RUHSUZ

2# ~Hediye~

Yolculuğun sonuna geldiğimde içimdeki tedirginlik duygusu hala gitmemişti. Yeni bir ben, yeni arkadaşlar. Arkadaş konusunda hala birilerine güvenemiyordum. Bu düşüncelerimden kurtulmam gerektiğini hissedip yüzüme zoraki de olsa bir gülümseme kondurdum. Kendim için yapacaktım.

Cebimden telefonumu çıkarıp ablamı aradım. Geldiğimi ve onu beklediğimi söyledim. "Ah tatlım bir işim çıktı oralarda beni yarım saatliğine bekleyebilir misin?" dediğinde hoşuma gitmese de "Tamam" deyip kapattım. Bavulumu da peşime takarak yürümeye başladım.

Gördüğüm her caddeyi unutmamak için savaşıyordum adeta. En sonunda fazla uzaklaşmamaya kanaat getirerek bir dondurmacıya girdim. Yaz tatili yeni başlıyor diyerek fısıldadım kendime. Yeni bir 'ben' olacaktım. Ve bu yaz her şey değişecekti.

Vaktimin çoğunu burada geçirmek istemiyordum. Bu yüzden hızlıca dondurmamı yeyip kalktım. Ablam için bir hediye almamış olmam geldi aklıma. Birbiri ardına dizilmiş dükkanlardan birine girip diğerinden çıkıyordum. Çok fazla seçenek vardı. Sıcağın da verdiği sıkılma hissiyle kendimi bir banka bıraktım. Ablam süs eşyalarını severdi fakat bir kolye alıp gitmek de basit olur diye düşündüm. Hediye konusuna çok önem verirdim ve bu hediye de ablam için özel olsun istiyordum. Etrafıma bakınırken "Uğurlu Taşlar" yazan bir dükkan gördüm. Düşünmeden içeri daldım ve çeşit çeşit taşlara bakmaya başladım.

********************
"Bunu mu seçtiniz küçük hanım?"

"Evet, hediye paketi yapabilir misiniz acaba?"

"Tabii" dedi adam. Seçtiğim taşlı kolyeye bir kez daha gururla baktım. Çok değerli olduğunu söyleyip beni ikna eden ve şu an hediye paketiyle uğraşan adama teşekkür ederek ücreti ödedim. Ablam aradı ve havaalanında beni beklediğini söyledi. Çok fazla uzaklaşmamıştım. Orayı bulabilirim umuduyla yürümeye başladım.