EVLENMEYE BAK (BİR MİRAS MESELESİ)

13-Son Durak ❤️

Herkese merhaba. Uzun bir bölümle karşınızdayım. Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olmuştur. Lütfen bölüm sonunda oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Bölüm sonunda görüşmek üzere.❤️❤️

Bölüm Tarihi:25.06.2024

Instagram Hesabı: Kalemimdenhayaller

***********************

Bulunduğum ortama ve yanımdaki kişilere, şöyle bir baktım. Akşam vakti, evin yakınlarındaki bir parktaydım. Yanımda da en yakın arkadaşım Güneş ve akıl hocam Pamir vardı. Garip bir ekip olmuştuk. Ama ortak noktalarda buluşmuştuk. Mesela çay ve çekirdek ikilisi gibi... Pamir de bizim gibi buna hayır diyemiyordu. Bir taraftan çekirdek çitliyor bir taraftan da çayını yudumluyordu. Güneş de ara ara telefonuna bakıyor, kavga ettiği sevgilisinden haber var mı diye kontrol ediyordu. Ben ise aynıydım. Hâlâ düşünüyordum. Doğru mu yapıyordum? Yoksa yanlış mı? Emin olamıyordum. Bunun sıkıntısıyla, elimdeki çekirdekleri bıraktım. Bakışlarımı Pamir'e ya da daha doğru adıyla Eros'a çevirdim. Neden bana yardım ediyor? Hâlâ sebebini anlamış değildim. Sırf aşkı seviyor diye bunu yapması garibime gidiyordu. Ya bir eğlence arıyordu ya da kafası kırıktı. Hani deli deliyi dakikasında bulurmuş ya... Bizimki de o ayardı. Bakalım bu iki deliden ne plan çıkacaktı?

"Pamir!"

"Efendim?" deyip çekirdek keyfi yapmaya devam etti. Çocukların oynadığı maça dalarak hızlı hızlı çekirdeğini çitledi. İçimden sabır çektim. Anlaşılan o ki toplantı için yanlış yeri seçmiştim. Özellikle de bir erkek için çok yanlış yeri... Maç artı çekirdek fazlaydı! İkisi bir araya geldi mi işte böyle bir manzara çıkıyordu. Dengesiz ve sinir bozucu bir manzara...

"İstersen sen de aralarına katıl. Bir tur da seninle oynasınlar." dedim. Alayla söylediğim sözleri, ciddiye aldı. Hırsla çocuklara baktı.

"Ben de bunu düşündüm. Hatta biraz önce oyuna katılayım diye teklif ettim. Ama kabul etmedi bücürler. Sen yedeğimiz ol. Biz seni çağırırız dediler."

Gülmemek için kendimi zor tuttum. Ciddi ciddi, çocuklara bilenmişti. Bu erkekler, her yaşta aynıydı. Boy pos fark etmeksizin... Çocukla çocuk oluyorlardı. Şaka gibiydi.

"Hiçbir zaman seni çağırmayacaklar. Farkındasın değil mi?"

"Maalesef! Sinsi bücürler! Ellerinde benim gibi bir fırsat var. Ama kaçırıyorlar. Şeytan diyor ki al eline toplarını patlat." deyip gözünü topa dikti. Bakışları olsun tavrı olsun, beni gerdi. Topu, o iri ellerine alıp patlattığını hayal ettim. Sonra da çocukların hıçkıra hıçkıra ağlayışını... Etrafta bir sürü çocuk vardı. Onların ağlamasını çekemezdim. Hele erkek çocuklarının...Düşüncesi bile çekilmezdi. Korkuyla ona engel oldum.

"Sakın! Bizi çolukla çocukla uğraştırma." dedim.

"İstesem bile yapamam. Anneleri burada. Car car bağırırlar. Hiç uğraşamam."

"Allah'tan! İyi ki varlar."

Pamir, odak noktasını tekrar onlara çevirirken aynı sessizliğin yaşanmasını istemedim. Hızla harekete geçtim.

"Artık bir konuşsan mı? Hani bizim bir plan işi vardı. İnşallah unutmadın. " dediğimde gülümsedi. Onaylar bir şekilde başını salladı.