Hayat nedense her defasında beni ters köşeye getiriyordu yapmaz dediğim insanlardan çoğu şeyi gördüm ben bu hayata kimseden ve hiç kimseden bir kez olsun güven almadım hep acı aldım bin bin türlü iftiralar gördüm hep arkamdan bıçaklandım ve en kötüsü hep ihanete uğradım.
"Kader geç odana "
"Hiç bi yere gitmiyorum ben "
"Kader git dedim "sesi daha önce hiç çıkmadığı kadar öfkeli geliyodu .
"Yekta sen ne istiyorsun benden?"
Bana doğru yaklaştı ve kulağıma doğru konuştu .
"Şimdi burdan gitmezsen seni pişman ederim"
Sesinin derinliklerindeki o öfkeyi iliklerime kadar hisediyodum korkuyla o gün yekta saraç sayesinde tanışmıştım artık gitmem lazımdı yoksa bu yekta utanmazsa beni kucağına alır öyle odaya atardı.
Gerçi onda utanma duygusu varmıydı o bile tartışılırdı.
Hızla merdivenleri geçerek odaya doğru ilerledim kapıyı kapatıp düşünmeye başladım burdan nasıl kurtulabilirdim pencereden baktım ve ne kadar yüksek olduğunu fark ettip bu kararımdan vazgeçtim.
"Vay be çoçuğu sesiz kendi halinde biri olarak sanmıştım resmen içinden mafya babası çıktı ".
Ben hala düşüncelere dalmışken yukarıdan sesler geliyordu .
"Kızım nerde "Bu annemin sesiydi belliki benim için çok endişelenmişti bu sesinden bile belli oluyordu .
Polisler belliki zorla eve girmeyi çalışıyordu çünkü içerden gelen sesler sanki bu durumun habercisiydi .
Sonra birden kapım açıldı gelen kişi ilaydı.
"İlay "dedim şaşırmış bir sesle
Bana başparmağıyla sus işareti yaptı .
"Neler oluyor aşağıda "dedim kısık bir ses tonuyla .
"Polisler geldi kapıyı zorluyorlar annenin feryadları ise tüm duvarlardan yankılanıyor "
Sanki bunu söylerken sesinde bir üzüntü vardı .
"Peki sen neden buraya geldin "?
"Sana göz kulak olmak için"
"Ne "dedim şaşırmış bir sesle
"Yani kısacası abim sana bakıcılık yapmam için gönderdi ."
O bunları dese bile sesindeki üzüntü bunları demiyordu bir anlık merakla ilaya baktım .
"İlay sen iyimisin"diye sordum.
"Evet "dedi ama sesi yalan söylüyordu bunu gerçekten hisediyodum yanına yaklaştım ve omuzuna dokundum bu harekettim onu şaşırtsa bile kısa sürmüştü .
"Ne oldu kader "dedi bu sefer sesi deminkinden dahada üzgün geliyordu .
"İlay bak biliyorum bir kaç saat önce ettiğmiz kavgadan dolayı benden nefret edi- "sözümü yarıda bıraktı .
"Ben kimseden nefret etmiyorum kader "
"Peki o zaman madem benden nefret etmiyorsun bana ne olduğunu anlatıcakmısın"
Sanki bir kaç saat önce kavga ettiğim ilay gitmiş yerine başka biri gelmişti .
"Kader sana söylesem bile anlayamazsın"
"Anlarım ilay inan bana anlarım"
Derin bir nefes çekti ve yatağın başına oturdu sarı olan saçlarında arkaya attı ve direk gözlerimin içine baktı.
"Ben daha 2 yaşındaydım abimde 6 o zamanlar annem ben ve abimi hep ceza olarak sokağa atarmış abimde kucağında ben ile ne yapıcağını bilemez halde hep sokaklarda gezer düşünürmüş yani abimin bir günü hep böyle geçermiş taki o güne kadar "
"Ne oldu o gün "diye sordum .
"Ben 4 , abimde 8 yaşına gelince annemizi o evin yangınında kaybettik şuan ben 15 abimde 19 yaşında tam bugünle beraber 11 yıl oldu bizim o gün annemizi kaybettiğimiz gün ".
Nutkum tutulmuştu ne diyeceğimi bile bilmiyordum hiç bir zaman ilay ve yektadan öyle bir hikaye çıkacağı aklımın ucundan bile geçmezdi .
"Ama sen çok şanslısın biliyomusun bak senin için feryatlar yağdıran bir annen var değerini bil ".
O sırada benimde gözümden bir yaş gelmişti ilaya bakıp ona tüm içimi dökmek istedim neden bilmiyodum ama beliki ilayda bunu hissetmişti.
"Biliyomusun ilay aslında benim öz annem değil "
İlay şaşırmış bir şekilde bana bakıyodu .
"Ben daha 7 yaşındayken bir gün ailemle piknik yapmaya gidiyoduk çok mutluydum çünkü annemle babamı o gün zorda olsa ikna etmiştim ama tam herşey yolunda giderken bi şey oldu ."
Bunu anlatmak bile bana acı veriyodu ama anlatmalıydım çünkü şuanda içimde ki o acıyı ilk defa birine anlatıcak içimi dökücektim ve o kişide ilaydı.
"O kaza oldu ve o kaza benden çoğu şeyi çaldı sadece ailemi değil çoçukluğumuda çaldı umutlarımı ve hayalerimi çaldı ben o kazadan sonra bir daha eskisi gibi olamadım çünkü hep bir yanım eksik kaldı ."
"Peki sonra "diye sordu ilay
"Sonrada benim yetiştirme yurduna aldılar ordada annem beni gördü belliki beni Hemen sevmiş evlatlık aldı en başlarda alışamazsamda sonralar bana tıpkı öz annem gibi davrandı hakını asla ödeyemem bu yüzden benim için bu hayattaki en önemli kişi hep annem oldu ve hep öyle olcak .
Sonra hiç beklemediğim bir anda ilay bana sarıldı önce hafif bir şaşkınlık yaşadım ve sonra bende ona sarıldım .
Biz aslında çoçukluklarımızın kurbanıydık ne kadar büyüsek bile onlar hep içimizde kırık bir parça olarak duracaktı ve biz onlarla yaşamayı öğrenicektik.
Bu bölüm ilay ve kaderin aralarının birazdaha ileriye gitmesi sizce neyin işareti olcak işte bunu ilerki bölümlerde görücez .)
Bir dahaki bölüme kadar hoşçakalın şeker boncuklarım seviliyorsunuz;)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kader (Tamamlandı )
Romance"Onun yemyeşil gözleri ve benin masmavi gözlerim arada çatışıyor gibiydi"....
