Droomvrouw [Matthy]

Hoofdstuk 10; Afgewezen

Ik voel de koele lucht tegen mijn huid als ik samen met Matthy de bioscoop uitstap. Het is momenteel al donker geworden en het gebied rondom de Pathé is aardig uitgestorven. 

"Ik vond dat stukje ook een beetje té ofzo. Waarom zouden ze dat zo erg overdrijven snapje?" Ik probeer tegen Matthy uit te leggen wat ik van de film vond. 

Ik kijk opzij naar hem en hij loopt naast me met zijn handen in zijn jaszakken. Hij knikt instemmend met mijn uitleg wat ik van de film vond. 

Ik voel hoe de vlinders in mijn buik rond vliegen. Ik kan niet geloven dat we 3 uur geleden nog in een hele andere toestand waren. 

Maar ondanks dat was het niet ongemakkelijk. Ik weet niet wat het is, maar ik kan altijd als ik met hem ben wat vinden om over te praten. Zonder dat het geforceerd voelt. 

Ik weet zeker als ik met elke andere persoon op deze aarde een soortgelijke zoenpartij gehad zou hebben dat het dan heel anders geweest zou zijn. Ik zou me kapot schamen, maar Matthy liet me niet ongemakkelijk voelen. In tegenstelling ik heb me nog nooit zo erg op me gemak bij iemand gevoeld. 

"Wat denk je dat mensen gaan zeggen?" Vraagt Matthy opeens vanuit het niks aan me. Verbaasd frons ik mijn wenkbrauwen samen. 

"Wat?" 

"Wat denk je dat mensen gaan zeggen? Er zijn genoeg mensen die vanavond foto's van ons samen gemaakt hebben." Verduidelijkt hij. 

"Het maakt toch niet uit wat mensen zeggen?" Ik snap nog steeds niet waar hij op doelt. We zijn beide bekent er zijn altijd mensen die wat gaan zeggen, of we nu samen zijn of niet. 

"Maar wat als iemand vraagt wat we zijn. Als ik zo thuiskom en de jongens ondervragen me? Wat moet ik dan zeggen." 

Ik kan zijn blik op mij voelen, maar ik blijf strak voor me uit staren. Ik snap wat hij bedoeld met zijn vraag. Ik snap waar hij met dit gesprek naartoe wilt.  

Maar is het niet te vroeg? We kennen elkaar nog niet lang en we hebben nog niet eens gekeken of we een goede match zijn. Of we dezelfde dingen in het leven willen. 

Het enige wat we hebben is een ongelooflijke aantrekkingskracht en een goede klik. Maar om daar nu gelijk na één date en label aan te hangen voelt verkeerd. 

"Het is de eerste date." Zeg ik nadat de stilte iets te pijnlijk werd. Ik kijk naar hem op, maar nu is hij degene die wegkijkt. In het licht van de lantaarnpaal zie ik hoe zijn wangen iets roder zijn geworden. 

Ik heb hem toch niet gekwetst?

Het is logisch toch dat je na één date niet gelijk een relatie hebt toch?

Ondanks dat ik mezelf probeer te overtuigen voelt het verkeerd. Het voelt zo goed en ik weet dat er vanuit ons beide andere intenties achter zitten dan vriendschap. 

"Maar denk je niet dat we het al weten? Als het aan mij zou liggen zouden we nu al samen zijn." Begint hij hoopvol. 

Ik voel hoe mijn hart zich samen klampt en niet op de positieve manier. Het is te vroeg voor dit alles. Ik begint me een beetje benauwd te voelen en ik weet dat het niet goed is. 

Ik ben te gewend om mensen weg te duwen als ze dichtbij komen. Als het serieus wordt. 

Het schuldgevoel wat langzaam omhoog komt helpt niet met het benauwde gevoel. 

"Ik vind je echt heel leuk." Begin ik voorzichtig, terwijl ik hem voorzichtig aankijk. 

"Maar het gaat voor mij nog allemaal net te snel. Ik denk dat het verstandiger is om het eerst even uit te zoeken hoe we ons voelen en of we het überhaupt passend kunnen maken." Ik probeer het zo subtiel mogelijk over te brengen, maar aan het eind van de dag blijft het een afwijzing. Hoe erg ik mijn woorden ook sugarcoat. 

"Ik snap het. Misschien ga ik ook iets te snel. Ik heb me gewoon nog nooit zo gevoelt." Matthy zijn ogen ontmoeten de mijne en ik voel hoe gelijk al mijn zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. 

De vertrouwde kriebels zijn terug en ik begin gelijk met glimlachen. We lopen langzaam de trap op van het dijkje bij de Kuip. 

"Je bent gewoon zo leuk Ies en ik wil me gewoon het liefst altijd zo voelen zonder dat ik teveel moet nadenken of het gevoel wederzijds is of niet." 

"Je hoeft je daar echt geen zorgen over te maken. Ik heb constant het gevoel alsof ik in een achtbaan zit als ik bij je ben, maar ik weet niet. Ik heb gewoon moeite met hechten en het gaat gewoon te snel." Beken ik. 

"Ik begin me dan gewoon echt benauwd te voelen ik weet niet." Onzeker wacht ik af op zijn reactie. Open zijn is niet mijn sterkste punt, maar communicatie in een relatie is heel belangrijk.

"Dat hoeft niet, we volgen jouw tempo." Matthy glimlacht naar me en het liefst zou ik nu de tijd stil zetten zodat ik zo lang mogelijk bij hem kan zijn.