Arka Dansçı / Lee Know

Kaçalım mı?

"Kalbi atan biri için fazla ölü hissediyorum"

⛥

Aradan koskoca iki ay geçmişti. Sürekli çıkış yapmak için çabalıyoruz ve bu cidden bizi çok yoruyor. En iyi versiyonumuzu ortaya koyacağız diye kaç kere boğazımızı yırttık kaç kere bir yerlerimizi incittik sayamıyorum bile. Fyuko iki gündür bir şey yememiş sanırım, prova ortasında bir anda bayılınca hepimiz çok korkmuştuk. Apar topar hastaneye götürdük kızı, serum verdiler. Ben ise bir nebze olsun boş bir zaman bulabilmiştim. Şimdi çiçeklerle Ju-ran onnienin anıtına gidiyordum.

Medya o kadar çalkalandı ki bizim çıkıp açıklama yapmamız gerekti. Aile içinde sorunları vardı tek umudu idol olup kurtulmaktı ve elenince intihar etti dedim. İnanmaları için çok uğraştık, bize çektiği videoyu medyaya yansıtmak istemiyordum çünkü. Bir şekilde hepsini inandırmıştık, şimdi herkes her şeyi unutmuş normal hayatlarına devam ediyordu.

Biliyor musunuz ben de unutmuştum. Hayatın akışına kapılıp, kalbimde yaşadığım o derin acıyı unuttum. Nasıl yaptım bilmiyorum, iki ay da çok kısa bir süre ama yaşadığım zorluklar kendi acımı düşünmeme sebep olmuş onun öldüğünü kabullendirmişti.

Belki de prova yapmasam Ju-ran onnienin öldüğünü bile kabullenemeyecektim. Kafam çok karışık, her ihtimali kafamda tartıyorum ama mantıklı bir yere de varamıyorum.

Minho ile görüşecek zamanım dahi olmuyordu, yalnızlık ve yarım kalmış duygusuyla boğuşuyordum adeta. Her geçen gün onu daha fazla özlüyordum, artık telefonda yazıştığımız mesajlar yapılan aramalar bile teselli etmiyordu.

Bütün günlerimi çıkış yapmak için harcarken onun yanımda olmaması ağır bir yük koyuyor kalbime, günlerdir kalbim sıkışıyormuş gibi hissediyorum. Normal mi?

Bazen prova yaparken aynaya bakıyorum ve onunla ilk dans ettiğimiz gün ister istemez aklıma geliyor, durduk yere gözlerim doluyor. Kızlar anlıyor beni ama Fyuko sadece canım yanıyor sanıyordu. Hatta geçenlerde dans hareketini yanlış yaptım diye ayağım acıdı, sırf onu bahane ederek yere oturup dakikalarca ağladım. Ağlamam sebebim tabii ki de ayağım değildi, omuzumda ki yük ve kalbimde ki acı yeterince canımı yakıyordu zaten ayağımda ki acı neydi ki?

Her gün telefonda konuşuyoruz zaten, fiziken yanımda olmasa bile sözleriyle yanımda olduğunu belli ediyordu. Her telefon konuşmamızda ağlamamak için kendimi zor tutuyorum inanın, sürekli birlikte olmak istiyorum ve bu istek beynimi kemiriyor.

Bir de içimde ki savaşı biliyormuş gibi konuşması ayrı bir olaydı. Sürekli bana olan desteği ve anlayışı içimi bir nebze de olsa ferahlatıyor diyebilirim, en azından ayakta kalmamı sağlıyor, cesaret veriyor, hayallerime ulaşmam için motive ediyor. Sadece beni sevdiğini bilmek bile yeterince iyi geliyor ruhuma, sadece biraz daha sabredeyim sonra her şey iyi olacak biliyorum.

Anıtın önünde durup beraber çekildiğimiz fotoğrafa göz gezdirdim, içimde karmaşık duygular vardı. "Nasılsın onnie?" diye sordum ilk olarak.

"Ben mi?" sanki benimle konuşuyormuş gibi davrandım. "Ben Kalbi atan biri için fazla ölü hissediyorum" dedim.

Ondan cevap gelmemişti, büyük ihtimalle uzun zamandır onu görmeye gelmediğim için bana kırılmıştı "Özür dilerim, iki ay geçti ve öldüğünü kabullendim, unuttum seni, çok özür dilerim. Ama merak etme gece gündüz çalışıyoruz, elimizden gelenin en iyisini yapıyoruz. Yine birlikteyiz bak" akan göz yaşımı elimin tersiyle usulca sildim.

"Yeon-deok onnie taşındı buradan, babasının memleketinde yaşamaya devam edecekmiş. Onu aramadık o da bizi aramadı, şu an her şeyi unutup kafasını dinlemeye ihtiyacı var. Hem biliyor musun grubumuza gelen yeni kız çok tatlı, ismi Fyuko. Ji-hu'nun morali bozuk biraz, grubun maknaesiydi ve şimdi pabucu dama atılmış gibi hissediyor. Kimseye nazını da geçiremiyor en azından ben bir şeylere göz yumuyorum eskisi gibi şımarmasına karışmıyorum mesela. Her şey değişti bu iki ayda. Son bir gösterimiz kaldı, Ire onnie bizi ona çalıştırıyor. Stray Kids ve Itzy üyeleri de orada olacak" burukça gülümsedim "Sevgilimin önünde performans sergileyeceğim"