RUHSUZ

7# ~Kavga~

Eve geldiğimde ablam güzel bir sofra hazırlamıştı. Hemen yumuldum tabii, o sırada telefonum çaldı. Ozan. İlk başta açmadım, fazla ısrar edince en sonunda açmak sorunda kaldım.

Uzun süreli bir tartışmaydı. Tabiki aynı şeyleri söyleyip durdu yanlış anlamışım falan filan. Umursamadım. Ozan artık haddini aşmıştı dayanamamıştım o küfür ederken susamadım ve saydırmaya başladım, hemen ardından yüzüne kapattım. Saniyesinde kapı çaldı. Arda gelmişti kapıyı büyük bir hışımla açtım ve "ne var ?" dedim.

"Noluyor?!"

"Bi git işine ya." deyip yüzüne kapatmıştım kapıyı. "Ruh hastası!" dedi. Tabii umurumda olmadı. Sinirlerim fazlasıyla bozulmuştu, biraz hava almak için sitenin parkına doğru yola çıktım. Oturup müzik dinledim. Tam kalkacakken arkamdan bir grup serseri bana yaklaştı, önce arkamı dönüp uzaklaşmak için hızlı adımlarla yürüdüm. Fakat içlerinden bir tanesi önümü kesti ve gitmeme izin vermedi. İyice panik olmuştum. Üzerime gelip bana dokunmaya çalıştılar. Panik bir şekilde bağırdım. "İmdaaat!"

Beni tutan çocuğun birden bire beni bıraktığını hissettim. Hemen arkamı dönüm ve Arda'nın "çabuk git burdann" diye bana bağırmasıyla kendime gelip koşmaya başladım. Korkmuştum, bir bankın kenarına saklanıp Ardayı bekledim ona bir teşekkür borçluydum. Bir kaç dakika sonra yanıma geldi. Her yeri kan içindeydi, ona iyi olup olmadığı sormama fırsat bile vermeden "hala burada mısın sen" diye beni tersledi.

"Noluyo be sana ne bu afra tafra" dedim.

"Bana mı soruyorsun sen ?"

"Sağol kurtardın ettin de hemen havalaramı girdin?"

"Ne havasından bahsediyorsun sen!, apartmanda beni tersleyip kapıyı yüzüme kapatan kimdi peki, babam mı ? Bence seni kurtardığıma bile şükür etmelisin."

"yüzüme vurmana gerek yoktu. Ne apartmanda yaptığımı nede kendimi savunamadığımı, sağol uyandırdın beni bundan sonra çalışmalara başlarım artık." Deyip hızla oradan ayrıldım...