup hasta sıralarını ekrana yansıttım. Gelen ilk hasta ile dikkatimi ona verdim. "Şikayetiniz nedir?"

"Kızım, bu aralar başım dönüyor, kulaklarım çınlıyor, şiddetli baş ağrısı ile uyanıyorum. Ağrı kesiciler fayda etmiyor. Neyim var kızım?" Kadının tüm şikayetlerini dinledikten sonra gülümsedim. "Aydan Hanım değil mi?" Hastanın ismini kontrol ettim. "Evet kızım."

"Peki, vertigo olabilir, tansiyon olabilir, B12 eksikliği de olabilir. Biz bunların testlerini yapalım teyze, sonra tekrardan konuşalım." Dediğimde beni süzmeyi kısa bir anlığına bırakıp konuşmaya başladı; "Ben bu ağrıya bir çare bulmanı istiyorum. En azından bir ilaç ver." Sitem eden teyze karşısında bir an düşünüp 'ilaç yazsam' mı sorusunu beynimde dolandırdım. "Ama teyze, eğer ilaç versem, tansiyonunun varsa ve verdiğim ilaç sana zararlı olursa ne yaparız?" Tansiyonu bilerek ortaya atmıştım, bir hastalığı olduğunu söylemek şimdilik iyi değildi. "Şimdi ne yapayım kızım?" Elimde olan dört küçük kağıdı da ona uzattım. "Tansiyonu ölçelim, kanına bakalım bir de emar çekelim sonrasında bakarız." Başını salladı, "Allah senden razı olsun güzel kızım." Kocaman gülümsedim. Dünya üzerinde olan en güzel duaydı.

Allah senden razı olsun...

Kadın odadan çıkarken başka bir adam geldi. "Buyrun, şikayetiniz nedir?" Adam sıkıntılı bir nefes verdi. Adama fazla bakmamak için bilgisayarla ilgileniyordum. "Beynimde bir tümör var, bugüne kadar kimse tümörü tedavi etmeye ya da ameliyat etmeye cesaret edemedi." Deyip elindeki dosyayı uzattı. Dosyayı incelerken beyninde olan kitlenin büyük olduğunu fark ettim. "İkinci evre gibi duruyor, bunu ne zaman çektiniz?" Kafamı dosyadan kaldırmadan emar ve  bilgisayarlı tomografi sonuçlarını incelemeye devam ettim. "Bunu bir hafta önce çektim. İkinci evreye göre biraz fazla üçüncü evreye göre de biraz küçük kalıyor. Eğer hemen tedavi olmazsam tümör beynimde büyüyecek. Kimse ameliyatı yapmak istemiyor." Adamın çaresiz sesi ile
test kağıtlarını kopardım.