EVLENMEYE BAK (BİR MİRAS MESELESİ)

8-Bir Miras Meselesi❤️

Bölüm Tarihi:26.04.2024♥️

Instagram Hesabı: Kalemimdenhayaller

Keyifli okumalar♥️

********************

Yürek yediğim dakikaların içindeydim. Fazla gözü karaydım. Çoktan ne olacaksa olsun modundaydım. Evet! Biliyorum. Sonumu düşünmeden hareket etmiş, olaya duygularımla yön vermiştim. Çünkü ben Nil'dim. Nil Aksu! Şu an, mantığını devreden çıkaran bir hayalperesttim. Koca bir hayal kuran, uğruna planlar yapan ve bugünü getirendim. Bir umudun peşinde koşup kendini kaybedendim. Amacım, en başından beri belliydi. Daha fazla değer göreyim, istediklerime ulaşayım istiyordum. Bunun da yolu mirastan geçiyordu. Miras, önceden pek umurumda olmayan bir konuyken şu an benim için çok büyük önem arz ediyordu. Çünkü işin sonunda kendini kanıtlama ve ben de buradayım demek vardı. Herkese ben de buradayım demek istiyordum. En azından, ben de bir şeyler başarabiliyorum demek istiyordum. Bir zamanlar, bunu atanarak yapabilmeyi istesem de o tren çoktan kaçmıştı. Artık önümde bambaşka bir yol vardı. Bu yolda da benimle ilerleyecek bir adam... Seçtiğim müstakbel kocam... Yani Kenan Kaya Tekin! Zaten bile isteye Kenan'a evlenme teklifi etmiş, ona şok içinde şok yaşatmıştım. Bir nevi, ortamda Nil fırtınası estirmiştim. Hem de ne estirmek? Şiddetli, rüzgârlı ve şoka uğratıcıydım. Bu durum, pek hayallerimdeki gibi olmasa da yeterliydi. En azından içimdeki yükten kurtulmama nedendi. Azıcık da sevinmeliydim. Sonuçta koca bir yükten kurtulmuştum. Bunun rahatlığıyla, Kenan'a baktım. Tepkisizliği geçmişti. Ama hâlen ağzını açıp tek bir kelime bile etmemişti. Ne o? Yoksa beni böyle mi cezalandıracaktı? Hep böyle suskun mu kalacaktı? Korkumu gülerek gizlemeye çalıştım. Çünkü korktuğumu görsün istemedim. Yanında korkak bir kadın olarak görünmek istemedim. Aksine kendine güvenen, gözü kara bir kadın olmak istedim. Güçlü olmam lazımdı. Güçlü kadın, her zaman kazanırdı. Güç kazandırırdı. Bu yüzden, inatla bakışlarımı Kenan'a dikmeye devam ettim. Dikkatle yüzünde gezdirdim. Hiçbir çekince göstermedim.

"Kenan..." diye seslendim. Bu sessizliğin son bulması için uğraştım.

"Bir şey demeyecek misin?"

Artık bir şeyler demesi gerekiyordu. Yoksa meraktan delirecektim. Kenan, önce oturuşunu düzeltti sonra kollarını masaya dayayıp gözlerimin içine baktı. Koyuluklarıyla, gözlerimi esir aldı. Bu da beni ani bir heyecan dalgasının içine attı. Kenan! Ne adamdı ama... Bir bakışıyla neler yapmıştı? Beni ne duruma getirmişti? Fazla etkilenmiştim. Hem de gereğinden fazla... Acaba bu kaç numaralı bakışıydı? Üç numaralı bakışı falan olabilir miydi? Of !Neler diyordum! Saçmalıyordum. Hem de böyle bir anda... Yine de bu bakışı yapmasa olmaz mıydı? Kendime gelmem lazımdı. Sertçe yutkundum. Önümdeki sudan yardım aldım. Boğazımdaki kuruluğu bir nebzede olsun azalttım. Ama bu sefer de başka bir zorlukla mücadele ettim. Kahretsin! Sanki inadına olurmuş gibi bir de yoğun bir sıcaklık bastırmıştı. Yine ergen duygularım zirveye taşınmıştı.

Kendine gel Nil!

İyice kapıldın!

Azgın ergenler gibisin!

Elimi yelpaze gibi kullanmamak için kendimi zor tuttum. Israrlı bakışlara karşı kayıtsız kalamadım. Ben de o koyuluklara kapıldım. Normalde renkli gözleri seven ben, bir çift koyu göze öylece daldım. Seve seve ve hatta keyifle bunu yaptım. Sanırım artık koyu gözleri seviyordum. Tıpkı onunkiler gibi olanları... Dudaklarım hafifçe yukarı kıvrıldı. Bir hayalden çıkıp diğer hayale dalarken, yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu fark ettim. Bu da beni gerçekliğe getirdi. Kenan öfkeliydi. Tahminimin tam ötesindeydi. Buna alışamazken bir darbe de konuşmasından geldi.