AŞK-I REALE

(16) "Gidemezsin..."

Satır arası yorumlarınızı ve tepkilerinizi bekliyorum dostlarım...

İyi okumalar...

•••

Ay;
Karanlığa boğuldu,
Görünmedi gökyüzünde.
Yok olduğu düşünüldü gecenin karanlığında.
Ve yok oldu alamadığı ışıkla...

Ve güneş;
Kalmak istedi,
Işığını yaymak istedi.
Karanlığa çekilmiş ayı tekrardan yaşatmayı diledi...

•••

"Sevdiğin birinin yokluğuyla yüzleşmek, sanki ruhunun her bir parçası teker teker sökülüyormuş gibi derin bir acı yaratır; oysa onun varlığı, kalbindeki en karanlık köşeleri aydınlatan bir ışıkken, gidişiyle geriye kalan yalnızca sessiz bir boşluk ve içinden çıkılmaz bir yalnızlıktı.

Bu düşünce, seni yavaşça içine çeken bir girdap gibidir; sevdiğin kişinin her geçen an biraz daha uzaklaştığını hissettikçe, ruhunun derinlerinde yankılanan çaresizlik büyür, göğsünde tarifsiz bir ağırlık, nefesini kesen bir boşluk bırakarak seni derin bir uçuruma sürükler."

___&___

"Allah, kimseye kaldıramayacağı yükü yüklemez..." (Bakara suresi/ 286. Ayet)

•••

Bazen bazı şeyleri durdurmak isteriz, bazen bazı şeylere engel olmak isteriz. "Dur," demek, "Gitme," demek isteriz. Aslında demek istediğimiz sadece bunlarla sınırlı değildi. Bunların anlamları hayatımda kal demekti. Kimileri fark ederken kimileri arkasına bakmadan giderdi. İşte bunların arasında çok büyük bir fark vardı; biri hayatına hiç girmemiş birini anlayamazken, biri hayatının merkezinde, sevdiğinin kalbinde, yaşam buluyordu.

"Nevra, rahatım gerçekten!" Camelia'nın isyanı ile Nevra yerinde doğrularak arkasına yastık koyduğu dostuna baktı. Durumu gerçekten de biraz fazla abartmıştı ama arkadaşı için endişelenmesi de oldukça olağan bir durumdu. "Tamam, aç mısın?" Camelia yorgunlukla başını iki yana salladığında salona annesi adımladı.

Yaklaşık birkaç saat önce hastaneden çıkış yapmış ve eve dönmüşlerdi. Tabii eve gelmelerinde katkıda bulunan Elijah ve Nevra'nın da katkıları büyüktü. Hastanede yaşanan olaydan sonra Alda Hanım ve Callisto Bey uzun süreli bir şaşkınlık geçirmiş olsa da sonrasında Elijah'ın güvenlik çağırma tehtidi sonrası Callisto Bey bunu gururuna yediremeyerek karısını da alıp hastaneden çıkmıştı.

Sonraki iki gün Camelia hastanede kalmaya devam etmiş, o sırada Elijah annesi ve babası ile konuşmuş ve onlardan uzak durmalarını sert bir dille beyan etmişti. Zira artık Camelia da eski Camelia değildi. Artık daha hassas ve travması olan biriydi, öyle her önüne gelen onun hakkında konuşamazdı. Konuşmanın sonunda her iki taraf birbirlerini anlayamamış olsa da Elijah yine olgunluğunu göstererek oradan ayrılmıştı. Artık hastaneye giremeyecekleri de güvenliklere bildirilmişti. Elijah bu konu üzerinde sık eleyip ince dokuyordu.

Eve geldikleri saatin gece olması avantajı ile Nevra da gelebilmişti ancak yarın izin günü olacak ve Camelia ile ilgilenebilecekti. Valentina Hanım ise Nevra'nın varlığı ile rahat bir şekilde duşunu alıp rahatlamış, ilaçlarını da içebilmişti. Bir kez daha kızı ile gurur duymuştu, onun kurduğu dostluk ile mutlu olmuştu.

"Anne, ben odamda kalamam sanırım. Salonda yatar, salonda kalkarım. Sen ve babam isterseniz benim odamda kalın. Hepimiz rahat ederiz." Camelia bif misafir odası yapmayı aklına yazmıştı. Artık anne ve babası yanına gelip giderlerdi, bu evde tek olmazdı. "Yok kuzum, seni birazdan odana alırız." Valentina Hanım kızının düzeninin bozulmasını istemiyordu.
"Ama şimdi yukarı çıksam yarın kahvaltı için tekrar aşağıya ineceğim. Bırak da nerede rahat edebileceksem, nerede daha kolay olacaksa öyle olsun." Valentina Hanım bu sözler karşısında susma hakkını kullanmıştı. "Hem çarşaf ve pike de temiz, hepimiz rahat oluruz." Sonunda Valentina Hanım'ın kabulleniş ile Camelia'nın yüzünde zafer gülümsemesi oluştu.