San
Arabaya bineli yarım saat olmuştu. Yoldaydık. Neredeydi bu lanet hastane. Mingi ben ve Woo arkadaydık. Dizime yatmış orada can çekişiyordu ve ben hiç bir şey yapamıyorum. Öne eğilip Joong'a bağırdım.
"Nerede bu lanet olası hastane!!!?"
"Bağırmasan oğlum gidiyoruz işte görmüyor musun?"
Tam o sırada gözlerini yarı açmış bana bakan Wooyoung bulmayı beklemiyordum.
"S-San"
"Söyle güzelim. Lütfen uyuma bir şeyler söyle"
Sesim fısıltı gibi çıkmıştı. İkimizde ağlıyorduk.
"S-San a-acıyor"
"Geçecek güzelim iyleşeceksin söz veriyorum"
"Ö-Ölmek i-stemiyorum S-San"
"Hayır ölmeyeceksin güzelim hastaneden çıkacaksın ve eve gideceğiz. Lütfen birazcık dayan sadece birazcık"
"HONGJOONG HIZLI!!!"
"SEDYEYİ GETİRİN"
"LANET OLSUN!"
Wooyoung'u kucağıma alıp acilde içeri girdim.
"Beyefendi ne oldu? Nesi var?"
KÖR MÜSÜNÜZ?"
"SAN SAKİN OL"
Sinirle arkamı döndüm Mingi bağırıyordu.
"BU DURUMDA SAKİN Mİ OLAYIM?"
Cevap vermek için Dudaklarını aralamışken bir odadan çıkan doktorla geri kapatı.
"Hasta nerede?"
"Eb-"
"SAN!!"
"NE SAN? NE YA GÖRMÜYOR MUSUN MİNGİ? ADAM GELMİŞ 'HASTA NEREDE?'DİYOR YA DELİRİCEĞİM"
"Hadi gel biz şöyle oturalım. Diğerleri dışarıda bak sana söz veriyorum Wooyoung iyleşecek güven bana"
Acilin önündeki koltuklara oturduk. O ağlıyordu ben ağlıyordum. O neden ağlıyordu?"
"İyileşir değil mi?"
"İyleşecek"
Başka hiç bir şey demedim ikimizde öyle amaliyathanenin sanalyelerinde bekliyorduk doktorun çıkmasını. Ne olur Wooyoung geri dön bizi, beni bırakamazsın lütfen benim sana, senin varlığına ihtiyacım var lütfen...
😭😭😭😭😭 ulan hayat!! Lanet olsun böyle dünyaya ben zırlamaya gidiyorum sizde bölümünüzü okuyun öpüldünüz 😭😭😭😭 hüüü
