+18, yetişkin içerik!
❝Aşk uğraştırıcı bir duyguydu ama sonunda zafer senin olduğunda bütün çileler bir hiç oluyordu.❞
Anonim: Sence kırık kalpler mi birbirini tamamlar, yoksa bir kırık kalp birini mi tamamlar?
Altay: Kırık kalpler her zaman birbiri...
"İşte biz sevgilim Yıldızlara, Aya, Uzandık ve dokunduk. Artık, Sen, Ben, Onlar... Biz sevgilim, Artık sadece ailemiz var."
~
Tommee Protiff,Sound of war
Dedüblüman, Bir ihtimal halim
Emre Fel, Veda türküsü
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
Zümra Korkmaz
Bedenim yorgundu. Canım acıyordu. Uzuvlarımı kaybetmiş gibi hissediyordum ama yüzümdeki gülümseme hiç bir şekilde silinmiyordu.
Doğumdan sonra normal odaya alınmıştım. Koluma damar yolu açılmış ve serum takılmıştı. Gözlerimi zar zor açıp etrafa bakınıyordum.
Doğumdan sonra ne olduğunu bilmiyordum. Galiba bayılmıştım ve gözlerimi bu odada açmıştım. En son, kollarımın arasında bebeklerim vardı.
O an, tarif edilemezdi. Burnuma dolan o cennet kokusu, parmaklarıma değen o yumuşak doku...
O anı hatırlamak bile gülümsememe yetiyordu.
Odada kimse yoktu. Başımı kaldırıp etrafa bakarken birden kapı açıldı. Gelenin Altay olduğunu gördüğümde gülümsedi.
Altay'ın üzerini gördüğümde beynimden vurulmuşa döndüm. Beyaz gömleğinin üzeri kandı. Benim kanım. Saçları birbirine karışmıştı ve çok yorgun gözüküyordu. Onu bu hâlde görmek beni çok kötü hissettirmişti.
Hızla yanıma geldi ve sıkıca elimi tuttu. Dudaklarını saçlarıma bastırırken "Sevgilim? Ne zaman uyandın?" diye sordu.
Boğazımı temizleyerek "Şimdi," dedim sadece. Dilim kelimelere varmıyordu. Altay yüzünü yüzüme çevirirken ellerini yüzüme sardı. Yorgun ela gözleriyle iyi olup olmadığımı anlamaya çalışıyordu.
"Bebeğim? İyisin değil mi?" Dudaklarımdan iyiyim narası dökülse bile iyi değildim. Rahim kısmımda büyük bir acı vardı.
Aklımda ki tek şeyi Altay'a yönlendirerek "Altay...bebeklerimiz? Onlar..." diye sorduğumda Altay beni sakinleştirmek için elini saçlarıma götürdü.
Saçlarımın her telini yavaş yavaş okşarken "İyiler... ikiside çok iyi. Az sonra getirirler." dediğinde derin bir nefes verdim. Kafamı yastığa doğru düşürürken aklıma o kabus gibi anlar doldu.
Hepsi gerçekti. Ablam yaşıyordu. Beni o kaçırmıştı. Bebeklerime ya da bana bir şey olması bile umurunda olmamıştı. O anlar yeniden birbir zihnime düştü.
