Debut ٭ Ryeji

Episode 30 - Sensiz Zorlanıyorum

eveet ben geldim✍🏻
üyelerin görünümleri medyada arkadaşlar

bölüm ryeji'dir keyifle okumanız dileğiyle

🎃

Telefon elimde elbise dolabına yaslanmış bekliyordum. Ayaklarım fayans zemine basmaktan düzleşmiş ve üşümüştü. Fakat çok garip ki vücudumun ağırlığını ayaklarıma inatla vermeye devam ediyordum. Belki de üzüntüden kendime acı çektirmek hoşuma gidiyordu kim bilir.

Telefonumdaki kilit ekranımda duran Ryujin'in resmine baktım. Bunu birkaç ay öncesinde çekmiştim geziye çıktığımız zamandı. Komik pozlar verirken birden gülüşünü yakalamıştım. Gülüşü bana iyi geldiği için kilit ekranıma koymuştum ne zaman baksam rahatlıyordum ve o günden beri kilit ekranımda bu resim kalmaya devam etmişti.

Dolabın önüne sözde çekimlere gitmek için giyinmeye gelmiştim ama Ryujin'in yurtta olmadığı aklıma geldiğinde ona ulaşmaya çalışmıştım dakikalardır. Ne kadar arasam arayayım telefonlarıma cevap vermiyordu.

Karina'nın yanına gittiğini düşünüyordum biraz kafasını dinlemesi gerekiyordu ve bizimkilerden sonra tek yakın arkadaşı o olduğundan yanına gitmeyi tercih etmiş olmalıydı. Karina'yı aradı bu sefer ikinci alışta açılmıştı telefonum.

"Efendim yen-Yeji." dedi şaşırarak. Bana yenge diyecekti ama son anda çevirmişti. Ya durumumuzu öğrenmişti ya da etrafında birileri vardı. Birinci seçenek daha mantıklı geldi.

"Ryujin seninle mi?" dedim tırnağımın kenarındaki etleri kemirirken. Telefondan bazı sesler geldi hışırdama gibi seslerdi bunlar. Bir dakikanın ardından aşina olduğum ses duyulduğunda gülümsedim istemsizce.

"Evet buradayım. Ne istiyorsun?" diye sordu. Sanki o sürekli bana cilve yapan beni utandırmaya açlışan ve bana aşık olan Ryujin gitmiş yerine sessiz soğuk benden uzak biri gelmişti. İlk başta ne diyeceğimi bilemedim ilk defa bu kadar soğuk karşılanmıştım.

"Çekimlere gidiyoruz biz geç kalma diyecektim." dedim kırılmış sesimle. Kırıldığımı açık açık belli etmiştim çünkü bir şeyleri saklamak artık omuzlarımda ve boğazımda ağırlık oluşturuyordu. Telefonun ardında uzun bir sessizlik olduğunda fazla beklemeden aramayı sonlandırdım.

Tabii ya şirket bizi ayırmıştı artık eski samimiyeti bekleyemezdim ondan ama hemen benden bu kadar uzaklaşmasını da beklemiyordum. Defalarca kalbimden bıçaklanmış gibi hissediyordum. Bu acı aşk acısı mıydı? Eğer öyleyse bu acıya fazla süre katlanamam.

...

Yine bir stüdyodaydık, idol olduğumuz için alışageldik bir durumdu bizim için artık. Makyajım kostümüm ve kostümüm hazırdı hepimiz kendimize özel olan sahneleri çekmiştik son olarak gryup dansı bitişi kalmıştı. Siyah kostümlerin içindeydik.

Yuna üzerindeki parlak ceketi çıkarmış saçlarını düzenletiyordu. Lia ayakta uyukluyor ve Chaeryeong atıştırmalıklardan yiyordu. Ben duygusuz ama düşünceli şekilde sandalyede oturmuş yönetmenin bizi çağırmasını bekliyordum.

Bay Jinyoung, Ryujin ve beni ciddi anlamda uyarmasının ardından birbirimizin suratına bile bakmamıştık. Bu ikimiz içinde zordu ama benim için daha zormuş gibi hissediyordum. Ryujin zaten çoktan verilen emre ayak uydurmuş benden her anlamda uzaklaşmıştı ama ben hala kalbime söz geçiremiyordum.

"Son sahne kızlar toplanın!" diye bağırdı çalışanın biri. İstemeyerek yerimden kalktım bugün hiç halim olmadığı için sahnelerimi defalarca çekmek zorunda kalmıştım. Zorla gülmek bile işe yaramaz hale gelmişti bir süreden sonra.