රුද්‍රාශ්‍යප 🦚

03. 🦚

මූසල හැන්දෑකරේ අන්ධකාරෙන් වැහිලා ගිය මන්දාරම්ගමට ඉහළින් අහසෙ මහ සද්දෙට එක පිට එක හෙන පුපුරන්න ගද්දි ඒ රත ගහපු ඇස් දිහා කිසිම හැලහොල්මනක් නැතුවම  මං   බලාන උන්නා...

තප්පරයක් ....දෙකක්...නෑ ...කොයි තරම් නම් කාලවේලාවක් ගත උනාද කියන්න මං දන්නෙ නෑ ...ගොම්මන් අදුර ටිකෙන් ටික කෑලි කපන ඝන අන්ධකාරෙකට පෙරලෙද්දි  මනුශ්‍ය ප්‍රාණියෙක්ද  නැතිනම් අමනුශ්‍ය ප්‍රාණියෙක්ද  නොදන්න ඒ මායාකාර දේහධාරියගෙ වශිය අස්සෙන් මං නොසෑහෙන්න ගැඹුරු අගාධෙක ගිලිලා ගියා.....කොටින්ම මරියානා ආගාධෙටත් අන්ත ඒ රක්ත වර්ණ ඇස් අස්සෙන් මං පියවි සිහියෙන් පවා එහා දුර ඈතකට ඇදිලා ගියා....

නමක් නොදන්න ඒ සුවද පදුරු වලින් එන ආඝ්‍රාණය තවදුරටත් මගේ පියවි සිහිය නැත්තටම නැති කරනකොට අඩවන් වෙච්ච ඒ ආඩම්බරකාර ඇස් එක ඇසිල්ලක මොහොතකින් ගිනියම් රතු පාටින් කොළ පාටට වෙනස් උනා....ඒ එක්කම මෙච්චර වෙලා හෙන පිට හෙන පුපුරපු හැන්දෑ ආකාසෙ අන්ධකාරෙන් ලාපාට හැරෙනනකොට....අහසින් හීනියට වැහි මන්දාරමක් පොළවට වැටෙන්න ගත්තා.....

ඒත් අපේ ඇස් තාමත් ඒ විදිහෙමයි....ඒ උඩගු ගිනියම් ඇස්... කොල දළුපාට වෙනකොට මං දැක්කා ඒ තොල් වලින් ආයෙම මිමිණෙනවා......
'රුද්‍රගෙ වස්තුව '....කියල .....