Chapter(55)

80 3 0
                                    

မနက်လင်းသောအခါ သက်တန့်သည် ရင်ဘတ်မှဒဏ်ရာကြောင့် အိပ်ရာမထနိုင်ခဲ့ပါ။သူမကို အင်အားတစ်ခုက တဖြည်းဖြည်းသတ်နေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။သက်တန့်တစ်ယောက်ထဲ ဝေဒနာမျိုးစုံအား တိုက်ခိုက်နေရစဉ်တွင် အနားသို့ နန်းဆက်ရောက်လာခဲ့သည်။နန်းဆက်က သက်တန့်ကို ရင်ခွင်ထဲသို့ပွေ့ယူ၍နှိုးလိုက်သည်။

"Honey........နေလို့ကောင်းရဲ့လား"

"အင်း......ကောင်းပါတယ် နန်းဆက်"

သက်တန့်သည်နန်းဆက်စိတ်ပူမှာစိုးသဖြင့် အိပ်ရာမှ ထဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။သို့သော် ဝေဒနာ၏ပြင်းထန်မှုကြောင့် နန်းဆက်ကို ဆက်လက်လိမ်ညာဖို့ မကြိုးစားနိုင်ခဲ့ပါ။နန်းဆက်ကသက်တန့်၏အခြေအနေကိုကြည့်ရင်းရိပ်မိသွားဟန်ရှိသည်။

"Honey.....ဒဏ်ရာက အဆင်မပြေဘူးမို့လား....."

"ဒဏ်ရာက ဘာမှမဖြစ်ဘူး နန်းဆက်"

သို့သော် နန်းဆက် မယုံကြည်နိုင်ခဲ့ပါ။သက်တန့် အပြင်းအထန်ခံစားနေရသည်ကို မြင်နေရခြင်းက အမှန်ပဲဖြစ်သည်။

"မဟုတ်သေးဘူး....Honey......ပြစမ်းပါ....ကိုယ်ကြည့်ရအောင်"

"အာ့.......နန်းဆက်"

သက်တန့်၏ခန္ဓာကိုယ်ကို နန်းဆက်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအရှိန်ကြောင့် သက်တန့်၏ဝေဒနာစွက်သောညည်းသံခပ်တိုးတိုး ထွက်လာခဲ့သည်။နန်းဆက်က သက်တန့်ရဲ့ရင်ဘတ်ကဒဏ်ရာကိုကြည့်လိုက်သည်။ပြန်လည်ပြင်းထန်နေသော ဒဏ်ရာ၏အခြေအနေကို နန်းဆက်တွေ့လိုက်ရ၏။

"ဒီလောက်ဖြစ်နေတာကို ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုပြီး မင်းကိုယ့်ကိုလိမ်တယ် Honey"

"ရှင် စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့..."

"ဒါကို ပျောက်အောင် မင်းမလုပ်နိုင်ဘူးလား"

"အဲ့ဒါကိုပျောက်အောင်သက်တန့် မလုပ်နိုင်ဘူး"

"နည်းလမ်းတစ်ချို့တော့ရှိမှာပေါ့"

သက်တန့်က အဖြေပြန်မပေးခဲ့ပါ။"

ကိုယ်မေးတာကို ဖြေလေ Honey....."

"မဖြေချင်ဘူး နန်းဆက်။ဆိုးဝါးလွန်းလို့"

"အဲ့ဒီနည်းလမ်းက ဘယ်လောက်အထိ ဆိုးဝါးလို့လဲ"

သက်တန့်မျှော်စင်💛Where stories live. Discover now