TITLE: SHE SUCKS AT LOVE PROLOGUE

CHAPTER 35

SHE SUCKS AT LOVE PROLOGUE

CHAPTER 35

Nathia Becky Point of View

THAT'S IT!

Nasa sofa kami ngayon nasa tabi ko si freen pero hindi siya nakatingin sa akin.

Natahimik kaming pareho pagkatapos niyang magsalita. She told me everything that happened simula nong pumunta kaming dalawa sa bahay. Parang hindi pa nagpo-process sa utak ko lahat ng sinabi niya sa'kin.

"Freen." I called after a long silent, natuyo na ang mga luha sa mata ko, lumingon si freen sa'kin hindi siya nagsalita mukhang hinihintay niya ang sasabihin ko

"I'm sorry" I said in a low voice almost whispered "Pero bakit hindi mo sinabi?" Nahirapan ako noon pero wala akong kaalam-alam na mas nahirapan siya noon. "Bakit hindi mo sinabi sa akin noon pa?!" Ulit ko subalit nanatili siyang tahimik. Malalim ang tingin niya sa'kin.

"Naiintindihan naman kita na ayaw mong mapahamak ang dady mo pero kung totoong wala naman siyang kasalanan lalabas din naman ang totoo at kung ayaw sayo ni daddy pwes panutanay natin na hindi tayo susuko, kahit ayaw pa satin ng buong mundo. Wala naman akong pakialam doon kasi ikaw lang naman ang mahalaga sa'kin, p-pero mas pinili mong iwan na lang kita" Ang kaninang natuyo kong luha ngayon ay unti-unting nabubuhay

"H-how can you do this to me?" I started crying again "Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan mong saktan ako at kung bakit magsinungaling sa'kin?" My voice broken "Girlfriend mo ko e." I said with so much pain in my heart.

Tumayo ako at naglakad paalis bubuksan ko na sana ang pinto nang may yumakap sa'kin mula sa likod.

"I'm so s-sorry" She's crying too "Don't leave me"

"B-bakit ngayon mo lang sinabi yan?" I asked nanatili padin siyang nakayakap sa likod ko "Yan 'yong mga salitang gusto kong marinig sayo noon, hinihiling ko noon na sabihin mo sa'kin na wag kitang iwan pero hindi mo ginawa kaya wag mo nang sabihin sakin ngayon dahil huli na ang lahat" I was breathing heavily. Inalis ko ang kamay niyang nakahawak sa akin "Just accepted the fact that we are gone."

Pagdating ko sa bahay nakita ko kaagad si mommy at daddy nasa living room lumapit sa'kin si mommy pero hindi ko siya pinansin naglakad ako papunta sa kwarto ko pagkapasok ko ini-lock ko ang pinto. Napaupo ako sa sahig unti-unti na naman ang paglandas ng mga luha ko. Parang bumalik lahat ng sakit noon, humahagulhol akong nakayakap sa tuhod ko.

Bakit ganito? Bakit naging ganito? Gusto ko lang naman maging masaya pero bakit sakit ang binigay? Wala ba akong karapatan umibig at maging masaya?

Hindi ko alam kung kasalanan ko ba talaga o hindi lang talaga pabor ang tadhana na ibigay ang kasiyahang gusto ko.

Nakakapagod na lahat.

I was exhausted.

Kinabukasan maaga akong nagising at maaga rin akong umalis sa bahay, pagkatapos kong maligo at nag-ayos umalis na ako.

Nag drive ako papuntang tagaytay, hindi ko alam pero dito kong naiisipan pumunta gusto kong mapag-isa muna siguro makakatulong to upang makapag-isip ako ng maayos. Ilang araw akong nag stay sa resort ayoko na munang umuwi ayoko rin mag isip ng kung ano-ano dahil alam ko sa sarili ko na ako lang din ang mahihirapan.

Nakatayo ako ngayon habang tinatanaw ang napakagandang karagatan. Payapa at tahimik ang paligid sana ganito rin ka-payapa ang puso ko.

Nang mapagod ako kakalakad umupo ako sa buhangin, habang nakatingin sa alon sa bawat paghampas non', parang humahampas din sa dibdib ko.

