Kaçış

dört

  Kulağıma gelen fısıltılarla kaşlarımı çatıp hafifçe olduğum yerde kıpırdandım.Benim kıpırdanmamla sessizleşen ortamla çattığım kaşlarımı serbest bırakıp yattığım yerde daha rahat bir konuma geldim ve kendimi uykuya teslim ettim.

••••••

   Gözüme vuran ışıkla gözlerimi araladım.Gözlerimi açar açmaz bir çift mavi gözle karşılaşmayı tabi ki beklemediğim için çığlık atmıştım.

Benim çığlık atmamı karşımdaki beden beklemiyor olmalı ki irkilerek geri kaçmıştı.Ben korkuyla karşımdaki küçük çocuğa bakarken yan taraftan gelen gülme sesiyle o tarafa döndüm.

Hastanede beni kucağına alıp kaçıran adamı görünce sinirle kaşlarımı çattım.
Tam karşımdaki adama laf yetiştirmeye başlayacaktım ki odanın kapısının hızla açılıp içeriye birilerinin dalmasıyla susmak zorunda kaldım.

Evet DALDILAR.Sürü gibiydiler ve bunlar neden bu kadar kalabalıktı.Galiba bunlar ailem olmalıydılar.

Karşımdaki sürüyle bakışmayı kesmek için sorgular bir şekilde kafamı salladım.Karşımdaki kadın açıklamak için herkesi tanıtmaya karar vermiş olmalı ki konuşmaya başladı.

"Ahucuğum ben bizi tanıtmayı unuttum tatlım.Ben annen Sezen bu arada bu da baban Kadir."

Sezen hanımın elleriyle gösterdiği ve babam olduğunu söylediği adama döndüğümde hafif bir tebessümle bana baktığını gordüm.Nedense içimi bir sıcaklık kapladı ama onca yıl yaşadığım şeyleri hatırlayınca gülümsemesine karşılık veremedim.Baba kelimesi benim için çokta iyi anlamlara gelmiyordu.

Kadir beyin gülümsemesi buruk bir hal alırken ben gözlerimi kaçırıp Sezen hanıma odaklandım.

"Bu  büyük abin Baran,onun yanındaki bir küçük abin Barış."

Gözlerimi Sezen hanımın gösterdiği kişilere çevirdiğimde uzun ve yapılı olan adamın sert bakışlarıyla karşılaştığım için biraz ürktüm.Baran olduğunu tahmin ettiğim sert bakışlı adamla bakışmaya devam ederken yanındaki Barış olduğunu tahmin ettiğim kişi bakışmamızı bölerek aramıza girdi.

Karşımda bana el sallayan adama garip garip bakarken o bakışlarımı umursamayıp konuşmaya başladı.

"Ben en mükemmel abin Barış.Umarım çok iyi anlaşırız tanıştığıma memnun oldum en sevdiğim kardeşim."

Barış denilen adamın elimi tutup sallamaya başlamasıyla garip bakışım yerini şaşkınlığa bıraktı.Onun sırıtkan ifadesine bakarken gülümsememe engel olamamıştım.

Benim gülümsediğimi görünce rahat bir nefes verip elimi esaretinden kurtardı ve gerileyerek abisinin yanına döndü.

Sezen hanımın konuşmasıyla Kadir beyin yanında duran ve samimi bakan gözlerle bana gülümseyen kadına döndüm.

"Bu ablan Barandan 2 yaş küçük.Adı Ahsen."

Ahsen hanımın samimi gülümsemesi bulaşıcıydı sanırım çünkü dudaklarımın kıvrılmasına engel olamamamın başka açıklaması olamazdı.

Sezen hanımın Ahsen hanımın yanında duran ve bacaklarına yapışan iki küçük bedeni göstermesiyle gözlerimi o tarafa çevirdim.

"Bunlar kardeşlerin Selim ve Selen.İkizler."

Miniklerin bana korkuyla ve çekingenlikle bakmasına dayanamayıp hafifçe gülümsedim.Benim gülümsememden cesaret almış olmalılar ki hemen yanıma geldiler ve yatağa atladılar.

Bana sarılan miniklerle gülümsemem artarken ben de onlara sarılıp tekrar sezen hanıma döndüm.Sezen hanım ona dönen bakışlarımla yanında duran benim yaşlarımda gözüken çocuğu gösterip konuşmaya devam etti.

"İkizin Melih."

Ben ikizim olduğunun şokunu atlatamadan Melihe bakarken o yavaşça bana yaklaşmaya başladı.
Tam önümde durduğunda elini bana doğru uzattı.

"Avukat olduğunu duydum.Sonunda ailede Baran abimden başka bir avukat olmasına sevindim."

Bana uzanan elini tutup samimiyetle sıktım.İçimden bir his Melihle iyi anlaşacağımızı söylüyordu.Biz boş boş bakışmaya devam ederken Sezen hanım konuşmaya başladı.

"Hadi bu kadar oyalandığımız yeter yemekler soğuyacak."

Sezen hanımın sözlerinin ardından ikizler yataktan atlayıp hemen kapıya koşmuştu.Biz onların arkasından gülümserken Melih kolumdan tutup yataktan kalkmama yardımcı oldu.

"Hadi Ahu acele edelim yoksa bu minikler bize yiyecek bırakmayacak."

Hep beraber yemek masasına oturduğumuzda Kadir beyin afiyet olsun demesiyle kahvaltıya başladık.

  

BÖLÜM SONU