AĞA / BERDEL / [BXB]

23

"Ne gerek vardı şimdi buna?" Diyerek söylene söylene gözümdeki siyah eşarba dokundum.

"Hayır eşarp niye? En azından bir göz bandı falan alsaydın, bir de zenginim diye geziniyorsun ortalıkta" diyerek söylenmeye devam ediyordum. Resmen yol boyu söylenmiştim. Gözümü bağlasa bile ara ara çıkardığı sesli nefeslerinden dolayı sinirlenmeye başladığını anlayabiliyordum ama umrumda değildi.

"Yavrum ne bileyim ben? Elime bu geçince kullandım işte" diyerek elini bacağıma atmış ve okşamıştı nazikçe. "Biraz sakin olur musun? Geldik sayılır" dese de içim hala kıpır kıpırdı.

Onu bu kadar sinir etmemin sebebi aslında içimdeki bu heyecandı. İlk defa sevgili -daha doğrusu gerçek bir evli çift- olarak baş başa kalacaktık ve manasız bir biçimde bu beni geriyordu. Sonuçta odamızda da tek başımıza oluyorduk, bir sürü yakınlaşmamız oluyordu ama tatile gelmek, tamamen baş başa kalmak bir çift olarak farklıydı işte. Anlatamıyordum.

Of ne yapacaktım ben şimdi?

Bu gerginliğimi gayet iyi anlamış olan adam tekrar içten bir nefes alınca, dudaklarımı birbirinin üzerine sertçe bastırdım ve son beş dakikamızı önceki iki saatin aksine tamamen sessiz geçirdik.

"Bebeğim, iyisin değil mi?" Diyerek elini yanağıma atan adamla dudaklarımı ısırıp kedi gibi bastırdım avcuna yüzümü. "İyiyim iyi, hayır neden daha çok heyecanlandırıyorsun ki beni?" Diye tekrar eski halime dönmeye başladığımda elini yanağıma bir iki kere nazikçe vurup gerinerek kalktığını duymuştum.

"Tamam yavrum anlaşıldı benim seni acil eve sokmam lazım" dedikten sonra arabadan çıkmış ve kısa bir süre sonra benim tarafıma geçmişti. Hızla kapıyı açarken gözümdeki eşarp yüzünden Adar'ın koluna tutunup dışarı çıkmaya çalışmıştım. Adar da bana destek olup, bir elini başıma diğerini de koluma atarak arabadan çıkardı.

Elimi onun koluna iyice sarıp dikkatlice beni yönlendirmesine izin verirken, içimde fırtınalar kopuyordu heyecanımdan. İşte ne kadar koskocaman adam olsak da çocuk gibi heyecan yapıyorduk, aşk böyle bir şeydi demek ki.

"Şimdi bir saniye bekle yavrum burada, kapıyı açacağım. Bak sakın gözünü açma ama tamam mı?" Dediğinde gülümseyip onayladım onu. Sesinin tonundan, hafif titremesinden ve yan yana olmamızdan kaynaklanan ritimsiz nefes alış verişlerinden onun da en az benim kadar heyecanlı olduğunu anlayabiliyordum. İkimizin arasındaki tek fark benim heyecanım çeneme vuruyordu.

"Aşkım, hep bu kadar uzun mu sürer bir şeyleri açman?" Dediğimde gülme sesi gelmişti. "İnan hiç uzun sürmüyor bebeğim, biliyorsun geçen gün çok hızlı olmuştu" dediğinde yanaklarımın kızardığını hissetmiştim.

"Şerefsiz" dememle küçük bir kahkaha atmış ve sesten anladığım kadarıyla da kapıyı açmıştı. Hemen yanıma gelip kolumu tuttu ve içeriye geçirdi beni. Ona ayak uydurarak ayakkabımı çıkarıp bir kenara koydum ve arkamdan gelmesini bekledim. Evdeki küçük alışkanlığımız olsa gerek kapıyı örttükten sonra kilitlemişti bir tur. Benim gibi ayakkabılarını da çıkardıktan sonra arkama geçip, kollarını belime sardı ve çenesini omzuma koyarak konuşmaya başladı.

"Gözlerini açalım mı artık?" Duyduklarımla hemen ellerimi gözüme attığımda yine o güzel dudaklarının arasından küçük bir kahkaha dökülmüştü. "Hayır bari eve gelmeden önce yapsaydın, yolun yarısında kapattın gözlerimi. Şimdi de utanmazca gülüyorsun" diye söylenerek gözlerimdeki eşarbı indirdiğimde gördüğüm manzara ile az önce duramayan dilim lal olmuştu.

Köye gideceğiz dediğinde beklediğim manzara kesinlikle karşımda duranla bir değildi.

Karşımda tamamen hayalimdeki gibi camla kaplanmış bir duvar varken onun önünde ise kocaman bir yatak, her zaman olduğu gibi açık renklerle süslenmiş bir biçimde uzanıyordu. Perdeleri yarı açık olan camın arkasından uzanan orman manzarası hava kararmasına rağmen korkunç durmak yerine, iç ferahlatıcı gözüküyordu. Sol tarafta mutfak olduğunu düşündüğüm kapı, sağda ise banyo olduğuna kanaat getirdiğim bir diğer kapı duruyordu. Küçük bir yerdi ama o kadar güzel döşenmişti ki insanın burada, köyde olduğuna inanmasına bin şahit lazımdı.