Büyücüler, cadılar, periler ve daha nicesini barındıran bu evrende büyük bir savaş oldu. Bu savaşın sonunda ölenlerin kanı toprağı besledi. Günümüzde bu toprakta yaşam nasıl? Herkes birer savaşçı mı yoksa hayatlarını normal bir şekilde mi yaşıyorlar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir insana güvenmek kimine göre oldukça zor iken kimine göre oldukça kolaydır. Özellikle çok güvendiğiniz, uzun yıllarınızı birlikte geçirdiğiniz insandan beklenmedik hareketlere maruz kalınca başka bir insana güvenmek çok güç oluyor. Güven aslında insanlar arasındaki ilişkinin temelidir. Günümüzde ise insanların yalnızlaşmasının yegâne temeli budur.
꒰ঌ ໒꒱
Günün erken saatlerinde gözlerimi araladım. Mutfaktan gelen seslerin de bunda büyük bir payı vardı. Başımdaki hafif ağrı da uyandığımda katlanılması güç bir hal almıştı. Yataktan kalktığımda ayaklarımı sürüye sürüye mutfağa gittim. Burçin kahvaltı hazırlıyordu. Bir yandan da şarkı mırıldanarak basit dans hareketleri sergiliyordu. Kapının pervazına yaslanıp bir süre Burçin'i izledim.
"Uyandın mı?" diye sordu Burçin.
"Maalesef."
"Deme öyle!" diye uyardı kaba ama ciddi olmayan bir sesle.
Yemek masasına oturup bir zeytin aldım. Burçin ise meyve suyu koyuyordu.
"Bugün alıştırmalara başlıyoruz." diye sohbet açtı.
"Evet. Kahvaltıdan sonra gideriz. Kaçta başlayacağını öğreniriz." Zeytinin çekirdeğini boş tabağa bıraktım.
"Öğlenden önce başlarız diye konuşmuştuk."
"Ne zaman?" Alkol yüzünden hatırlamıyor muyum diye sorgulamaya başlamıştım.
"Sabah Buğra geldi. Markete gidiyormuş bir şey istiyor muyuz diye sordu. O sıra kaçta başlayacağımızı falan da konuştuk." Market buraya yakındı bir şeye ihtiyacımız olursa gidebileceğimiz kadar yakın mesafedeydi. Muhtemelen Burçin'i sabah görmek istediği için gelmişti.
"Market de yakın aslında niye geldi ki?" Biraz Burçin ile uğraşma kararı almıştım.
"Bilmem, insanlık etmiş." Burçin bakışlarını kaçırarak peynir yemeye devam ediyordu.
"Sen bir sipariş verdin mi bari özel kuryene?" Özel kuryenekısmını bastırarak söylemiştim.
"Ya Selenay!" Utanmıştı ve bu hali çok tatlıydı.
"Ne dedim ki? Özel kuryendeğil mi?"
Burçin çatalı bana doğrultup konuşmaya başladı. "Ata ile dün ne güzel yarıştınız öyle, bir ara öpüşeceksiniz sandım." Kurduğu cümleyle gözlerim büyüdü. Bu utanmaktan değil, şaşırmaktandı.