Napatingin ako sa kalangitan ang kaninang may araw ngayon ay unti-unting natatakpan ng mga ulap sanhi na uulan, ilang saglit pa ay bumuhos na ang malakas na ulan, pero nanatili akong nakaupo sa buhangin ang sakit sa balat ang ulan dahil malalaki ang batak nito.

Nagulat ako nang may naglagay ng jacket sa ulo balikad ko, wala na rin ulan tumatama sa'kin. Napaakat ang tingin ko una kong nakita ang puting payong pababa ang tingin ko sa kamay ng taong nakahawak sa payong hanggang sa mapunta sa mukang niya ang mga mata ko.

"Nat," she said while looking at me "We need to talk" she told me.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko kaya tumango na lang ako siguro nga kailangan talaga namin mag-usap ng mahinahon.

Naglakad kami papunta sa waiting shed maliit lang siya pero sapat na para makasilong kami ni freen, walang tao dahil nga umuulan. Nakatayo hinihintay ang sasabihin ni freen.

Ibinaba niya ang hawak niya payong bago tumingin sa'kin nakita ko pa ang pagbuntong hininga niya bago siya nagsalita.

"I'm sorry nat," Iyon ang unang lumabas sa bibig niya "But I know sorry isn't enough when the damage is already done. At alam ko rin na kahit anong gawin ko hindi kana babalik sa'kin."

Tahimik lang ako nakatingin sa kanya.

"Gustuhin ko man bumalik ka sa'kin pero ayaw mo na," nakikita ko ang unti-unting pagpatak ng mga luha niya

"Wala na ba talaga akong pagkakataon na makabawi sayo?" She asked

Marahan naman akong tumango

"H-hindi mo na talaga ako m-mahal?" She's cries more parang hirap na hirap siyang sabihin 'yon.

Nahihirapan man pinilit ko pa rin magsalita "Hindi na" hindi ko alam pero parang tinutusok ang puso ko nang makitang napayuko siya habang umiiyak.

"Naiintindihan ko, don't worry after this I won't bother you anymore."

Hindi ako nagsalita hindi ko alam kung bakit sobrang sakit.

"Nat," tumingin siya sa'kin "Puwede bang mayakap kita sa huling pagkakataon? bago kita tuluyan pakawalan!"

Tumango ako kaya lumapit siya sa'kin upang yakapin ako.

"I'm sorry baby," She's whispered " I just want you to know that I'm here and I will always be here for you. Mamahalin parin kita hanggang sa maubos ako kahit mula sa malayo na lang."

"Thank you freen, masaya ako na naging bahagi ka ng buhay ko."

I started crying too ang hirap pala ang hirap palang pag alam mong hanggang dito na lang talaga.

Kumalas siya sa pagyakap sa'kin saka niya pinahiran ang mga luha ko.

"Mag-iingat ka palagi ha! Take care of yourself, and be happy" Bilin niya "Dahil kapag na kita ulit hindi na kita pakakawalan" kahit may kuhang dumadaloy sa mga niya nagagawa pa rin niyang ngumiti sa huling pagkakataon.

Tumawa ako sa kabila ng pag-iyak ko "Take care of yourself too"

"Take this umuulan pa gamitin mo to" binigay niya sa'kin ang payong. Kinuha ko naman 'yon.

"You should go first" sabi niya nang hindi pa ko umaalis "Sige na mauna kana umalis hayaan mo akong tignan ka hapang papalayo mula sa akin"

Tumango ako "Goodbye freen" lumapit ako sa kanyan at niyakap siya

"Paalam nat," She whispered
alagaan mo sarili mo ha" She kissed my forehead before letting me go.

Tumalikod ako at nagsimulang maglakad palayo, hindi ako lumingon dahil alam kong hindi ko kakayanin makitang nakatingin siya sa'kin habang papalayo ako. Ayokong lumingon dahil baka tumakbo ako pabalik sa kanyan.

Sa bawat pag hakbang ko ay siya rin ang pagpatak ng mga luha ko na walang kasing sakit.

Siguro nga katulad ng isang kwento pinagtagpo lang kami sa parehong kabanata ngunit hindi sa buong kwento, at dito na magtatapos ang kabanatang iyon.

ABANGAN KUNG GAGAWAN KUPABA NG NEXT PART OR HINDI NA PAG HINDI KUNATO NI UPLOADAN EDI WLA NANG NEXT PART HEHEH!