Our Sinful Love [C O M P L E T E D]

C H A P T E R 21

This is the last chapter before we proceed to Epilogue. Happy Reading.

—

MY eyes were swollen when I woke up the next day. Naghalimos ako, sunod ay naglagay ng light make up para matakpan ang namamaga kong mata. When I came down. Namataan ko agad si Mommy sa sala namin, nagkakape. Narinig niya yata ang yabag ng paa ko kaya mabilis na lumipad ang tingin niya sa hagdan.

“Good morning, M-Mom...” I greeted in a hoarse voice.

Maliit siyang ngumiti. “Good morning din.”

Tumabi ako sa kanya nang makalapit.

“Nagluto ako ng almusal. Mag-
breakfast kana,” Alok niya sa'kin.

“Later na, Mom,” Ani ko. Pakiramdam ko ay wala akong ganang kumain ngayon. I do not know why.

“By the way, how was your conversation with Vincent yesterday? Okay na ba kayo?”

Trailed off. Panandalian akong nabigla sa sinabi niya. I quickly wondered. Paano niya nalaman na nag-usap kami ni Vincent kahapon? I didn't tell her that Vincent came to the cemetery to talk to me. So how did she know?

“Pumunta kahapon si Vincent dito. Hinanap ka niya,” Pag-kwento ni Mommy. “He begged me, because he wanted to talk to you. Kaya sinabi ko sa kanya na puntahan ka sa sementeryo.”

What?! Vincent came here without even telling me. At nagmakaaawa pa siya kay Mommy para lang makausap ako. Nakakabigla! I didn't expect na pupunta siya.

“Nakapag-usap na ba kayo ng maayos?”

Hindi ako nakaimik. How do I tell her that we're really over? Mataman ang tingin sa'kin si Mommy, habang ako ay nangangapa ng isasagot sa tanong niya.

“Mom...” Panimula ko. I noticed that she was interested in to answer. Nag-ipon ako ng hangin sa baga bago ibuka ang bibig ko. “W-Were o-over,” I directly answered with a hint of pain.

She was shocked and slightly disappointed to my response.

“Bakit?” She mumbled as if she couldn't believe it.

“Napagdesisyonan na namin, Mom na tapusin na ng tuluyan.” Napayuko ko at naglaruan ang daliri. “Sa kanya na rin ng galing na kailangan na niyang tanggapin na hindi kami para sa isa't-isa.”

Until now, malinaw pa rin isip ko ang sinabi niya kagabi. Masakit para sakin. Subalit, ito naman ang matagal ko ng gustong mangyari. So even though it hurts, I need to accept it.

“I am not convinced,” Agap ni Mommy. Napaahon ako ng tingin dahil ro'n. “I know, he still loves you. Hangang ngayon ay umaasa pa rin siya na magkakab—”

I cut her off.

“Mom, stop,” pigil ko sa kanya. “We're over...” Pag-uulit ko.

“Pero mahal mo pa siya?”

I was stunned. I didn't expect that to come out of her mouth. Nabigla ako.

“Even if you don't tell me the truth and try to deny it. I know you still love him. Subalit, pinipigilan mo lang ang tunay mong nararamdaman dahil tila'y may iniiangatan ka.” Pati si Mommy ay nakakahalata na rin. “Tell me my son, ano ba ang pumipigil sa'yo?” 

Ramdam ko ang pag-init ng sulok ng mata ko. Hindi ako makatingin ng diretso kay Mommy. Should I tell her what I've been keeping for a long time? Ang bigat na rin kasi sa dibdib. I look at her. She's waiting me to speak. She held my hand. I feel the warmth of her palm.

“Sabihin mo sa akin kung ano ang nagpapabigat sa dibdib mo. Mommy will listen,” Nakangiti niyang turan.

I took a deep breath. Ito na siguro tamang oras panahon para sabihin ko kay Mommy ang lahat.