Yeni Hayat

11

Şuan yaşadığım duyguları tarif etmekte güçlük çekiyorum. İlk önce şu yaşıma kadar yaşadığım ailemin gerçek ailem olmadığını öğrendim. Sonra da gerçek babamın beni aradığını. Ve şimdi de neden beni araştırdığını merak ediyorum. Herkes gibi bende normalim. Yoksa değil miyim? Orası bir muamma. "Neden?" evet sorulması gereken asıl soru buydu belki de. Neden ben...

"Ne demek neden?" kafası karışmış gibi sorduğu soruya karşı derin bir nefes aldım. "Neden ben?" Yüzünde belli belirsiz bir bir tebessüm oluştu. " Ben seni tanıyorum. Sen belki beni hatırlamıyor olabilirsin ama ben seni hatırlıyorum." Kaşlarımı çattım. "Ne demek oluyor bu?" Sırıttı, kafasını azcık öne eyip derin bir nefes aldı. Yüzüme uzun uzun baktıktan sonra konuşmaya başladı. " Bende senin gibi evlatlıktım ve beni şuan ki ailem evlat edildi. Gerçek anne ve babam trafik kazasında ölmüşler. O yüzden daha 1 aylıkken yurtta verildim. Seninle de yurtta tanıştık ama sen hatırlamıyorsun. Bu normal ben bile seni yeni yeni hatırlıyorum."

"Şuan ki ailemi çok seviyorum ve onlarda beni seviyorlar. Gerçek bir anne ve baba sevgisini gösteriyorlar. Biz yurtta iken çok yakın arkadaştık. Hatta..." Sustu ve yutkundu. "Sana o zamanlar aşıktım. Fakat seni bir aile evlat edindi. Tam da sana herşeyi anlatacağım gün. Daha 2 yaşındaydık fakat herkes bizim arkadaşlığımıza imrenerek bakardı. 1 yıl sonra beni de evlat edindiler. Sonra bu 2 geri zekalıyla tanıştım ve kardeş gibi olduk. "Efe elinde mendile yüksek sesle sümkürünce hepimiz kıkırdadık. 

"Senin geldiğin gün bana çok tanıdık geliyordun. Baba söylemiştim eskiden yurtta sana aşık aşık olduğumu o yüzden geçmişini incelememe izin verdi. Sonrasını zaten biliyorsunuz." Nefesini koy verince ağzım bir karış açıldı. Şok oldum. Hatta bu halime Emre gülmüştü bile. Yüz ifademi hiç bozmadan ayağımla onun ayağının üzerini basınca inleyerek sustu.

"Hala bana aşık mısın?" masum bir kız çocuğu gibi sorduğum soruya karşı buruk bir tebessümle baktı. "Evet desem bişey değişicek mi?" Ne diyeceğimi bilemedim. Ne desem doğru olurdu?Vericeğim cevap herşeyi değiştiricekti.  Uzun bir sessizliğin ardından ona "Evet." dedim. Ben utançtan rekten renge girerken Efe ve Emre film izler gibi bizi izliyordu. 

"Aşığım." 

Uzun upuzun bir sessizlik. Ben ne desem diye düşünüyordum. Evet yalan yok ben de ona karşı boş değilim ama nedendir bilinmez bir korku var içimde. Yanaklarım kızardığında Efe "Utandı abisi." diye benle dalga geçinde delici bakışlarımı ona yöneltmemle sustu. "Bu konuyu düşünmeme izin ver, lütfen." hemen çantamı aldım ve hızla kafeden çıktım. Dışarıdaki temiz havayı içimde çektiğim. Üstümde biraz yük kalkmıştı.

Hemen eve gittim ve kendime çay hazırladım. Telefonumun çaldığını duyunca telefonu elime aldım. "Yabancı numara mı?" kafam karışmış bir şekilde telefonu açtım. 

"Kızım..."